...βγήκαν απ' τα σπίτια τους όλοι οι κάτοικοι της πόλης και άρχισαν όλοι μαζί, σαν να τους παρακινούσε μια δύναμη ανεξήγητη, να τραγουδάν. Τραγουδούσαν, ελεύθεροι πια, συνοδεύοντας αυτή τη μαγική, πρωτάκουστη μελλωδία. Οι φωνές τους ενώθηκαν και έμοιαζαν να είχαν σώμα και ψυχή, ανάσα. Ω, να το βλέπατε! Όλη η ομορφιά του κόσμου μαζεμένη σε δυό στιγμές... Ένα δάκρυ κύλησε απ' τα βλέφαρα του γιγαντιαίου βασιλιά, που τα' χε σφαλιστά, παραδομένος κι αυτός στην ιερότητα της στιγμής. Και τότε...
avgi
12.05.2005, 22:26
....ο βασιλιάς από πανήψυλο ον έγινε ένας κοινός θνητός σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους..και το αγόρι............
το αγόρι...
ούτε που κατάλαβε πότε έφερε την αγχωμένη αμηχανία του έξω απ’ την αυλόπορτα με το κόκκινο φανάρι του «σπιτιού» της Σουλτάνας …
Στουλτάνα, λέγαν την πρώτη νοικάρισσα του «σπιτιού», μια Σμυρνιά ψιλή, νταρντάνα γυναίκα, με μαύρα μυγδαλωτά μάτια και μακριά μαλλιά.
Ακριβή και ψυχρή στους πλούσιους και τους αρχοντάδες που την διάλεγαν, γλυκιά και γενναιόδωρη στους φτωχούς και τους εργάτες που διάλεγε και τους φαντάρους που έφταναν ως την οξώπορτα της αυλής τα Σαββατόβραδα.
Κάθε ψυχοσάββατο, λένε, μοίραζε σαράντα σακούλια με ρύζι και κρέας στους φτωχούς της γειτονιάς της. Πόρνη όλο το χρόνο κι όμως,
κάθε Μεγάλη Παρασκευή που ο παπα Γιακείμ πέρναγε τον Επιτάφιο απ’ το σοκάκι της Σουλτάνας, αυτή με το μακρύ μωβ φόρεμα τον έραινε με αγκαλιές λουλούδια και ροδόσταμο και να θρηνολογούσε , ξοδιάζοντας τον Γιο της Άνοιξης με το δικό της «Ω γλυκύ μου Έαρ».
Δεν θυμάμαι κάποιον που να μην έκλαψε στο εγκώμιο της Σουλτάνας…
Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κι ήταν Μεγάλη Παρασκευή σαν μάθαμε… πως τέτοια μέρα διάλεξε το «Ω γλυκύ μου Έαρ» της να την πάρει κοντά του, εξαγνισμένη και μετανοούσα, «ότι πολύ ηγάπησε»…
Στο σπίτι της Σουλτάνας, λοιπόν…
στο μέσο της σκάλας, κοντοστάθηκε, άναψε τσιγάρο και…
...άναψε τσιγάρο και είδε ότι ήρθε η ώρα επιτέλους να βγει από τον ονειρικά πλασμένο κόσμο της φαντασίας του και να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα. Η πορεία του στη ζωή τον είχε διδάξει ότι οι καλές νεράιδες, οι μαγικές μελωδίες και οι ευαίσθητοι γίγαντες δεν ξεμυτούν από τα όνειρά μας, δεν τους σηκώνει το έξω κλίμα.
Η προσβολή ήταν μεγάλη. Τα λόγια που του φώναξε χτες ο έξυπνος ο Σπύρος στην πλατεία ήταν βαριά, τον κυνηγούσαν σαν σμήνος από πολύβουες μέλισσες...
Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας...θα πας εκεί που κοιτάς!
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: cheroubino on 13-05-2005 13:26 ]
“Είσαι ένας απλός ονειροπαρμένος»,τού είχε πεί.»Αντί νά ψάξης νά βρής καμμιά δουλειά νά μήν τρώς τά λεφτά τού μπαμπά σου,εσύ όλη μέρα κάθεσαι καί ονειρεύεσαι δράκους καί μάγισσες καί δέν καταλαβαίνεις πως όλοι οι άλλοι γελάνε μ’αυτά που λές»….
Κανείς δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Ένιωθε τόσο μόνος, παρ'όλο που οι άνθρωποι γύρω ήταν πάντα πολλοί. Ήταν όμως όλοι ξένοι. Δεν μπορούσε, βέβαια, κι εκείνος να τους καταλάβει. Συνεχώς αναρωτιόταν γιατί η ζωή που αυτός απιφυλάσει για τον εαυτό του να είναι αναγκαστικά λιγότερο αληθινή απο τη ζωή που ζουν οι άλλοι. Στο κάτω-κάτω εκείνος ένιωθε βαθιά μέσα στην καρδιά του να ζωγραφίζονται ξεχωριστά και πρωτόγνωρα συναισθήματα, γευόταν ποικίλες γεύσεις, ενώ οι υπόλοιποι απλά επιβίωναν φοβισμένοι.
Γι' αυτό βρέθηκε εκεί. Στα σκάλοπάτια του σπιτιού της Σουλτάνας. Όσο περίεργο κι αν ακουστεί ήταν η μόνη με την οποία μπορούσε να μιλήσει και να μην τον κοροϊδέψει. Ανάμεσα σ' αυτήν τη γυναίκα και στο νεαρό είχε αναπτυχθεί μυστικά ένας άρρηκτος δεσμός. Ήταν η καλύτερη του φίλη...
mag
13.05.2005, 18:00
Είχε ξαπλώσει στα σκαλιά του σπιτιού της λοιπόν και σκεφτόταν ολες τις όμορφες στιγμές που είχαν περάσει μαζί. Θυμίθηκε πως κάποτε του είχε δώσει ένα μενταγιόν και του είπε , ότι αν ποτέ βρεθεί σε απόγνωση να ανέβει στην πιο ψηλή κορυφή του βουνού, να κοιτάξει στον ορίζοντα, να πάρει μια μεγάλη αναπνοή και θα βρει λύση στο προβλημά του..
Έπειτα από 5 λεπτά, ξεκίνησε το ταξίδι του για την κορυφή, ξέροντας ότι θα ήταν πολύ δύσκολο και θα είχε να αντιμετωπίσει δυσκολίες..
Τίποτα πλέον δεν τον σταματούσε ...
...και να λοιπον η κορηφη του βουνου! "εφτασα" ειπε δειλα! κοιταξε τον οριζοντα, παιρνει μια μεγαλη αναπνοη και κλεινει τα ματια! αυτο ηταν! η λυση ολων των προβληματων κρυβεται σε μια απλη αλλα αισθητη φραση! τοσο ευαισθητη που αμα το φωναξεις μπορεις και να καταστρεψεις τα παντα! "η αγαπη ειναι η ελευθερια και η ελευθερια ειναι η ζωη" τοτε πηρε ενα χαμογελο ασφαλειας και σιγουριας και αρχισε να κατεβαινει το βουνο μεχρι που συναντησε...
mag
14.05.2005, 11:16
...ένα πληγωμένο ελαφάκι που προσπαθούσε να ανέβει μια πλαγιά. Καταλαβε αμέσως πως ήταν αδύνατο ,όμως έβλεπε ότι το ζωάκι δεν το έβαζε κάτω. Το άγγιξε τρυφερά, του έδεσε την πληγή κα του έδωσε κάτι να φάει.Έπειτα το ανέβασε ο ίδιος στην πλαγιά. Προφανώς είχε χαθεί από τη μαμά του. Το αγόρι είδε, ότι η καθημερινότητα είναι γεμάτη διδάγματα. "Δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω", του είχε διδάξει το μικρό ελάφι. Με το αλισθημα της ικανοποίησης συνέχισε το δρόμο του γυρισμού. Έπρεπε να βιαστεί, διότι είχε αρχίσει να βραδιάζει και σε λίγη ώρα το πυκνό σκοτάδι θα έπεφτε παντού. Ίσως έπρεπε να ψάξει για καμία σπηλιά να περάσει τη νύχτα του...
avgi
15.05.2005, 21:11
και να σκεφτεί τα όσα προηγήθηκαν... ήταν τόσο κακό που τολμούσε να ονειρευτεί; που ήταν διαφορετικός; στο κάτω κάτω δεν λένε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός; το να απολαμβάνει τη ζωή ήταν η δουλειά του.... τι το τόσο ωραίο να ζεις την πραγματικότητα; τουλάχιστον τη δική των άλλων;
Καθώς περπατούσε.τού φάνηκε πως διέκρινε ένα άνοιγμα στην πλευρά τού βουνού «Ισως εδώ πρέπει νά μείνω το βράδυ»,σκέφτηκε.Πλησίασε προσεχτικά καί είδε πως το άνοιγμα οδηγούσε σ’ένα είδος σήραγγας.
plou
17.05.2005, 00:14
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: plou on 23-08-2005 15:44 ]
Κι είχε η φωνή του ένα βροντόλαλο...Κάτι σα φτέρνισμα ηφαιστείου.
“Είμαι εσύ»,τού απάντησε το απαίσιο όν. «Είμαι ο κακός εαυτός σου,που μένει κρυμμένος σ’αυτήν εδώ την αίθουσα στά σπλάγχνα τής Γής».
Μια έκφραση αηδίας πασάλειψε το πρόσωπό του.
"Αν είναι τόσο απαίσιος ο δικός μου κακός εαυτός, πώς θα είναι των άλλων που είναι χειρότεροι από μένα;"
Και πριν προλάβει η σκέψη αυτή καν να ξεμυτίσει από το υποσυνείδητο και να λάβει την υπόσταση μιας πεποίθησης, το αηδιαστικό ον έγινε ακόμα αηδιαστικότερο βγάζοντας μια φρικιαστική κραυγή ικανοποίησης!
"Νομίζεις πως ήμουν πάντα έτσι;" αποκρίθηκε η γλίτσα "όταν γεννήθηκες ήμουν ένα μόριο σκόνης. Εσύ με δημιούργησες! Εσύ! Κοίταξέ με! Αντρειεύω και θεριεύω με τις κακίες σου, με θρέφει ο εγωισμός σου, ανάσα βρωμιάς η ψωρο-υπερηφάνια σου! Έτσι! 'Ετσι! Δως μου κι άλλο! Αναρωτιέσαι πώς θα είναι τα τέρατα των άλλων ανθρώπων αν εγώ, το δικό σου τέρας, έχω τέτοια χάλια! Ορίστε! Αντί να ασχοληθείς με τα δικά σου χάλια κάνεις κριτική! Έτσι με συντηρείς! Μπράβο! Συνέχισε!"
Ο νεαρός ήταν σαν μαρμαρωμένος. Έψαχνε παντού μέσα του να μαζέψει ό,τι του είχε απομείνει σε απόθεμα δύναμης. Άρχισε να οπισθοχωρεί, με όλο και πιο γρήγορο βήμα και μετά άρχισε να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει...
....ώσπου ξημερώματα έφτασε στην πλατεία της πόλης...ξεθεωμένος, εξαντλημένος, μη μπορώντας να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από το όνειρο. Τι είχε ζήσει και τι είχε φανταστεί;
Άρχισε να ψάχνει πού στα κομμάτια είχε παρκάρει τη μηχανή του...
avgi
19.05.2005, 16:21
...αλλά δεν μπορούσε να την βρει πουθενα....
αναρωτήθηκε μήπως τελικά ο καθαρός αέρας του βουνού του έκανε περισσότερο κακό παρά καλό αλλά απέκλεισε αυτή την πιθανότητα αφού μέχρι πριν λίγο νόμιζε ότι είχε βρει τις λύσεις για όλα τα προβλήματα του.. ίσως πράγματι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να κοιτάξει τα δικά του χάλια και να σταματήσει να περιμένει από τους άλλους να κρίνουν τον εαυτό τους και να διορθωθούν πρώτοι...
Πρώτοι…
Πρώτοι είχαν φτάσει στη φυκιότρυπα κι ήταν μόλις που ξεπρόβαλε, ανατολίτισσα, απ΄ την άλλη πλευρά του Αιγαίου, η Μαγιάτισσα πανσέληνο .Λες και τους είδε, κι όλο χάρη καθρεφτιζόταν και λιγνκιζόταν, χαράζοντας στα ήρεμα νερά της Εφταλούς ένα ροδόχρωμο ποτάμι. Σταμάτησαν, εκείνος κατέβηκε απ’ τη μηχανή κι άφησε την κοπέλα να την συγκρατεί ανάμεσα στα πόδια της. Στόλισε τα μαλλιά της με μια άγρια ορχιδέα της έδωσε ένα σκαστό φιλί και κατηφόρισε ως της ακρογιαλιά, να της φέρει μια χούφτα Πανσέληνο…
Ξεχάστηκε στο ταξίδι του κι ως γύρισε βρήκε τη μηχανή στην άκρη του δρόμου κι ένα σημείωμα, έναν στίχο θαρρώ κάποιου ποιητή:
« Όταν μοναδικό σου μέλημα είναι να σβήσεις τα χνάρια που άφησες,
ποιος λέει πως η γεωμετρία δεν είναι ο μόνος τρόπος
για να χαράξεις τις διαδικασίες της επιστροφής»
Το αγόρι…
όχι δεν έκλαψε…
