Σταμάτης Κραουνάκης

Από την Ελευθεροτυπία:


Με τον καινούριο δίσκο «Επεσε έρωτας», ο Σταμάτης Κραουνάκης ανανέωσε τη συνεργασία και τη φιλία του με τον Κώστα Μακεδόνα, που γι' αυτά τα τραγούδια χρειάστηκε να υποδυθεί τον ήρωα ενός σύγχρονου ερωτικού μυθιστορήματος.

Εν τω μεταξύ η Σπείρα-Σπείρα ετοιμάζεται υπό τις ευλογίες του να υποδεχτεί τη χειμερινή σεζόν, επαναλαμβάνοντας την «Κλασική συνταγή», αλλά με την Πωλίνα αντί της Τζένης Μπότση. Κοντά σ' όλα αυτά, ο ίδιος προετοιμάζει κι ένα έργο που λέει πως θέλει να μείνει και μετά το θάνατό του: το «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ σε παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής. Κι όμως, παρ' όλες τις μουσικές του στ' αφτιά μας, ο Κραουνάκης σ' αυτήν τη συζήτηση μιλάει για τη σιωπή.

Μοιάζει άλλωστε πιο ήπιος και πιο φιλειρηνικός από ό,τι συνήθως. Οχι, όμως, πως δεν λέει έξω από τα δόντια τη γνώμη του.

- Ερωτικά τραγούδια γράφουν πολλοί αυτό τον καιρό. Εσείς δώσατε μια σύγχρονη, άμεση εκδοχή...

«Αισθάνομαι ότι αυτή είναι μια πολύ στείρα στιγμή. Δεν βοηθάει η τέχνη, είναι εσωστρεφείς οι δημιουργοί, αγνοούμε τον κόσμο του πεντοχίλιαρου. Οι περισσότεροι υπολογίζουμε τις δουλειές μας με το "πόσα κεφάλια θα έρθουν". Εγώ ήθελα να βγω γρήγορα από τον ανταγωνισμό αυτού του τύπου. Δεν είχα όρεξη να γράψω τραγούδια».

«Μου δίνω το δικαίωμα στη σάχλα»

- Τότε...

«Οταν είδα ότι το τραγούδι μου "Αυτή η νύχτα μένει" από την ταινία του Παναγιωτόπουλου μίλησε στον κόσμο, αλλά και πόσοι ήρθαν για τη Σπείρα στην "Αθηναΐδα", σ' ένα μικρό χώρο, με πιο ανθρώπινες συνθήκες, σκέφτηκα ότι αρκεί να ανάψει κάποιος το σπίρτο».

- Δεν φοβηθήκατε να συνεργαστείτε με την «άλλη όχθη». Με την Παπίου, μάλιστα, κατορθώσατε να αναδείξετε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο...

«Το δικό της ήταν. Πριν έκανε μια προσπάθεια να μιμηθεί το τρέχον. Κατ' αρχήν δεν πιστεύω καθόλου στην όχθη. Είμαι σαν μια βάρκα που κι από εδώ θα πάρω ψάρια, κι απέναντι θα πιω τα τσίπουρά μου, και μετά μπορεί και να πάω να δω την Αντζελα Δημητρίου στο "Δελφινάριο", με τη γρανίτα μου για να ξεχαστώ. Και να σας πω και κάτι ακόμα; Δεν διαφέρουν και πολύ οι αγωνίες τους. Εχω συναντήσει εκεί πολύ καλύτερα παιδιά, πιο αποφασισμένα και πιο ταπεινά. Μην κοιτάτε που οι τραγουδιστές μέσα από ένα τεράστιο "εγώ" απαιτούν πια ό,τι ερμηνεύουν να ταυτίζεται με το ίματζ τους. Εγώ πιστεύω ότι όλα μπορούμε να τα δοκιμάζουμε και να καταλήγουμε σε ό,τι μας ψήνει».

- Αυτό απαιτεί αντοχή...

«Επρεπε να αποφασίσω ότι ερήμην χρημάτων θα κάνω το κέφι μου. Είναι απλό τελικά, αν και δεν το κάνουν πολλοί, γιατί σκέφτονται πώς θα κάνουν καριέρα ή πώς θα αβγατίσουν την επιτυχία. Εγώ πάλι βαριέμαι όσο τίποτε άλλο την επανάληψη του κεκτημένου. Δεν λέω ότι δεν θα πάω σπίτι μου από τη λεωφόρο που ξέρω, αλλά συχνά θα πάω κι από τα στενά, να δω πώς είναι κι εκεί. Βέβαια, με το άγχος να μην επαναληφθώ έκανα και ακρότητες».

- Οπως;

«Η δουλειά στο "Ζουμ" το '98. Φρίκαρα και τον εαυτό μου, και τους άλλους. Αλλά, αν δεν είχα υπάρξει τόσο ακραίος, δεν θα είχα φτάσει στην απόλυτη απόγνωση και μετά στη δημιουργία και στη Σπείρα. Τα λάθη μου δεν τα φοβάμαι, ούτε κι έχω να κρύψω τίποτε. Καμιά φορά μάλιστα στις παραστάσεις τα λάθη τα αφήνω επίτηδες: το κοινό χρειάζεται να βαρεθεί και πέντε λεπτά».

- Απέναντι στα λάθη έχετε, νομίζω, ένα μεγάλο προσόν: αυτοσαρκάζεστε. Δεν το κάνουμε συχνά...

«Γιατί είμαστε βλάκες και χάνουμε την πλάκα απ' τη ζωή μας. Εγώ το κουλό το βλέπω και γελάω πολύ. Είναι ελευθερία να καταλαβαίνεις πού μπάζεις. Η ζωή χρειάζεται και λίγη ελαφρότητα. Μου δίνω, λοιπόν, το δικαίωμα στη σάχλα».

- Καλή η σάχλα, αλλά είναι και τα σοβαρά. Στο δίσκο έχετε ένα συγκινητικό τραγούδι για την απουσία του πατέρα...

«Για τους δικούς μου ανθρώπους ποτέ δεν πήρα μέσα μου το βάρος ότι χάνονται. Οταν ψιλοβρέχει, έχω την αίσθηση ότι είναι στον κήπο και παίζουν μαζί μας».

- Το «Μάνα Κουράγιο» θα το κάνετε με τη Μαρινέλλα στο Μέγαρο Μουσικής; Δεν τα είχατε βρει οικονομικά, ανέφερε ένα δελτίο τύπου.

«Απλώς είδαμε όλοι ότι χρειάζεται περισσότερη δουλειά από όση υπολογίζαμε. Το αναβάλαμε λοιπόν προς το παρόν κι αυτό με ανακούφισε, γιατί αυτή η παράσταση είναι πολύ υψηλό στοίχημα: θα είναι η πρώτη φορά στον 21ο αιώνα που το έργο δεν θα παιχτεί με τη μουσική του Ντεσάου. Αισθάνομαι ότι έχω μια ευθύνη σχεδόν ιστορική».

- Σας ενδιαφέρει το θέμα σύνθεση-σκηνοθεσία...

«Με ενδιαφέρει να ξανααποκτήσουν οι ερμηνευτές τη δυνατότητα να λένε ένα τραγούδι με μια αίσθηση καθημερινότητας. Γιατί έχει φορτωθεί με τόσα εφέ το τραγούδι, που δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις μια στιγμή και να σκεφτείς τι ακούς. Φτάνει αυτός ο εκβιασμός ντρεσαρίσματος του κοινού».

- Ησασταν πάντως από τους πρωτοπόρους στο συνδυασμό του θεάματος με τη μουσική. Αλλά έχει πάρει πια υπερβολικές διαστάσεις...

«Γιατί δεν υπάρχει κουκούτσι: είναι αδύνατα και η μουσική, και ο στίχος. Για να μας τα πουλήσουν χρειάζεται λοιπόν φασαρία. Εξω, αντίθετα, ακούς ένα καλό καινούριο κομμάτι, π.χ. της Μαντόνα, και το βλέπεις εξίσου καλά οπτικοποιημένο. Είναι ξεκάθαρος ο στόχος τους απ' την αρχή. Σ' εμάς η ζημιά ξεκινάει απ' το υλικό. Δεν έχουμε κείμενα».

- Γιατί;

«Γιατί δεν ξέρουμε πια να αξιολογήσουμε τη σιωπή. Θα σας πω κάτι: ήμουν διακοπές κι ένα πρωί ξύπνησα στην απόλυτη σιωπή. Ακούγονταν μόνο τα αηδόνια. Και τότε κατάλαβα πρώτη φορά στη ζωή μου ότι τα αηδόνια λένε νότες. Εβγαλα ένα χαρτάκι κι άρχισα να τις γράφω. Αυτό το γέννησε η σιωπή. Στα τραγούδια όμως έχει μπει ο θόρυβος της πόλης. Τι νομίζετε ότι είναι αυτά τα ισοκρατήματα;».

- Είναι περίεργο που μιλάτε εσείς για σιωπή. Είστε μάλλον... θορυβώδης.

«Κι όμως τραβάω μεγάλες σιωπές έστω κι αν σαν χαρακτήρας είμαι άνθρωπος της φασαρίας. Τη σιωπή τη σέβομαι και εμπιστεύομαι τη δύναμή της. "Αγγελος περνάει" έλεγαν οι παλιοί».

- Υπάρχει όμως και η σιωπή της μη συμμετοχής. Σαν αυτή που καταλογίζεται στους ανθρώπους του πνεύματος...

«Αυτό είναι μια άλλη δυσάρεστη κατάσταση. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τους ανθρώπους του πνεύματος τόσο υπόδουλους στην εξουσία, τόσο εξαγορασμένους από το κυρίαρχο σύστημα».

- Πάντως, μια Πολιτιστική Ολυμπιάδα την έκανε το κυρίαρχο σύστημα...

«Αν μιλήσω γι' αυτό θα πω μόνο άσχημα πράγματα. Διότι ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει μέχρι και τα χαρτιά υγείας. Είμαι αντίθετος σ' αυτή την κατασπατάληση χωρίς αποτέλεσμα. Δεν είδαμε και κάτι. Ακούσαμε μόνο για πακέτα. Λυπάμαι που μια σοσιαλιστική κυβέρνηση έχασε το παιχνίδι έτσι».

«Δεν με χαλάνε τα ριάλιτι»

- Αλήθεια τι θα ψηφίσετε;

«Είμαι παιδί της αριστεράς, αλλά θέλω να φύγει το ΠΑΣΟΚ. Να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία; Το σκέφτομαι κι αυτό. Μπορεί όταν βρεθώ μπροστά στην κάλπη να το ξαναρίξω στην αριστερά -αν και πολύ μαζί τούς είδα στα πάρτι. Και να σκεφτείτε ότι έχω αγαπημένους φίλους στο ΠΑΣΟΚ. Ομως όλο μαζί το σύστημα έχει πολύ σοβαρά προβλήματα».

- Δεν σας πείθουν π.χ. τα έργα ή το γεγονός ότι έπιασαν τη 17Ν;

«Κάθε εξουσία έχει το σύστημα να εμφανίσει ότι κάτι έκανε. Δεν λέω ότι δεν έκαναν τίποτε. Αλλά δεν έκαναν και ό,τι έπρεπε. Κι ας δούμε και τι θα μείνει στη θέση του μετά την Ολυμπιάδα. Θα μείνουν τα έργα ή θα καταρρεύσουν με την πρώτη βροχή σαν το σπίτι ενός φίλου μου, που φτιάχτηκε από τεχνικό γραφείο τέτοιου τύπου και ξαφνικά βρέθηκε ολόκληρο στη θάλασσα; Οσο για τη 17Ν έχω πολλές επιφυλάξεις. Σαν έναν ακόμη Φώσκολο μου μοιάζει. Περισσότερο ασχολήθηκε ο κόσμος με την Πέπη Τσεσμελή παρά με τη 17Ν!»

- Εχουμε κι ένα άλλο φαινόμενο τηλεοπτικό...

«Τα ριάλιτι; Καθόλου δεν με χαλάνε. Δείχνουν και την πραγματικότητά μας. Δείτε τα πρόσωπα: η κυρία Ρούλα, κάτι άλλοι, συμπαθείς Ελληνες είναι. Είχα επισκεφθεί μάλιστα τα παιδιά του "Φέιμ Στόρι". Σαν τα παιδιά της Σπείρας είναι, απλώς εκεί δεν βρέθηκε κάποιος να τους πει "μην πηγαίνετε προς τα εκεί, δεν είναι ωραία, πηγαίνετε με την τέχνη σας"».

- Ειδήσεις βλέπετε;

«Ευτυχώς είμαστε ακόμα στη χώρα που η πληροφορία φεύγει από τα καφενεία, τα κομμωτήρια και τα ταξί. Δεν έχεις ανάγκη να σου κάνει πλύση εγκεφάλου κανείς».

- Αναφερθήκατε πριν στα παιδιά της Σπείρας. Ηταν μια επιτυχία αυτή η ομάδα.

«Μια ομάδα νέων παιδιών με τέτοιες κριτικές και ούτε μία επιδότηση! Και δουλεύουν και σε ένα χώρο 100 θέσεων. Από άποψη: δημιουργείται μια κίνηση αντίθετη με το μιζαριό της εξαργύρωσης μεγάλων χώρων. Μεγάλος χώρος σημαίνει πολλά λεφτά, και για όσους δίνουν τις άδειες, και για όσους τις παίρνουν. Ομως δεν λέω άλλα, γιατί θα με βρουν σε κάνα χαντάκι -κι έχω ακόμα αρκετά να κάνω».

- Ωραία είναι όσα είπατε. «Εαυτέ μου, δεν σ' αγάπησα ποτέ μου» λέτε όμως σ' ένα τραγούδι..

«Επρεπε να φάω ένα νοσοκομείο για να το συνειδητοποιήσω. Η πρώτη γραφή αυτού του τραγουδιού έγινε σε συνταγολόγιο του Λαϊκού. Νοσηλευόμουν εκεί και στο διπλανό κρεβάτι ήταν ένα παιδί που αποδείχτηκε ότι ήταν ο γιος του οδηγού του παλιού μας σχολικού. Μια μέρα ήρθε να τον δει η θεια του. Ηταν η Ιφιγένεια, συνοδός, τότε, στο σχολικό. Είχε να με δει χρόνια. "Βρε Σταμάτη", μου είπε, "γιατί δεν αγαπάς τον εαυτό σου;"»


Someone dreams of doing great things, someone stays awaken and does it...

[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: jorge on 31-01-2005 22:10 ]

Ακραίος, πάντα ακραίος ο Κραουνάκης!
Ανεξάρτητα από το ότι δε συμφωνώ με πολλά απ'όσα πρεσβεύει, τον θεωρώ πρωτοπόρο τραγουδοποιό και εν τέλει - γιατί αυτό έχει σημασία για τους ακροατές - το αποτέλεσμα των, έστω ακραίων του, καλλιτεχνικών ενεργειών, μ'αρέσει πολύ! Όπως το τελευταίο: "Έπεσε έρωτας", εν τω προκειμένω!
Το αβαντάζ του πιστεύω κι εγώ ότι είναι ο αυτοσαρκασμός! Από το να σου "τη λένε" οι άλλοι, προτιμότερο είναι να "τη λες" εσύ στον εαυτό σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετανιώνεις κιόλας, γι'αυτό που έχεις κάνει! Κάθε άλλο!! Βέβαια, το ότι "παρεκτρέπεται" πολλές φορές ως "θορυβώδης" χαρακτήρας, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, ε, δεν μπορείς εύκολα να το αγνοήσεις..., αλλά ας είναι καλά, γιατί με τα "προϊόντα της πνευματικής του δημιουργίας", εμένα τουλάχιστον, με αποζημιώνει!!

Συμφωνώ απόλυτα με την Elen. Νομίζω ότι παρουσίασε ακριβώς τι εκφράζει ο Κραουνάκης με τη δουλεία, αλλά και τις απόψεις του. Θα πρόσθετα ακόμα πως είναι το άτομο που λειτουργεί εντελώς με το ένστικτο -ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται προς τα έξω-, αλλά το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι απολύτως επαγγελματικό. Αυτό ισχύει και για τους δίσκους και για τις ζωντανές παραστάσεις του, οι οποίες νομίζω ότι έχουν τη σωστή αναλογία στο συνδυασμό μουσικής, θεάτρου, χορού.
Όσο για τον τελευταίο δίσκο νομίζω πως έχει μικρά διαμάντια τα οποία θα ανακαλυφθούν στη πορεία και πως ταιριάζει αρκετά στη φωνή του Μακεδόνα -από τα λίγα που έχω ακούσει ως τώρα.