Τώρα που το λέτε... ναί! Είναι ένας φίλος μου, από τα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου, που τον καιρό εκείνο (sic)

κάναμε μαζί όνειρα πολλά και είχαμε δώσει την από κοινού υπόσχεση να γράψουμε ένα ποίημα... Η ζωή τα έφερε έτσι που οι δρόμοι μας χώρισαν για τα καλά... Είχα νέα του, πού και πού μέσω τρίτων... Οι αδερφές μας, βλέπετε σπούδαζαν στην ίδια σχολή στο Ιόνιο πανεπιστήμιο και με ενημέρωναν για τα κατορθώματα του φίλου μου, που είχε βάση πότε το Βέλγιο, πότε τη Βοστώνη, αργότερα το Λονδίνο... Ημουν και ΄γω υπερήφανος γαι την πρόοδό του... Εγινε περιζήτητος σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού και πάνω που νόμισα ότι αυτό θα σήμαινε πως δύσκολα θα τον ξανάβλεπα... να σου η συνάντησή μας στο νησί των Φαιάκων για τον ίδιο σκοπό... Να χαρούμε τις αδερφές μας στην αποφοίτησή τους!!! Και μία αυτόματη αντίδραση... "Γράφεις ακόμη κανένα στιχάκι?" Το ποίημα το δικό μας δεν το γράψαμε ακόμη, στο χαρτί τουλάχιστον... Κάποια μέρα σύντομα θα γίνει κι αυτό, μια βροχερή μέρα (ο αγαπημένος μου καιρός...) στο Λονδίνο! Υπόσχεση, Δήμο!