Χειρότερη ξένη ταινία είναι η τελευταία κλήση αν θυμάμαι καλά τον τίτλο της. Και μ'αρέσει που στους υπόλοιπους είχε αρέσει!!! Εγώ έκλεγα τα χρείματά μου. Απο ελληνικές το ντιλιβερι του παναγιωτόπουλου. Την είχα δει με δυο φίλους μου και καλά ψαγμένοι και οι τρεις και περιμέναμε να τελειώσει απο το πρώτο πεντάλεπτο. Τις επόμενες μέρες θα γνωρίζαμε τον Νίκο Παναγιωτόπουλό όπως μας είχαν πει και λέμε να γνωρίσουμε το έργο του... Ευτυχώς ο Παναγιωτόπουλος που γνωρίσαμε ήταν ο σεναριογράφος και όχι ο σκηνοθέτης γιατί είχαμε θυμώσει τόσο πολύ με τα τέρατα που είχαμε δει που πήγαμε να τον δούμε έχοντας στο μυαλό μας να βρούμε αφορμές για να του την πούμε...
Πάντως γι' αυτούς που λένε ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στον ελληνικό κινηματογράφο να πάνε να δούνε το όνειρο του σκύλου. Όταν την είχα δει στο φεστιβάλ βγαίνοντας απο την αίθουσα είχα ένα ηλίθιο χαμόγελο που δεν μπορούσε με τίποτα να σβήσει από τα χείλη μου και ένιωθα γεμάτη...