Ριζοσπάστης – 23 Ιουνίου 2002 – Συνέντευξη στη Ρουμπίνη Σούλη
Ομως «στον ήλιο του ανύπαρκτου οι ζωντανοί είναι λίγοι...».
-Ο άνθρωπος αλλοτριώνεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες παραγωγής. Προσπαθεί να συγκροτήσει το εγώ του, που δεν υπάρχει τελικά, καθώς του το φτιάχνουν άλλοι. Τον κάνουν ένα αμαθές, καταναλωτικό, βαριόμοιρο ζώο. Και βάζω τον αφηγητή, εν προκειμένω τον τραγουδιστή, να βλέπει το εγώ του από μιαν απόσταση, προσπαθώντας να καταλάβει πώς έχει επισυμβεί αυτή η αλλοτρίωση. Στον ήλιο του ανύπαρκτου είμαστε, αφού ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα με μύρια προβλήματα που απορρέουν από τον στρεβλό κοινωνικό ιστό και είναι κοινωνικά, όχι ατομικά. Ολοι αυτοί οι μεταλούμπεν μετακαπιλιστές έχουν κατορθώσει να περάσουν διαμέσου των ΜΜΕ την αντίληψη ότι το εγώ μας είναι αυτό που χαίρεται με τα ριάλιτι σόου, με το τίποτα εμφανιζόμενο ως κάτι. Πρέπει να χτυπήσουμε το καμπανάκι, να διατηρήσουμε τον εαυτό μας, που τον έχουν κατασυντρίψει.
Πώς να το κάνεις μέσα σε αυτές τις συνθήκες;
Πρέπει να ξέρεις τι επιδράσεις δέχεσαι και τι συνέπειες έχουν στη ζωή σου. Και να κατανοήσεις ότι υπάρχει ένα συλλογικό εγώ. Να ζήσουμε θέλουμε με αξιοπρέπεια. Οσοι βέβαια θέλουν, γιατί μπορεί στην εποχή μας η αξιοπρέπεια να θεωρείται πολύ μπανάλ. Το αίσθημα της αξιοπρέπειας πηγάζει από την πίστη στον κοινωνικό σου ρόλο, στο ότι μπορείς να επιδράσεις πάνω στην κοινωνία. Αυτό έχουν αφαιρέσει από τους ανθρώπους. Τους έχουν κάνει να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να δράσουν για να μεταβάλουν την κοινωνία. Αξιοπρέπεια έχουν αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούν να δράσουν και να μεταβάλουν την κοινωνία. Με επιμονή, υπομονή, μόχθο, προσπάθεια, γνώση, αγώνα. Απαξ και πιστέψεις ότι δεν μπορείς να τη μεταβάλεις, η αξιοπρέπεια χάνεται, υποκύπτεις.
Σε μια κοινωνία που σπαράζει, αφουγκράζεστε τον «ήχο» από «τις βίδες» που «σπάζουν με ύπουλους τριγμούς».
Μια κοινωνία, που σπαράζει και παράλληλα πάλλεται, που μάχεται, υπάρχει και αγωνίζεται για την επιβίωσή της. Οι κοινωνικοί τριγμοί για όποιον τους ακούει είναι υπαρκτοί. Δεν ακούγονται από αυτόν που κωφεύει. Και όποιος έχει ίχνος συνείδησης και ακούει τους τριγμούς, βλέπει τα αποτελέσματά τους, τους νιώθει με τη μορφή κραδασμών. Τόσοι εργαζόμενοι υπάρχουν, τόσες κινητοποιήσεις κάνουν! Θα βάλουμε στο ίδιο επίπεδο τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων με την κιλότα της κυρίας τάδε; Ομως αυτό επιτάσσει η τρέχουσα ιδεολογία της οποίας ανήκουν τα Μέσα και η οποία αποκρύπτει ότι υπάρχουν κοινωνικοί αγώνες, ταξικοί αγώνες, συγκρούσεις. Ομως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Σε αυτό το σκηνικό είναι μάλλον ανύπαρκτη η ελευθερία του δημιουργού, το να μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο.
Ο μετακαπιταλιστικός κόσμος στον οποίο ζούμε λειτουργεί τελείως λογοκριτικά. Αυτό το βλέπω και τώρα με το δίσκο. Δεν έχω τη δυνατότητα να περάσω προς τα έξω ούτε καν την πληροφορία ότι κυκλοφόρησε. Είναι άνιση η μάχη. Τα Μέσα, παραγωγοί και αναπαραγωγοί της τρέχουσας ιδεολογίας, γίνονται μαστροποί των δημιουργών. Οσα μηνύματα δεν είναι φίλια προς αυτά τα καταπνίγουν ή τα εκτρέπουν και τα διαστρεβλώνουν. Αν θελήσεις αύριο να κάνεις ένα δίσκο, το πρώτο που σου λέει ο παραγωγός είναι πόσο θα πουλήσεις. Υπάρχει και η υποκειμενική στάση του δημιουργού. Ως πότε ο Ελληνας δημιουργός θα πεινάει; Αντε αν κανείς είναι τόσο ξεροκέφαλος όπως εγώ θα πεινάει μονίμως. Ομως υπάρχουν άνθρωποι με υποχρεώσεις, που πρέπει να ζήσουν από την τέχνη τους. Κατ' ανάγκην θα κάνουν υποχωρήσεις. Κερδίζονται από το αντίπαλο στρατόπεδο, από αυτό που καλλιεργεί την αποχαύνωση, την ηλιθιότητα. Αυτή είναι η οικονομία της αγοράς. `Η τους εξοντώνεις γιατί δεν κοινοποιείς το έργο τους ή τους πειθαρχείς με το μαστίγιο, υποχρεώνοντάς τους να γράφουν ανοησίες για τις πωλήσεις. Υπάρχει και η μερίδα των στοχαστών, που έχουν άδηλους πόρους και υπόγειες σχέσεις με την εξουσία και με λογής - λογής ευαγή ιδρύματα. Εάν κανείς δεν ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες, πρόκειται να πεινάσει. Εγώ έχω συνηθίσει να πεινάω.
Γιατί υπήρξε αυτή η δεκάχρονη απουσία σας από τη δισκογραφία;
Δεν είναι τυχαία. Μέσα σε αυτή τη δεκαετία γίνονται αυτές οι βαθμιαίες μεταβολές. Η οικονομία της αγοράς κυριαρχεί και στη δισκογραφία, τα στελέχη της βγαίνουν από σχολές μάρκετινγκ. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να πουλήσουν. Παράλληλα, υπάρχουν δαιδαλώδεις και υπόγειες διαδρομές, ένα ολόκληρο κύκλωμα συναλλαγής και μαστροπείας - φαινόμενο της γενικότερης παρακμής. Κάνουμε όλοι κρόου μέσα στο βόθρο. Είμαστε στη χειρότερη φάση της ελληνικής κοινωνίας. Στα σαράντα οκτώ μου χρόνια δεν την έχω ξαναδεί τόσο εκμαυλισμένη και αποχαυνωμένη.
Και η αντίδραση σε αυτή την παρακμή;
Θα παλέψουμε, δε θα υποκύψουμε. Η πάλη είναι μονόδρομος. Οποιος δεν παλεύει, πεθαίνει. Ομως το τραγικό είναι ότι μεγάλωσαν γενιές που δε θεωρούν σπουδαίο το ότι καταργείται η κατάκτηση του οκταώρου, ότι καταργείται το δικαίωμα στην ασφάλιση, ότι καταργούνται συλλογικές συμβάσεις που με αίμα κερδήθηκαν. Οπως επίσης το ότι περνάει η πιο άγρια, φασιστική καταστολή και οι κάποιοι χαίρονται που τους παρακολουθούν οι κάμερες. Ποντάρω βεβαίως στο γεγονός ότι πάντα το λαϊκό κίνημα βρίσκει δικούς του τρόπους να ξεπεράσει τέτοιους σκοπέλους. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι εθίζονται σε αυτά και δεν αντιστέκονται. Η έλλειψη αντίστασης μου βάζει πολλά και πολλαπλά καθήκοντα. Με εξαναγκάζει να είμαι ακόμη πιο συγκρουσιακός με τη δουλιά μου.
Ποιο είναι το τίμημα;
Είναι η περιθωριοποίηση, η συκοφαντία. Πάντα έγραφα ανατρεπτικά τραγούδια. Πάντα με κυνηγούν οι συκοφαντικές κριτικές γιατί δεν είμαι αφομοιώσιμος. Δε θέλω να γίνω νεογιάπις. Τι να κάνουμε; Ο ρόλος μου είναι να κατονομάζω και να μπαίνω στην ουσία αυτών που με ενοχλούν και τα οποία είναι προβλήματα όλων μας. Η δουλιά ενός συνεπούς καλλιτέχνη αυτή πρέπει να είναι.
Και στην πολιτική κυριαρχεί η συναλλαγή. Πολύς κόσμος εγκλωβίζεται στα δίχτυα του δικομματισμού.
Μα ο δικομματισμός παίζεται ακριβώς με τους όρους του εκβιασμού. Την πολιτική την αντικατέστησε η συναλλαγή και την ιδιότητα του πολίτη αυτή του καταναλωτή. Μάλιστα, επιχαίρουν για το δικομματισμό, που εγγυάται την πολιτική σταθερότητα. Ομως πολιτική σταθερότητα σήμερα στην Ελλάδα ίσον πολιτική ανισορροπία. Γιατί δεν εκφράζονται όλες οι δυνάμεις στο Κοινοβούλιο. Ο εκλογικός νόμος είναι κομμένος και ραμμένος κατά το δοκούν. Αυτό που ονομάζουν πολιτική σταθερότητα είναι στην πραγματικότητα πολιτική ανισορροπία, που διαιωνίζεται και είναι κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Πρόσφατα εμφανίστηκε και ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς.
Είναι εφεύρημα αυτή η ανοησία περί ακροδεξιάς. Τώρα ανακάλυψαν ότι ο Λεπέν έχει 15%; Μα μέχρι τώρα 12% έπαιρνε. Αυτά είναι πολιτική υποκρισία. Αλλά και παράλληλα επικίνδυνα παιχνίδια, διότι στο τέλος ο μπαμπούλας θα γίνει γραφικός και διά της επαναλήψεως και αρκετά συμπαθής. Και τότε θα υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα αυτό να έχει γίνει ένα παιχνίδι με τη φωτιά. Ως γραφική φιγούρα ξεκίνησε και ο Αδόλφος, ως κακό ανέκδοτο. Μέσα στο φαλίρισμα της σοσιαλδημοκρατίας η άρχουσα τάξη τον πρόκρινε ως γραφικό μπαμπούλα. Σήμερα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που είναι τελείως δεξιά και η παραδοσιακή συντηρητική δεξιά έχουν φτιάξει ένα θεσμικό περίγυρο απόλυτης καταστολής, φοβερού αυταρχισμού, αναίρεσης κάθε κατάκτησης του εργαζόμενου λαού. Αναρωτιέμαι, ένας αυθεντικός φασίστας τι άλλο μπορεί να κάνει;
-----------------
Πρέπει να νικήσουμε τις μικρές αρετές, την ευγένεια, τη λύπη, τη σκοπιμότητα. Τις μικρές αρετές φοβάμαι πιο πολύ από τις μεγάλες κακίες, γιατί έχουν ωραίο πρόσωπο και εύκολα ξεγελούν. Νίκος Καζαντζάκης https://www.youtube.com/user/japan88gr
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 09-09-2010 15:51 ]
