"’ξιον εστί
το ενδόμυχο φως που ασπρογαλιάζει
κατ' εικόνα κι ομοίωση του απείρου
τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν
απαράλλαχτες όψεις του αιωνίου"
Οδυσσέας Ελύτης, "’ξιον Εστί"
Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.
Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.
Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα
των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.
Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού
τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.
Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
του «περιβάλλοντος», της «εποχής».
Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Δεν υφαινα, δεν επλεκα
ενα γραφτο αρχιζα κι εσβηνα
κατω απο το βαρος της λεξης
γιατι εμποδιζεται η τελεια εκφραση
οταν πιεζετ' απο πονο το μεσα.
Κι ενω η απουσια ειναι το θεμα της ζωης μου
-απουσια απο τη ζωη-
κλαματα βγαινουν στο χαρτι
κι η φυσικη οδυνη του σωματος
που στερειται.
Σβηνω, σχιζω, πνιγω
τις ζωντανες κραυγες
"που εισαι, ελα, σε περιμενω
ετουτη η ανοιξη δεν ειναι σαν τις αλλες"
και ξαναρχιζω το πρωι
με νεα πουλια και λευκα σεντονια.
Δε θα 'σαι ποτε εδω
με το λαστιχο να ποτιζεις τα λουλουδια
να σταζουν τα παλια ταβανια
φορτωμενα βροχη
και να εχει διαλυθει η δικη μου
μες τη δικη σου προσωπικοτητα
ησυχα, φθινοπωρινα...
Η εκλεκτη καρδια σου
-εκλεκτη γιατι τη διαλεξα-
θα 'ναι παντα αλλου
κι εγω με λεξεις θα κοβω
τις κλωστες που με δενουν
με το συγκεκριμενο αντρα
που νοσταλγω
οσο να γινει συμβολο Νοσταλγιας ο Οδυσσεας
και ν' αρμενιζει τις θαλασσες
στου καθενος το νου
Σε λησμωνω με παθος
καθε μερα
για να πλυθεις απο τις αμαρτιες
της γλυκας και της μυρουδιας
κι ολοκαθαρος πια
να μπεις στην αθανασια.
Ειναι σκληρη δουλεια και αχαρη.
Μονη μου πληρωμη αν καταλαβω
στο τελος τι ανθρωπινη παρουσια
τι απουσια
ή πως λειτουργει το εγω
στην τοση ερημια, στον τοσο χρονο
πως δεν σταματαει με τιποτα το αυριο
το σωμα ολο ξαναφταχνει τον εαυτο του
σηκωνεται και πεφτει στο κρεβατι
σα να το πελεκανε
ποτε αρρωστο και ποτε ερωτευμενο
ελπιζοντας
πως ο,τι χανει σε αφη
κερδιζει σε ουσια.
Μαζευω πετρες,
γραμματοσημα, πωματα απο φαρμακα,
πτωματα, απ' τον ουρανο λουλουδια
και οτι το καλο σ'αυτο τον αγριο κοσμο κινδυνευει.
Αγγιζω διχως φοβο ηλεκτροφορα συρματα,
αυτα δεν μ' αγγιζουν,
ο ηλιος μαζευει τις μερες μου
γελωντας.
Μοναχα η ψυχη
στ' αυτι μου ψιθυριζει γελωντας:
Σκοτεινιασε,
σκοτεινιασες γιατι;
Δεν εισαι τρομαγμενος;
"Αναλαμπες ανυπαρξιας"
Νοτιας. Υγρος καιρος αστεγνωτος
εξω στο περασμα του απλωμενος μερες.
Σταζοντας ξημερωνει
ή κλαιγοντας οπως αρεσκεται να λεει
περιαυτολογωντας το συνηθεστερο.
Καθε πρωι το φως στα πρωην φυλλα ολα
οι σιδεριες στ' ουρανου τα παραθυρα
μη και του φυγει η μανιακη
συνηθεια να υπαρχει
ολα σα να'ναι καμωμενα
απο σπυριαρικο νερο.
Παλια αυτο λεγοταν δροσοσταλιδες
παχνη πανω στα φυλλα ολα.
Υστερα μετονομαστηκε υγρασια.
Υγρασια. Ποναν θανασιμα οι αρθρωσεις.
Την περισσοτερη ωρα μενεις καθηλωμενος
στην κουνηστη σου μνημη.
Τι εγινε; Εσπρωξες μονολογους
αυτη την κλασικη βαρια επιπλωση του χρονου;
Μηπως σηκωσες γεματο το απροχωρητο;
Νοτιας. Πονουν θανασιμα τα κοκαλα.
Εννοω εκεινες τις ατονικες κρεμαστρες
να ταξιδευει ατσαλακωτο το σχημα μας
πλασιε εδω εκει της διαρκειας μας.
Η διαρκεια μας, Εργο ανεπιγραφο
περιφημου ανωνυμου διακοπτη
τυψη επιδερμικη της ανυπαρξιας
ψευδωνυμο της ευηχο πολυ αβανταδορικο
οταν πρωτοδημοσιευει σωματα
-μια εντελως αταλαντη ερασιτεχνικη αιωνιοτης.
Η διαρκεια μας : μειοδοτης της διαρκειας.
Γι' αυτους τους πονους λενε πως υπαρχει
μια πολυ θαυματουργη
σκονη που γινομαστε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες...
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
Στίχοι: Μαρία Πολυδούρη
μμμμμμμμ!!!δεν ξέρω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Bασικά ποιήματα δεν ξέρω και πολλά...
Αυτά που ξέρω δεν με εκφράζουν...
Οπότε...
