Ήταν δύο ώρες γεμάτες μουσική, χωρίς solo drums ή κιθάρας, χωρίς ανάσα για τους, όπως φαίνεται νέους στην ψυχή, Βρετανούς που εκτέλεσαν ύμνους όπως τα "Phantom Of The Opera" και "Hallowed Be Thy Name" ακριβώς όπως θέλουμε να τους ακούμε, όπως τους έχουμε αγαπήσει. Είναι να απορείς ώρες-ώρες με την ενέργεια που μεταδίδουν στον κόσμο και το πόση ενέργεια βγάζουν πάνω στη σκηνή. Για τον Bruce Dickinson θα πω ότι πρόκειται για μεγάλο frontman, οι κινήσεις του πάνω στη σκηνή και η ευκολία με την οποία κάνει το κοινό "δικό του" (πάντα σε συνδυασμό με τη χαρακτηριστική και υπέροχη φωνή του) είναι μοναδικά στοιχεία που τον έχουν κάνει αυτό που είναι, ενώ ο "αρχηγός" Steve Harris με τους άλλους 3 κιθαρίστες γεμίζουν τη σκηνή εναλλάσσοντας συνεχώς θέσεις και με την εμπειρία τους ολοκληρώνουν αυτό που λέμε "απόλυτο συναυλιακό show". Δεν έλειψε βέβαια και η είσοδος του Eddie που κυνήγησε όπως πάντα τον Gers και τον Murray, ενώ στο πίσω μέρος της σκηνής εναλλάσσονταν τα εξώφυλλα των singles, από τα πρώτα 4 album φυσικά.
Στο μουσικό μέρος η απόδοση τους ήταν όπως πάντα 10 στα 10. Δεμένοι με κόλλα στιγμής και με τη μηχανή McBrain στα τύμπανα να οδηγεί, απέδειξαν και πάλι γιατί έχουν φτάσει εκεί που βρίσκονται. Γιατί τα μεγάλα συγκροτήματα φαίνονται στις ζωντανές εμφανίσεις και οι Maiden από αυτές έκαναν το όνομα τους. Δε μας τους επέβαλαν αλλά μας επιβλήθηκαν οι ίδιοι.
Το set list: Intro: The Ides Of March, Murders In The Rue Morgue, Another Life, Prowler, The Trooper, Remember Tomorrow, Run To The Hills, Wrathchild, Revelations, Where
Eagles Dare, Die With Your Boots On, Phantom Of The Opera, The Number Of The Beast, Hallowed Be Thy Name,
Iron Maiden, Encore: Running Free, Drifter, Sanctuary.
Στο σύνολο της η βραδιά ήταν υπέροχη, καλός οιωνός και για τις υπόλοιπες μέρες που θα περάσουμε στη Μαλακάσα. Κρύες μπύρες, καλή μουσική και όμορφος χώρος, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ο κόσμος δεν ταλαιπωρήθηκε σχεδόν καθόλου και όλα κύλησαν όπως έπρεπε. Πάντα τέτοια!
πηγη
εδω