1) "Los amantes del circulo polar" (Οι εραστές του αρκτικού κύκλου), του Julio Medem
: Για την ποιητική αφήγηση του έρωτα και τη θλίψη των συμπτώσεων.
2) "Ο Ήρωας ", του Ζανγκ Γιμού
: Για τη διαδοχή των χρωμάτων & των συμβολισμών, για τις τέλειες αισθητικά εικόνες.
3) "Amelie" του Jean-Pierre Jeunet
: Γιατί η θλιμμένη γαλλιδούλα Audrey Tautou μας έκανε να πιστέψουμε στην ανατροπή της κατήφειας μας και βέβαια για την παραμυθένια μουσική επένδυση.
Και τέλος μια ελληνική:
4) "Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον", του Λάκη Παπαστάθη:
Για την ανατριχιαστική, "εκ των έσω" ερμηνεία του (Λευκαδίτη
) Ηλία Λογοθέτη, για την άψογη εικονοποίηση της διήγησης του Βιζυηνού.