Στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων της, για το 2006, η Βιβλιοθήκη του Δήμου Αργυρούπολης, σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Οροπέδιο και τον Δικτυακό Τόπο για την Ποίηση, www.poiein.gr , διοργανώνουν μια σειρά παρουσιάσεων με σύγχρονους έλληνες ποιητές, με θέμα: Η Ποίηση στη Ζωή μας, 7 ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, όπου θα παρουσιάζεται «ο Ποιητής άοπλος μπροστά στο κοινό»
Είναι η εποχή μας, μια εποχή αντιποιητική; Το αποδέχονται αυτό οι ποιητές μας; Αυτό δείχνει η εσωστρέφεια που παρατηρείται, έναντι του τεχνολογικού κατακλυσμού, του τελευταίου αιώνα; Έχουν πράγματι οδηγηθεί οι ποιητές στον αναχωρητισμό και τον αποκρυφισμό μιας Τέχνης, κατ’ εξοχήν δημιουργό του νοήματος και της παρέμβασης στη δημιουργία του χρόνου; Υπάρχει πράγματι απουσία των ποιητών μας, από το κοινωνικό ποιείν, που χαρακτηρίζει ως αντιποιητική την εποχή μας, ή υπάρχει αδυναμία του κοινού να προσλάβει το έργο τους;
Σ’ αυτά κι άλλα παρόμοια ερωτήματα θα κληθούν ν’ απαντήσουν 7 Ποιητές, στο κοινό.
Κάθε Κυριακή απόγευμα, στις 19:00, στο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αργυρούπολης,
Δωδεκανήσου 37 και Ρεθύμνης
12/2/2006
η Γιώτα Αργυροπούλου
19/2/2006
ο Μιχάλης Γκανάς παρουσιάζει τον Μάρκο Μέσκο
26/2/2006
ο Κώστας Σοφιανός
12/3/2006
ο Τάσος Γαλάτης
19/3/2006
ο Κώστας Μαυρουδής
2/4/2006
ο Γιώργος Δρανδάκης
9/4/2006
ο Λουκάς Κούσουλας
Υ. Γ Όσοι πιστοί της ποίησης προσέλθετε....με ερωτήσεις, απορίες, σχόλια, κριτικές υπό μάλης...Το κοινό αποτελούν σημαντικοί άνθρωποι του χώρου ποιητές και εκδότες πχ η Κική Δημουλά που παρευρέθηκε την περασμένη Κυριακή, ο Μιχάλης Γκανάς κ.α
Είναι η εποχή μας μια εποχή αντιποιητική....;
Ή μήπως μια εποχή μεταποίησης;
Καλημέρα...Καλησπέρα δηλαδή....
Πρώτα. Σχετικά με το Event πολύ λυπάμαι που είμαι μακριά και δεν μπορώ να πάω, αν και μπορώ να σας πω πως κατά καιρούς γίνονται τέτοια, κυρίως και απ'ότι θυμάμαι στη Στοά του Βιβλίου όπου κατά καιρούς έρχονται διάφοροι και διαβάζουν από τα έργα τους. Για περισσότερες πληροφορίες αν θυμάμαι και πάλι καλά στο Athens Voice στις τελευταίες σελίδες εκεί στις αγγελίες.
Μετά. Είναι η εποχή μας αντιποιητική; Πιστεύω πως δυστηχώς ναι είναι. Δηλαδή για να καταλάβουμε αν είναι ή δεν είναι πρέπει πρώτα να μάθουμε πως είναι μια εποχή ποιητική ας πούμε και πότε είχαμε μια τέτοια εποχή στην Ελλάδα για παράδειγμα; Μπορούμε να πούμε πως η γενιά του 1930 εκεί ήταν ποιητική αν σκεφτούμε πόσοι ποιητές έγραψαν τότε και πλούτισαν την γλώσσα μας κλπ. και πόσοι γράφουν π.χ. σήμερα; Γιατί δεν γράφει τόσο ο κόσμος σήμερα; Γιατί δεν διαβάζει τόσο ο κόσμος σήμερα;
Και νομίζω πως ναι η εποχή μας είναι αντιποιητική χωρίς να το θέλει όμως. Δηλαδή. Για να είναι πρέπει ίσως να υπάρχουν λιγότεροι ερεθισμοί. Θέλω να πω πως σήμερα, η Ελλάδα του σήμερα, ακόμα και στην επαρχία που είναι ήσυχα ας πούμε, έχει τόσους ερεθισμούς κυρίως η τηλεόραση θα έλεγα, που τουλάχιστον εγώ όπου πήγα στην επαρχία κεντρικό σημείο κάθε σπιτιού ήταν η τηλεόραση και οι συζητήσεις γύρω απο το θέμα της. Πως να είναι λοιπόν ποιητική η εποχή; Κυρίως καταναλωτική θα έλεγα. Αν σκεφτείς τον χαμό που γίνεται ας πούμε στα στενά με τις εκπτώσεις σε αντίθεση με την νέκρα σε αναγνώσεις ποιήσης κ.λ.π.
Ευτηχώς υπάρχει ακόμα η καλή μουσική όμως. Και πιστεύω πως ο κόσμος αντιδρά σε μια καλή μελωδιά. Αφυπνίζεται. Και μέσα απο τη μουσική ελπίζω πως θα ξαναγίνει η εποχή μας ποιητική.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 22-02-2006 18:59 ]
Εγω πιστεύω οτι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι οτι σχεδόν όλοι οι Έλληνες γράφουν αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που διαβάζουν....Τι σημαίνει αυτό; Οτι το να εκδώσεις μια ποιητική συλλογή είναι πιο εύκολο από ποτέ (είτε με δικά σου έξοδα, κυρίως, είτε από μικρούς και μεγάλους εκδοτικούς οίκους) γιαυτό και βγαίνουν καθημερινά δεκάδες ποιητικά βιβλία. Το θέμα είναι οτι οι περισσότεροι διαβάζουν μόνο τα δικά τους και έχουν πλήρη άγνοια της πνευματικής παραγωγής σύγχρονης και παλαιάς. Γιαυτό και αυτά που γράφονται υστερούν κατά πολύ από το να θεωρηθούν ποίημα.
Επίσης, γίνονται καθημερινά δεκάδες παρουσιάσεις βιβλίων, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα.(και παρουσιάζονται σε περιοδικά και εφημερίδες) Τι σημαίνει όμως αυτό; είναι δείγμα πολιτισμού να μαζεύονται 5-10 φίλοι του δημιουργού και να βαυκαλίζονται μεταξύ τους;
Ακόμα κυκλοφορούν περισσότερο απο κάθε άλλη εποχή λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Άρα για ποιά αντιποιητική εποχή μιλάμε; Κι όμως στη μεγάλη τους πλειοψηφία ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις ή μαχαιριές χωρίς να προσφέρουν κάτι.
Ευτυχώς, όπως πάντα, υπάρχει η μειοψηφία,(που είναι περισσότεροι από όσοι φανταζόμαστε... )που κρατάει αναμμένο το κεράκι της ποίησης (και της μουσικής) και θα το μεταλαμπαδεύσει στην επόμενη γενιά άξια.
Μπα...εμένα μου φαίνεται αρκετά αντιποιητική η εποχή μας. Πολλοί γράφουν, πολύ περισσότεροι από όσοι φαίνονται όμως κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά όταν αναφέρουν την ενασχόλησή τους. Εκτός βέβαια από τους εκδοτικούς΄οίκους και τα τυπογραφία που οι μεν θέλουν να δείξουν πράγματα που δεν υπάρχουν και οι δε αγωνιούν να επιβιώσουν από "τέτοιους ονειοπόλους". Σκεφτείτε πόσοι από εσάς ξέρετε κόσμο που γράφει και είναι οκ με αυτό που κάνει. Οι περισσότεοι ντρέπονται για το πώς θα τους αντιμετωπίσουν. Κατάντια...
Σε όσους ενδιαφέροντια να παρακολουθήσουν κάποια από τις εκδηλώσεις αναφέρω οτι η δημοτική βιβλιοθήκη Αργυρούπολης βρίσκεται πίσω ακριβώς από το Δημαρχείο της Αργυρούπολης.
Ειναι εξαιρετικά τα προηγούμενα σχόλια. Στέκομαι σε 2 του Παναγιώτη (vouliakis) και της Αννας (other side.) και παίζω λιγο. Μετα - ποίηση, Μεταποίηση, ερεθίσματα.
Ειναι πράγματι μια εποχή μεταποίησης. Σε όλα. Αλλα υπάρχουν ερεθίσματα. Και βέβαια τα αντι - ερεθίσματα που λέει η Αννα. Τα ισοπεδωτικά, τα "μιάς χρήσεως", ο αχταρμας, το λίγο απ όλα.
Στο τόπικ για το "μεγαλύτερο ελλάτωμά μας" η ginadannis γράφει πως η ευαισθησία "δεν ειναι μειονέκτημα ειναι αρετή". Και όμως, στην καθημερινή μας κουλτούρα (την κυρίαρχη τέλος πάντων) ισχύει το αντίθετο. Τώρα πλέον η ευαισθησία δέχεται ιδεολογικές ομοβροντίες. :):) "Είμαι ευαίσθητος, άρα έχω πρόβλημα, είμαι καπάτσος άρα θα τα πάω καλα " .... "Μη το πολυψάχνεις, κάνει κακό" κλπ κλπ... Και κυριαρχούν οι winners, ψιλοαδίστακτοι, ψιλογνώστες των πάντων, έχοντας διδαχθεί συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις. Και δυστυχώς όχι μόνο σε ειδικά σχολεία.
Αρα .. η εποχή δύσκολη για τους ποιητές ... Και όπως ξέρουμε αυτοί δεν φοβούνται να ειναι καταραμένοι, ονειροπόλοι, ουτοπιστές, ορματιστές, μηδενιστές, καταστροφείς, συνθέτες, χαρούμενοι και αυτοκτονικοί. Και ειναι δύσκολα γιατί, η εποχή τους έχει πάρει χαμπάρι ... καμμία φορά χαλάνε τη διαδικασία της μεταποίησης. Ειναι δύσκολο το να γράφεις και να σε διαβάζουν. Αυτόόμως λύνεται (ας πούμε ...). Οι μειοψηφίες θα κάνουν τη δουλειά τους, σίγουρα θα κρατήσουν. Το θέμα ειναι τι γίνεται με όσους θέλουν ή θα μπορούσαν να ειναι ποιητές χωρίς να γράφουν. Μιά άλλη προσέγγιση ζωής. Και αυτοί που ισως ειναι πολλοί, τρώνε τις σφαλιάρες κάθε μέρα. Και μη έχοντας που αλλου να πατήσουν .. τι να κάνουν ???
(μαυρη απαισιοδοξία σήμερα. Σταματάω). :):)
α, να και το κείμενο που σας ειπα (της ginadannis) από το σχετικό τόπικ. Αξίζει και ειναι μια νότα ελπίδας.
....."Στις μέρες μας η κατάταξη της ιδιότητας του ευαίσθητου στην κατηγορία των ελαττωμάτων & η επικράτηση της αρνητικής έκφανσης της έννοιας αυτής στις συνειδήσεις του μέσου όρου των ανθρώπων δείχνει, κατά την άποψή μου, το δείκτη μιας τραγικής "παχυδερμοποίησης" της εποχής.
Η ευαισθησία όσο είναι κατάρα άλλο τόσο είναι & ευλογία. Είμαι ευαίσθητος σημαίνει ότι έχω ανοιχτές τις αισθήσεις μου. Ότι συλλαμβάνω με τις "κεραίες "μου μεγάλο αριθμό μηνυμάτων & προσλαμβανουσών που οι άλλοι έχοντας "σκληρύνει" αδυνατούν πολλές φορές να συλλάβουν. Σίγουρα ο ευαίσθητος άνθρωπος χρειάζεται να κάνει & λογική αποκωδικοποίηση του καταιγισμού των μηνυμάτων που δέχεται, ιδιαίτερα των συναισθηματικών, ώστε να ορίζει μια αρμονία στη συγκινησιακή του φύση. Έτσι, διαφοροποιείται η έννοια του "ευαίσθητου" από αυτήν του "στενάχωρου".
Δεν είναι αδυναμία η ευαισθησία. Είναι αρετή. Οι καλλιτέχνες είναι ευαίσθητοι.
Είμαι & εγώ ευαίσθητη & παλεύω ανάμεσα στο λευκό & το μαύρο της ευαισθησίας μου..."
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 27-02-2006 00:22 ]
Για να δώσω μια ανατροπή στο κλίμα μαύρης απασιοδοξίας προτίνω να γράψουμε εδώ δικά μας αγαπημένα ποιήματα. Δικά μας ή αγαπημένων ποιητών, χύμα στο φόρουμ δίχως την αναμονή "δημοσίευσης". Ελεύθερα όπως αρέσκει στην ποιήση, όπως αξίζει στην φαντασία.
Ένα από τα (πολλά) αγαπημένα μου είναι το "Ode to the Clothes" του Pablo Neruda.
Το αντιγράφω εδώ στα ισπανικά (χωρίς τους τόνους) και στ'αγγλικά, από ένα Penguin Paperback της μικρής συλλογής μου που αγόρασα πριν ένα χρόνο από το βιβλιοπωλείο με τον καπουτσίνο-σόγια.
Pablo Neruda. Selected Poems. Penguin Books, 1975.
Oda al traje
Cada manana esperas,
traje,sobre una silla
que te llene
mi vanidad, mi amor,
mi esperanza, mi cuerpo.
Apenas
salgo del sueno,
me despido del agua,
entro en tus mangas,
mis piernas buscan
el hueco de tus piernas
y a si abrazado
por tu fidelidad infatigable
salgo a pisar el pasto,
entro en la poesia,
miro por las ventanas,
las cosas,
los hombres, las mujeres,
los hechos y las luchas
me van formando,
me van haciendo frente
labrandome las manos,
abriendome los ojos,
gastandome la boca
y asi,
traje,
yo tambien voy formandote,
sacandome los codos,
rompiendote los hilos,
ya asi tu vida crece
a imagen de mi vida.
Al viento
ondulas y resuenas
como si fueras mi alma,
en los malos minutos
te adhieres
a mis huesos
vacios, por la noche
la oscuridad, el sueno
pueblan con sus fantasmas
tus alas y las mias.
Yo pregunto
si un dia
una bala
del enemigo
te dejara una mancha de mi sangre
y entonceste moriras conmigo
o tal vez
no sea todo
tan dramatico
sino simple,
y te iras enfermando,
traje,
conmigo,
envejeciendo
conmigo, con mi cuerpo
y juntos
entraremos
a la tierra.
Por eso
cada dia
te saludo con reverencia y luego
me abrazas y te olvido,
porque uno solo somos
y requiremos siendo
frente al viento, en la noche,
las calles o la lucha
un solo cuerpo
tal vez, tal vez, alguma vez inmovil.
Ode to the clothes
Every morning you wait,
clothes, over a chair,
for my vanity,
my love,
my hope, my body
to fill you,
I have scarcely
left sleep,
I say goodbye to the water
amd enter your sleeves,
my legs look for
the hollow of your legs,
and thus embraced
by your unwearying fidelity
I go out to tread the fodder,
I move into poetry,
I look through windows,
at things,
men, women,
actions and struggles
keep waiting for what I am,
opposing me,
employing my hands,
opening my eyes,
putting taste in my mouth,
and thus,
clothes,
I make you what you are,
pushing out your elbows,
busting the seams,
and so your life swells
the image of my life.
You billow
and resound in the wind
as though you were my soul,
at bad moments
you cling
to my bones
empty, at night
the dark, sleep,
people with their phantoms
your wings and mine.
I ask
whether one day
a bullet
from the enemy
will stain you with my blood
and then
you will die with me
or perhaps
it may not be
so dramatic
but simple,
and you will sicken gradually,
clothes,
with me, with my body
and together
we will enter
the earth.
At the thought of this
every day
I greet you
with reverence, and then
you embrace me and I forget you
because we are one
and will go on facing
the wind together, at night,
the streets or the struggle,
one body,
maybe, maybe, one day motionless.
Αυτό που μου αρέσει είναι αρχικά το θέμα. Το πόσο απλό είναι να μηλίσει κανείς για κάτι με το οποίο ζει καθημερινά. Κάτι που δείχνει ανούσιο και όμως έχει μια κρυφή αξία. Πιστεύω αυτό είναι το πραγματικό ταλέντο του κάθε καλού δημιουργού ανεξαρτήτως του κλάδου του. Από τα απλά να βρεί κάτι το ξεχωριστό. Κάτι που ήταν πάντα εκεί και κανείς όμως δεν κατάφερε να δει. Είναι επίσης ο τρόπος που γράφει. Ο τρόπος που πηδάει τις γραμμές. Σαν να τον ακούω να το διαβάζει. Ο τρόπος που τελειώνει τις φράσεις του. Η κάθε τελεία σημαδεύει μια νέα ροή στο ποίημα του. Μια παύση. Μια σκέψη. Καθώς το γράφει. Δίπλα σ'ενα ανοιχτό παράθυρο τον φαντάζομαι να γράφει στο φως της μέρας, στο φως της νύχτας.
Είναι πολύ όμορφο. Μια γλυκιά, ευαίσθητη, ανθρώπινη πραγματικότητα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 27-02-2006 02:28 ]
Το συγκεκριμένο topic αφορά στη συγκεκριμένη εκδήλωση και καλό είναι να μην πάρει άλλη μορφή.
Εξάλλου δικούς μας στίχους μπορούμε να γράφουμε στα topics που έχουν ήδη ανοιχτεί.
Thanks
Συγνώμη jorge.
Ξέχασα πως πρέπει να υπάρχει μια τάξη εδώ. Σκέφτηκα πως το ν'ανεβάσουμε αγαπημένους μας στίχους σ'ενα τόπικ με θέμα την ποιήση στην εποχή μας δεν θ'άλλαζε την μορφή της όπως λες.
Στο κάτω κάτω πιστεύω πως αν άλλαξε η όχι η μορφή του τόπικ αυτό θα το κρίνει ο αρχικός συγραφέας της και όχι εσύ.
Φιλικά πάντα,
όσο γίνεται δηλαδή.
Το συντονισμό των συζητήσεων τον αναλαμβάνουν κάποια συγκεκριμένα άτομα και μόνον αυτά, οι moderators (συντονιστές). Και από τη στιγμή που είμαι ένας εξ αυτών, είναι υποχρέωσή μου να παρεμβαίνω. Για να υπάρχει όπως λες κι εσύ μια τάξη.
(Περισσότερα για το τι είναι Forum και ποιά είναι η δομή του, μπορείς να διαβάσεις στις Συχνές Ερωτήσεις)
Οι διαχειριστές του φόρουμ είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα να κρίνουν και να παρέμβουν σε μια συζήτηση και καλό θα ήταν να τους διευκολύνουμε στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν μια πιο αυστήρή τάξη για μια πιο εύρυθμη λειτουργία.
Καλύτερο, λοιπόν, θα ήταν να μείνουμε στη συζήτηση για την εκδήλωση και για τα ερεθίσματα΄-ερωτήματα που αυτή ανέγειρε σχετικά με την ποίηση γενικά και όχι στη δημοσίευση ποιημάτων.
Την Κυριακή παρουσιάζει ποιήματά του και συνομιλεί με το κοινό, ο Κώστας Μαυρουδής, ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Δέντρο, που αριθμεί 25 χρόνια παρουσίας-κυκλοφορίας στα ελληνικά γράμματα.
