Μη κλείνεις αγάπη μου τα ματια σου στο φως
δεν είναι ο ήλιος απ' αυτά πιο δυνατός
Χωρίς το βλέμμα σου το σύμπαν σκοτεινιάζει
και μια θλιμμένη συννεφιά τη γη αγκαλιάζει
Αν είχε ο ήλιος τα δικά σου μάτια
η άβυσσος δε θα 'ταν σκοτεινή
θα έλαμπαν του απείρου τα σοκάκια
και όλοι οι πλανήτες θα είχανε ζωή
Αν είχε ο ήλιος το δικό σου βλέμμα
οι άνθρωποι θα ήταν γελαστοί
συνορα δε θα έβαζαν τα κράτη
θα ήταν μια Ελλάδα όλη η γη
Μη κρύβεις αγάπη μου το βλέμμα απ' το φως
ο κόσμος μας γίνεται θλιμμένος σκοτεινός
χωρις το βλέμμα σου ο ήλιος δεν αντέχει
Χειμώνας έρχεται χιονίζει κι όλο βρέχει
Μεθυσμένα δειλινά
Μεθυσμένα δειλινά
στ' άλικα σας παραμύθια
η ψυχή μου μυστικά
Κυνηγούσε μια αλήθεια
Στης πορφύρας σας το φως
μια αγάπη ανατέλλει
κι ένας πόθος μαγικός
την ψυχή βρήκε εντέλει
Τα σήμαντρα χτυπάνε της καρδιάς
ανασταινετε αποψε της αγάπης η ελπίδα
κι αυτό το μεγάλο που μου είπαν σ' αγαπώ
του ονείρου μου θα γίνει η αλάνθαστη πυξίδα
Μεθυσμένα δειλινά
των ονείρων μου πατρίδες
μου χαρίσατε ξανά
νεογεννητες ελπίδες
στης ψυχής τη σκοτεινιά
χαδι εγινε το φως σας
και μου έδωσε φτερά
ο κρυμμένος άγγελος σας
Κάποιοι σε είπανε δειλό
(αφιερωμένο σε όσους αυτοκτόνησαν
για να σώσουν την αξιοπρέπεια τους.
Γι' αυτούς που έφτασαν σε αδιέξοδο λόγο
Οικονομικής κρισης.)
Τίναξε από πάνω σου τη ζωή σα σκόνη
κι ύστερα άνοιξες την πόρτα της αβύσσου
στο πόμολο κκρέμασες μια ενοχή
ρουχο σκισμένο που φορούσε η ψυχή σου
Κάποιοι σε είπανε δειλό
κι άλλοι σου χάρισαν τον οίκτο τους για λίγο
κι εγώ που το ρούχο σου στο πόμολο κοιτώ
σε άλλοθι απόνερα τις τύψεις μου τις πνίγω
Κρύφτηκε από ντροπή εκείνη η μαύρη μέρα
μεσ' των ανθρώπων την αφόρητη ρουτίνα
μα η αλήθεια ατσάλινη έγινε γροθιά
κι έκανε θρύψαλα του κόσμου τη βιτρίνα
Κάποιοι σε είπανε δειλό
κι άλλοι σου χάρισαν τον οικτο τους για λίγο
κι εγώ που για πάντα το γιατί θα κυνηγώ
πορτες σε αδιέξοδα θα κλείνω και θα ανοίγω
