Μιά φορά κι ένα καιρό,στα πολύ παλιά τα χρόνια,ένα όμορφο Αυγουστιάτικο δειλινό,μια παρέα απο τους παππούδες μας κάθονταν στο ακρο-γι-άλι,θαυμάζοντας το φυσικό κάλλος της πατρίδας τους.Της πατρίδας τους είπα?Ω!ναι!,αυτοί δεν ήταν απο τους άλλους,Εκείνους τους Ινδοευρωπαίους ντε,που κατεβαίνανε απο τον παγωμένο Βορρά,φωνάζοντας Βαρ- Βαρ-,όχι αυτοί ήταν αυτόχθονες,γέννημα θρέμμα,αυτής της ιερής γης.
Εκεί λοιπόν,μέσα στην σαγήνη του τοπίου,ξαφνικά βάζει αεράκι και το κύμα αρχίζει να σκάει στην παραλία.
fffFF....ΑΑααααλ...ςςςςςς σσσΣΣΣ.....ΑΑαλ...ςςςςςς
Με μιάς γυρίζουν τα κεφάλια και εκστασιασμένοι κοιτούν ο ένας,τον άλλο.
fffFF....ΑΑααααλ...ςςςςςς σσσΣΣΣ.....ΑΑαλ...ςςςςςς
Είχαν Καταλάβει.............. Είχαν Ακούσει.........................
Η αγαπημένη τους τους ψιθύριζε το Όνομά της τόσο καιρό..................
fffFF....ΑΑααααλ...ςςςςςς σσσΣΣΣ.....ΑΑαλ...ςςςςςς
Αλς Αλς φώναζε ο ένας,στον άλλο!
fffFF....ΑΑααααλ...ςςςςςς σσσΣΣΣ.....ΑΑαλ...ςςςςςς
Και γεννήθηκε η Αλς(το α με δασεία),γενική της αλός
Απο εκεί χιλιάδες λέξεις γεννήθηκαν
το άλς(το αλάτι),παρ-αλία,αλιέυς... .... .... ...
