529 online · 210.873 μέλη
Ο Χάρης Κατσιμίχας στην πρώτη του συνέντευξη 10 χρόνια μετά …Ποτέ δεν φοβήθηκε να πει τα πράγματα με το όνομά τους.Το είχε υποσχεθεί όμως και πριν 10 χρόνια, στην τελευταία του προσωπική συνέντευξη, όταν ανακοίνωνε τη διάλυση του σχήματος αδερφοί Κατσιμίχα. «Όταν ξαναμιλήσω θα το κάνω με ονόματα και διευθύνσεις». Κι αυτό κάνει. Μιλάει χωρίς φόβο αλλά με εφηβικό πάθος για όλα, για συναδέλφους του, για τη μουσική, για τις συναυλίες που θα δώσει 10 χρόνια μετά μαζί με τον Πάνο, για την πολιτική,
για τον Γιώργο Παπανδρέου, για το τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια.
«Όταν σταματήσαμε; Για δύο χρόνια το μόνο που έκανα ήταν να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να τρώω κάτι και να ξανακοιμάμαι. Ήμουν καπούτ! Ψυχικά και σωματικά... Από το 1985 μέχρι και τη στιγμή που σταμάτησα, η ζωή μου το μισό χρόνο ήταν να είμαι κλεισμένος νυχθημερόν σε ένα στούντιο –μέσα σε 15 χρόνια βγάλαμε 13 δίσκους– και τον άλλο μισό ταξίδι-συναυλία-ταξίδι-συναυλία-ταξίδι, ύπνος στα κλεφτά, φαγητό στο πόδι. Ξυπνούσα και έλεγα τώρα είμαι στη Λευκωσία ή στη Λάρισα; Από ένα σημείο και μετά χάνεις τελείως την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, χτύπησαν όλα κόκκινο και σταμάτησα»
Στην τελευταία συνέντευξή σου πριν 10 χρόνια στο «Δίφωνο», είχες πει «έχω μπερδευτεί, χρειάζομαι χρόνο για να ξαναβρώ τον εαυτό μου». Τα δύο χρόνια ήταν ο χρόνος που χρειάστηκες;
Όχι, αυτά τα δύο χρόνια τα ήθελα απλά για να κοιμάμαι! Τα επόμενα δύο ταξίδεψα. Έπαιρνα λεωφορεία και πήγαινα σε πόλεις της επαρχίας που είχα δει τόσες φορές, αλλά στα γρήγορα, λόγω των περιοδειών. Λίγο λίγο άρχισα να ξαναβρίσκω το ρομαντισμό που είχα χάσει. Είχα καταντήσει ένα κυνικό γουρούνι… κυνικό γουρούνι, καλά το είπα. Και ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Εμένα δεν ήταν αυτό το όνειρό μου. Το όνειρό μου ήταν μέσα από τη μουσική να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Όταν κατάντησα αυτό που είπα, το ’κοψα.
Μόνος έκανες αυτές τις αποδράσεις;
Εντελώς! Γιατί πήγαινα πίσω στον «τόπο του εγκλήματος». Ήθελα να συμπληρώσω ένα παζλ. Και αφού πέρασαν αυτά τα τέσσερα χρόνια άρχισα να διαβάζω. Βιβλία που είχα μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια –μάζευα, μάζευα, αλλά δεν έβρισκα χρόνο να τα διαβάσω–, δίσκους και άρχισα τη μελέτη. Υπήρξαν μήνες –και δεν με ενδιαφέρει αν δεν με πιστέψει κάποιος που θα το πω– που έλεγα μόνο καλημέρα, καλησπέρα και πόσο κάνει στο περίπτερο. Μετά από 5-6 χρόνια ίσιωσα. Πριν 2 χρόνια ένιωσα κάτι «τσιμπιματάκια» και πριν ένα χρόνο λέω ένα βράδυ στον Πάνο: «εγώ θέλω να παίξω του χρόνου, θα με πάρεις μαζί;» και μου απαντάει δεν πας να κάνεις και καμιά δουλειά γιατί έχουμε και κόρη να παντρέψουμε; Δεν με πίστευε. Μου πήρε ένα χρόνο να τον πείσω ότι το εννοώ. Εγώ έφυγα για να μπορώ όταν και εφόσον γυρίσω να είμαι καθαρός. Είχαμε φτάσει να μαλώνουμε σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου. Οι σχέσεις όμως πρέπει να είναι κυριλέ. Όταν το συνειδητοποίησα σταμάτησα, για να μην κοροϊδεύω τον κόσμο. Γιατί το μέσα μάτι –όπως λέει και η Λένα Παππά– βλέπει (αυτό είναι ένα ανέκδοτο κομμάτι που θα τραγουδήσω και στη συναυλία).
Ο Πάνος όλο αυτό το διάστημα πού βρισκόταν;
Με τις υποχρεώσεις του, το παιδί του, τα προβλήματά του, στη ζωή του…
Τον είχε ανησυχήσει όλο αυτό;
Κοίταξε οι δίδυμοι δεν χρειάζεται να μιλούν. Έχουν κωδικούς εξωλεκτικούς. Φυσικά και περνούσα από τον Πάνο. Κάναμε ένα τσιγάρο, κοιταζόμασταν και τα είχαμε πει όλα. Ο μόνος που έβλεπα ήταν ο Πάνος.
Οι φίλοι από το χώρο χάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια;
Θες να σου πω ονόματα και διευθύνσεις για να γίνουμε πιο σαφείς να μην κουραζόμαστε; Εγώ έχω έναν αδερφό από τη μάνα μου, τον Πάνο, και έναν αδερφό μεγαλύτερο, που τον λένε Θάνο Μικρούτσικο. Που τον έχω διαλέξει και αυτός εμένα. Λατρεύω τον Κραουνάκη, τον Κωστάκη τον Παρίση από τα Υπόγεια Ρεύματα, τον Γιώργο Ανδρέου, τον Μιχάλη Κουμπιό… Φυσικά είχα 5-6 φίλους… Όμως εν γένει, με αυτόν το χώρο δεν είχα ποτέ νταραβέρια. Να εξηγηθώ γιατί; Εγώ πήγα 22 ετών στο Βερολίνο και γύρισα 32. Εκεί γνώρισα πάρα πολλούς ντόπιους μουσικούς. Το ήθος τους, η αλληλεγγύη τους, ο μη φθόνος – κυρίως αυτό– με σφράγισαν για πάντα. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα είπα, Χριστέ μου, τι γίνεται εδώ; Εγώ έμαθα άλλα εκεί που ήμουνα. Εδώ είδα λύσσα! Φθόνο από τον έναν για τον άλλον και από όλους για όλους. Λυκοφιλίες! Και λέω στον αδερφό μου, τι παίζει εδώ, ρε φίλε; Τι σκυλολόι είναι αυτό; Πώς το αντέχεις;
Και τι σου απαντάει;
Ο Πάνος είναι είναι πιο υπομονετικός, πιο κοινωνικός, πιο ρεαλιστής. Και καλά κάνει. Ειδάλλως πώς να επιβιώσεις σε αυτό τον υστερικό χώρο; Εγώ δεν τα κατάφερα. Μιλάω έτσι λοιπόν βάσει αυτών που είδα και έζησα από πρώτο χέρι. Δεν με ενδιαφέρουν αυτοί οι άνθρωποι για να τους έχω φίλους – ούτε εχθρούς!
Πέρα από αυτούς που ανέφερες, συνεργαστήκατε και με τον Γιώργο Νταλάρα, τους πρώην Πυξ Λαξ.
Συνεργάστηκα μαζί τους για επαγγελματικούς λόγους, δεν τους παντρεύτηκα κιόλας! Ο Πλιάτσικας ας πούμε ποιος είναι; Ο ψηλός; Νομίζεις ότι τους ξέρω; Άσε τον Ξυδού, είναι παλιός φίλος από το ’70. Με τον Στόκα πίναμε κάνα καφέ στη Ν. Σμύρνη όταν έμενε κι αυτός ένα φεγγάρι εκεί. Μετά χαθήκαμε. Όσο για τον Νταλάρα: «Γιωργάκη… δεν θέλω να ’μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί, θέλω μονάχα να μη θυμάμαι» όπως λέει η Αλαγιάννη με τον Παπάζογλου.
Αυτό το διάστημα έβλεπες τον Πάνο στις ζωντανές του εμφανίσεις;
Όχι, δεν πήγα ούτε μία φορά. Ξέρεις πόσο παράξενο είναι αυτό; Είναι σαν να με ρωτάς: μπορείς να πας να δεις το άλλο σου μισό μόνο του; Κοίταξε, εμένα δεν μου έλειπε συνεργάτης, συνεταίρος· εμένα μου έλειπε ο αδερφός μου. Τον αδερφό μου τον έβλεπα κάθε βράδυ, τον συνεταίρο δεν τον ήθελα.
Τις δουλειές των υπόλοιπων καλλιτεχνών της γενιάς σου τις παρακολουθούσες;
Ποιους εννοείς; Θέλω ονόματα.
Τον Γιώργο Νταλάρα, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Γιάννη Αγγελάκα…
Τώρα πια, που ουσιαστικά δεν είμαι μέσα στο χώρο –βγήκα μόνος μου σε σύνταξη με εθελουσία– έχω την «πολυτέλεια» να λέω κι εγώ τη γνώμη μου, χωρίς το φόβο ότι θα μου αποδοθεί επαγγελματικός φθόνος, ανταγωνισμός κ.λπ. Οι θεματολογίες των Κατσιμιχαίων είχαν πάντα σαν επίκεντρό τους τα ατομικά και συλλογικά βάσανα των ανθρώπων. Ήταν καλώς ή κακώς το λεγόμενο protest song. Ως εκ τούτου, η χρονική –και μόνο– συνύπαρξή μας με άλλους μουσικούς, κάτι εντελώς τυχαίο –το επαναλαμβάνω– δεν λέει απολύτως τίποτα. Γιατί; Γιατί δεν ήταν ένα κίνημα, όπως π.χ κάποτε στα ’60 το Νέο Κύμα, με κοινή αισθητική, ιδεολογική και μουσική βάση. Τι σχέση έχουν τα δικά μας τραγούδια με τις άχρωμες, άγευστες και άοσμες θεματολογίες του Ξυδάκη, με τους μικροαστικούς νταλκάδες του Πορτοκάλογλου, με το ρηχό λυρισμό του Αλκίνοου Ιωαννίδη και τις μπουρδολογίες π.χ. του Φάμελου; Απολύτως καμία! Προτιμώ χίλιες φορές τα μουγκρητά του Αγγελάκα, γιατί αυτός ο άνθρωπος… τρώγεται με τα ρούχα του. Ή… ο χοντρός των Active Member. Το ίδιο κι αυτός. Εξάλλου προέρχονται και οι δύο από το rock, το οποίο, κάποτε τουλάχιστον, είχε σαν κύρια θεματολογία του τα σκατά και πώς να τα αντιμετωπίσετε!
Σε εκείνη την τελευταία συνέντευξή σου είχες πει «το σχήμα αδερφοί Κατσιμίχα ό,τι είχε να δώσει το έδωσε». Αυτό ακυρώνεται τώρα με τις νέες σας εμφανίσεις.
Το ότι κάνουμε μαζί κάποιες συναυλίες δεν σημαίνει ότι ξαναγίναμε δημιουργικό ντουέτο.
Δεν θα γράψετε δηλαδή μαζί ξανά νέα τραγούδια; Όχι, δεν έχω καμία όρεξη για κάτι τέτοιο. Άλλωστε –το λέω αυτό και γελάω– τα μισά από τα τραγούδια που έχω γράψει τα ακούει ο Πάνος και μου λέει «απαίσια! Δεν μου αρέσουν!». Μέσα από τα χρόνια αποκτήσαμε ο καθένας μια δική του αισθητική και φτάσαμε να μη συμφωνούμε στα μισά.
Του Πάνου τα τραγούδια σού αρέσουν;
Τα μισά πολύ. Τα άλλα μισά μού είναι εντελώς αδιάφορα.
Έχεις κάτι έτοιμο στο συρτάρι;
Ναι, έχω κάνει μία εργασία που μου πήρε πολύ κόπο και χρόνο, όμως άξιζε. Ήταν μελοποίηση της λεγόμενης γενιάς του ’70, π.χ. Χιόνης, Βαρβέρης, Παπαγεωργίου, Γκανάς, Αλαβέρα, Κοντός κτλ.
Γιατί τους συγκεκριμένους;
Είναι ξεφτίλα! Είναι πολύ κακό το χούι που έχουμε σε αυτή τη χώρα, να αναγνωρίζουμε την αξία ποιητών, συγγραφέων, μουσικών, επιστημόνων πάντα μετά θάνατον! Αφού λοιπόν δεν καταδέχτηκε κανένας μέχρι τώρα να καταπιαστεί με το έργο αυτών των δημιουργών, το έκανα εγώ. Το αν τα κατάφερα, θα το κρίνουν οι ίδιοι οι ποιητές. Αν μου επιτρέψουν να τα εκδώσω, θα είσαστε εσείς, οι φυσικοί αποδέκτες, που θα το κρίνετε.
H συνέχεια ΕΔΩ:
Υπεροχη συνεντευξη απ τον Χαρη-αινιγματικο ανθρωπο- την χαρη..κα.
Εγω κραταω το εξης. :
"Εκεί γνώρισα πάρα πολλούς ντόπιους μουσικούς. Το ήθος τους, η αλληλεγγύη τους, ο μη φθόνος – κυρίως αυτό– με σφράγισαν για πάντα. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα είπα, Χριστέ μου, τι γίνεται εδώ; Εγώ έμαθα άλλα εκεί που ήμουνα. Εδώ είδα λύσσα! Φθόνο από τον έναν για τον άλλον και από όλους για όλους. Λυκοφιλίες! Και λέω στον αδερφό μου, τι παίζει εδώ, ρε φίλε; Τι σκυλολόι είναι αυτό; Πώς το αντέχεις; "
Φτανει να κοιταξουμε γυρω μας.
Θα συμφωνήσω σε πολλά με το Χάρη Κατσιμίχα τον οποίο πάντα συμπαθούσα αλλά έχω κι αρκετές ενστάσεις.
Δεν θα διαφωνήσω ότι υπάρχουν πολλά ξενέρωτα τραγούδια και στο λεγόμενο "έντεχνο/ποιοτικό" χώρο. Πάρα πολλά μάλιστα. Ένα οποιοδήποτε τραγούδι όμως με ουσία, ζουμί που ταυτόχρονα προάγει την αισθητική μου κόντρα στην τρέχουσα είναι "protest".
Απ΄την άλλη, μιας και το θέτει έτσι, τι δουλειά έχει η πλειοψηφία των ποιητών τηε γενιάς του '70 με το protest; Οι περισσότεροι μόνο με τον εαυτό τους έχουν σχέση.
Αυτό το "ο Γιώργος είναι συμπαθής", είναι όπως όταν τα ρίχνεις σε κάποια και σου λέει "Δεν λέω, καλό παιδί είσαι αλλά...". Ο ηγέτης δεν πρέπει να είναι "συμπαθής" αλλά "ερωτεύσιμος" με την ευρεία έννοια. Μόνο έτσι μπορεί να εμπνεύσει. Τι να εμπνεύσει όμως; Αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία. Όσο για τους κυβερνώμενους...αυτοί έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει.
Το να περνάς την συναίνεση των δημοσκοπατζήδων για συναίνεση του κόσμου αυτό είναι τουλάχιστον αφελές.
Όσο γι' αυτά που λέει για τους ξένους και τον Καρατζαφέρη καλύτερα να μην τα σχολιάσω...
Παράθεση:
|
Άσχετα με το αν συμφωνώ με τα σχόλια που χαρακτηρίζει (στολίζει καλύτερα) τους καλλιτέχνες, έχει
ενδιαφέρον το να βλέπεις πως το "έντεχνο" (σιχαμένος όρος ε;) δεν είναι μια ομοιογενής μάζα αλλά
υπάρχουν τριβές, μίση, απέχθειες!
Ναι ναι, να τι είναι...είναι απολαυστικό το να λέει ο Χάρης τον Μανώλη πως γράφει μπουρδολογίες...!
χαίρομαι για την ειλικρίνεια του Χάρη Κατσιμίχα.
Αυτά! :)
προσωπική του άποψη τα όσα λέει ο Χάρης στη συνεντεύξη αλλά εγώ διαφωνώ μαζί του στη αυστηρή κριτική που κάνει στους άλλους τραγουδοποιούς της γενιάς του μιάς και στη δική του δισκογραφία μπορεί να βρεί κανείς αρκετά ''ελαφρα'' ''εύκολα'' και ''μικροαστικώς νταλκαδιάρικα ''τραγούδια όπως το τραγούδι σήμα κατατεθέν της κοινής του πορείας με τον Πάνο -Ρίτα ριτάκι,και με μουσική που θύμιζe υπερβολικά paul anka kai diana ή ακόμα το καταγγέλω δυο ματάκια και αρκετά ακόμα που αν και μου αρέσουν πολύ δεν διαφοροποιουνται πολύ από κάπιια αντιστοιχα άλλων δημιουργών της γενιάς τους.....
Μα γιατί αναφέρεις το "Ρίτα Ριτάκι"? Ελαφρύ? Και λοιπόν? Ελπίζω ο Χάρης να μην εννοεί τραγούδια σαν αυτό. Είναι ένα υπέροχο πάρτυ-τραγούδι και για μένα εξίσου σημαντικό με το "για ένα κομμάτι ψωμί" ή το "υπόγειο".
Εγώ πάντως δεν σοκαρίστηκα από τη συνέντευξη. Ποια είναι τα ονόματα και οι τρομερές δηλώσεις?
Γενικά αυτό το "θα μιλήσω σε 10 χρόνια" δεν το βλέπω με καλό μάτι.
Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι η άρνηση για τον Νταλάρα. Πριν δέκα χρόνια μια χαρά σχέση υπήρχε με τον Νταλάρα και μαζί φοβερές δηλώσεις για τον Πατέρα - Νταλάρα και τα τέκνα - Κατσιμίχα. Και μέχρι τη τελευταία στιγμή υπήρξε συνέπεια στη δοξολογία αυτής της σχέσης. Μέσα στα 10 χρόνια προέκυψε η άρνηση?
Ο Χάρης είναι σημαντικός καλλιτέχνης. Τι τα θέλει τώρα αυτά?
Παράθεση:
|
Παράθεση:
|
Θα μας πει σε λιγο πως επαιζαν punk οι Κατσιμιχαιοι κι οτι οι Clash απ'αυτους εμπνευστηκαν το Guns of Brixton.Κατσιμιχαιοι οι μεγαλοι underground επαναστατες,αυτοι και ο John Lennon-λολ.Ακου protest song,ενω αυτα που προσαπτει σε αλλους ειναι τα βασικα χαρακτηριστικα των ιδιων των Κατσιμιχαιων(ειδικα οι "μικροαστικοι νταλκαδες") ,ρεεε ηηημαααρτοον
Για ενα λεπτο ρε παιδια. Δεν μπορει να πει δηλαδη την γνωμη του με ονοματα? Εγω το χαρηκα πολυ που καποιος επιτελους μιλα συγκεκριμενα και οχι κρυμενος πισω απο λεξεις και παντομιμες.
Τι σας παραξενευει δηλαδη? Η γνωμη του για τον Νταλαρα? Δεν εχω ακουσει ανθρωπο που να λεει καλα λογια για τον Νταλαρα. Πως να το κανουμε? Επειδη καποτε τους βοηθησε πρεπει να του πλεξει εγκωμια? Ποτε δεν μπορειτε να ξερετε τι κανει καποιον ανθρωπο να μιλα ετσι. Ποτε. Πισω απο τις συνεργασιες ισως υπαρχουν πραγματα που δεν θελει να θυμαται. Αυτα ειπε.
-----------------
Giorgos_arazei-----> Σταματήστε να καταστρέφετε το μοναδικό πλανήτη που έχει σοκολάτα!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Giorgos_arazei στις 20-03-2010 18:22 ]
Παράθεση:Το μέλος Giorgos_arazei στις 20-03-2010 στις 18:19 έγραψε... |
Πάντα γκρινιάζουμε οτι δε λένε ονόματα.Τώρα που κάποιος τα λέει πέφτουμε να τον φάμε.Και στο κάτω κάτω που ξέρουμε οτι τους βοήθησε ο Νταλάρας κι οτι δεν εκμεταλεύτηκε την αναγνωρισιμότητα που είχαν αρχίσει να αποκτούν όπως συνηθίζει να κάνει ο Νταλάρας(Υπόγεια Ρεύματα,Συνήθεις Ύποπτοι,Πύξ Λάξ....)
Παράθεση:
|
Καλα δεν περιμενα να εγραφες και το αντιθετο εσυ. Η αποψη του καθενος σεβαστη.
Παράθεση:
|
Συμφωνω. Ποτε δεν ξερουμε τι παιζεται. Μακαρι ο καθενας να μιλουσε με ονοματα.
Τώρα πλάκα μας κάνετε; Ο Νταλάρας που μεσουρανούσε το 80 και το 90, ο Νταλάρας των εκατομμυρίων δίσκων που τον ξέρουν και οι πέτρες, εκμεταλεύτηκε την αναγνωρισιμότητα των........Υπογείων Ρευμάτων και των Πυξ Λαξ;;;
Λίγη σοβαρότητα δε θα έβλαπτε παρακαλώ...
Επίσης έκανα αυτό το σχόλιο για τον Κατσιμίχα γιατί σε παλαιότερες συνεντεύξεις του άλλα δήλωνε και τώρα ξαφνικά τα ξέχασε και σαν να έπαθε αμνησία άλλαξε τελείως "τροπάρι"...Ώπα κάτσε ρε φίλε!! Μύγα σε τσίμπησε ή έπαθες Αλτςχάιμερ;;;
-----------------
Είν αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς; βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς... Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά ειν' αρρώστια που δε γίνεται καλά...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : teohaik στις 20-03-2010 20:26 ]
