Δεν ξέρω για κάποιο site που να έχει πληροφορίες...
Όμως πρόκειται για έναν εξαίρετο συνθέτη κι απ'όσα έχω ακούσει καταπληκτικό άνθρωπο που δυστυχώς έφυγε απ' τη ζωή πάρα πολύ νωρίς.
Έχω τα έργα του "Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας" και την "Ερωτική Πρόβα" που ουσιαστικά είναι μία πρόβα θανάτου αφού ήδη γνώριζε ότι βάδιζε προς το τέλος.
Πολλοί δεν τον γνωρίζουν αλλά όλοι γνωρίζουν τα τραγούδια του όπως είναι τα"Όμορφη και παράξενη πατρίδα", "Τί πάθος", "Να ονειρεύομαι" κλπ
Κάποια τραγούδια τα τραγουδούσε και ο ίδιος.
Είχε γράψει και μελωδίες για κάποια απ' τα τραγούδια που τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας για την Κύπρο και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο "Των Αθανάτων". Στον ίδιο δίσκο, προς τιμήν του έβαλαν κι ένα τραγούδι που τραγουδούσε ο ίδιος από παλιότερη ηχογράφηση, μιας και όταν εκδόθηκε ο δίσκος είχε φύγει ήδη. Πρόκειται για το συγκλονιστικό "Σε καρτερούσα".
Επίσης ξέρω ότι η επιθυμία του ήταν όταν πεθάνει να διασκορπιστεί η τέφρα του πάνω από κάποια νησιά που λάτρευε (νομίζω και η Κύπρος ανάμεσά τους) πράγμα που απ' όσο γνωρίζω πραγματοποιήθηκε.
Τέλος, απ' ότι είχε πει ο Τριανταφυλλόπουλος σε μια εκπομπή, ο Δημήτρης Λάγιος δεν είχε βαφτίσει την κόρη του για να επιλέξει εκείνη το όνομά της όταν μεγαλώσει.
Αυτά τα λίγα ξέρω, αλλά κι εγώ θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
Ένα καταπληκτικό άρθρο-βιογραφία για τον μεγάλο αυτό δημιουργό παραθέτω παρακάτω!
(Πηγή: www.imera.ws)
''Ο Δημήτρης Λάγιος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, στις 7 Απριλίου 1952. Γη μουσικής και ποίησης, τόπος φτωχός και πονεμένος. Έπαιξε στις γειτονιές της θάλασσας και βαφτίστηκε στους έρρινους και υγρούς ήχους της επτανησιακής διαλέκτου. Περπάτησε στους δρόμους και στα μέτρα του Σολωμού, του Κάλβου και, όταν μεγάλωσε, τους έκανε δασκάλους, ήρωες και εμπνευστές του έργου του.
Στη Ζάκυνθο, έμαθε τα γράμματα των χρωμάτων και των ήχων, κι έμεινε για πάντα μαθητής τους. Διδάχτηκε τις ώχρες και τα μοβ, το αφρισμένο κύμα που σπάει πάνω στους γκρεμούς του Γέρακα και την ουράνια ηχώ της γλώσσας των ποιητών. Αυτές ήταν οι «σπουδές» που δεν εγκατέλειψε ποτέ και που τον οδήγησαν στην έρευνα, στη μελέτη, στην καταγραφή και στη διδασκαλία έργων της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής. Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας κι αυτής της αγάπης ήταν έξι δισκογραφικές δουλειές και η δημιουργία ενός συνόλου καλλιτεχνών, που το ονόμασε «Μουσικό Ασκηταριό» και με τη βοήθεια του οποίου διοργάνωσε γιορτές «Τέχνης και Λόγου» στη Ζάκυνθο.
Στα βράχια της Ζακύνθου τον βρήκε η Μουσική να ονειρεύεται. Εκεί τον μάγεψε η θάλασσα και τον ευλόγησε. Δεν το ξέχασε ποτέ αυτό. Τη Ζάκυνθο την αγαπούσε πάντα. Της «αφιέρωσε» και τη μονάκριβη κόρη του, την Υακίνθη.
Ακολουθούν πολλά χρόνια σπουδών. Πιάνο, ανώτερα θεωρητικά και κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο της Αθήνας, δίπλα σε μεγάλους δασκάλους, όπως ο Μιχάλης Βούρτσης και ο Δημήτρης Δραγατάκης. Αργότερα, εντατικά μαθήματα μουσικής ανάλυσης, δίπλα στον άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον Ernest Brown, στην Αμερική, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια. Στην Αμερική, γνώρισε και τη γυναίκα του Πέγκυ, την «αιώνια» σύντροφό του.
1979: Επιστροφή στην Ελλάδα, όπου ασχολείται με διάφορες μορφές σύνθεσης. Μελετά, επιμελείται, οργανώνει, διασκευάζει και γράφει, γράφει… μουσική για το θέατρο, μουσική δωματίου, μουσική για μπαλέτο, τραγούδια, έργα συμφωνικά, έργα ορχηστικά για διάφορα όργανα, μελοποιεί ποιητές, γράφει στίχους… Δουλεύει πολύ, ακατάπαυστα, με πάθος. Δουλειά που φαίνεται κι από την εργογραφία του. Σαν να ήξερα ότι δεν προλαβαίνει, παρόλο που το θάνατο δεν τον υποψιαζόταν.
Στις 7 Απριλίου 1985, ημέρα των γενεθλίων του, γεννήθηκε ο «μυστικός του έρωτας», όπως τον αποκαλούσε. Η Κύπρος. Με αφορμή μια συναυλία που δίνει εκείνη τη μέρα, γνωρίζει την κόρη αυτής της άλλης θάλασσας και την κάνει δική του. Τη λατρεύει και δεν την αφήνει ποτέ. Της αφιερώνει στίχους, μουσικές και τη ζωή του. Για την Κύπρο τραγούδησε, έκλαψε και προσπάθησε. Για την Κύπρο και τους ανθρώπους της, που τον αγκάλιασαν. Κι εκείνος τους έκανε οικογένειά του.
Γεννήθηκε Ζακυνθινός, επέλεξε να είναι Κύπριος. Γιος μιας θάλασσας και εραστής μιας άλλης. Στην Κύπρο και στη Ζάκυνθο: εκεί θα τραγουδάει, για πάντα, ο Δημήτρης Λάγιος τον Διονύσιο Σολωμό…
Δεν ακούγεται ούτ’ ένα κύμα
εις την έρμη ακρογιαλιά
λες κι η θάλασσα κοιμάται
μεσ’ σ’ της γης την αγκαλιά.
Στις ακρογιαλιές της Κύπρου και της Ζακύνθου κατοικεί σήμερα ο Δημήτρης Λάγιος.
Εργογραφία
«Ρήγας Φεραίος», 1980. Εργασία πάνω στο προεπαναστατικό τραγούδι της Ελλάδας. Κυκλοφόρησε σε δίσκο, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
«Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας», 1982-83. Μελοποίηση του ομώνυμου έργου του Οδυσσέα Ελύτη.
«Άη – Λαός», 1984. Στίχοι του Μιχάλη Μπουρμπούλη.
«Εδώ που γεννηθήκαμε», 1984. Στίχοι του Φώντα Λάδη.
«Ζακυνθινές Σερενάδες», 1985 – 1986. Τραγούδια του Τζώρτζη Κωστή.
«Λαϊκά Τραγούδια της Ζάκυνθος», 1985 – 86.
«Του Σολωμού και της Ζάκυνθος», 1985 – 86.
«Ζακυνθινή Εκκλησιαστική Παράδοση», 1985 – 86.
«Του Μαντολίνου», 1985-86. Μουσική Επτανήσιων συνθετών, διασκευασμένη για μαντολίνο.
«Ομιλίες», 1987. Ανέκδοτο.
«Σκιές», 1988. Στίχοι δικοί του, του Τάμποτ Κεφαλληνού και της Κλαίρης Αγγελίδου, με τη χορωδία του Πολιτιστικού Ομίλου «Διάσταση» της Λεμεσού.
«Έργα για Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων», 1990. Έργα γραμμένα για την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πάτρας.
«Των Αθανάτων», 1988. Σε ποίηση απαγχονισμένων παλικαριών της Κύπρου. Κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1993.
«Ίνα τι», 1988. Μελοποίηση αποσπασμάτων ψαλμών του Δαβίδ. Κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1992, σε ενορχήστρωση Μιχάλη Χριστοδουλίδη.
«Ρωγμές» και «Σπουδές σ’ ελληνικά θέματα», 1990. Έργα για νυκτά έγχορδα. Κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1992.
«Ιδανικοί Αυτόχειρες», 1989. Μελοποίηση ποιημάτων του Κ. Καρυωτάκη. Δισκογραφικό ανέκδοτο.
«Εγκώμιο Παιχνιδιού», 1989. Ορατόριο για παιδιά. Ανέκδοτο.
«Κάλβειος Ραψωδία», 1986-89. Συμφωνικό έργο πάνω στις Ωδές του Κάλβου. Δισκογραφικό ανέκδοτο.
«Ερωτική Πρόβα στο Θάνατο», 1989-91. Σε στίχους δικούς του, κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1991, έπειτα από επίπονες προσπάθειες του Γιώργου Νταλάρα.
Θέλω να δω την Υακίνθη 20 χρονώ. Πόσο το θέλω!
Έχω το δικαίωμα να τη δω, κι αν δεν το ‘χω θα το πάρω!
Δυο κοριτσάκια στο σπίτι μας μόνα; Όχι! Ποτέ!
Δεν είναι δυνατόν να τα αφήσω! Πρέπει να υπερβώ τα πάντα! Κι αν εγώ φταίω για όλα, πρέπει να πληρώσω, ναι, αλλά όχι με το φευγιό.
Νομίζω ότι αρκετά πλήρωσα μέσα στο θυελλώδη και πανάσκημο αυτό χρόνο!!!
Άλλα, κι άλλα τόσα μπορώ ν’ αντέξω, φτάνει να μη φύγω.
Και δε θα φύγω
Είναι πολύ νωρίς ακόμα.
Δ. Λάγιος
(20.2.91)
Μίκης Θεοδωράκης
Ο Δημήτρης Λάγιος, ο γείτονας, ο μαθητής, ο πάντα δόκιμος στη μουσική, όπως έλεγε ο ίδιος. Συνειδητά στο περιθώριο, σε μια συμφωνία οραματιστή και πραγματιστή.
Ο σεβασμός ήταν για κείνον ορατή πράξη ζωής.
Μαγεμένος από την παράδοση και την Κύπρο, την ποίηση, τη μουσική και την Ελλάδα του.
Ο άνθρωπος με τα ψυχικά θεμέλια που δεν πρόλαβε να απογειωθεί. Ο λίγος χρόνος δημιουργίας και οι θάλασσες όπου σκορπίστηκε με ευλάβεια δεν του στερούν την αθανασία.
Γιώργος Νταλάρας
Θα ‘ταν πιο καλά αν έμενα κι εγώ στο περίγραμμα των λίγων τραγουδιών σου που άκουσαν οι πολλοί και μέσα απ’ αυτά σ’ έκριναν.
Θα ‘ταν πιο καλά αν δεν είχα νιώσει την αγωνία της μοναχικής σου περιπλάνησης σε δρόμους αυτογνωσίας και πληρότητας, μακριά από τη μετριότητα των καιρών.
Θα ‘ταν πιο καλά αν δεν ήξερα ότι μ’ αγάπησες άδολα όσο λίγοι γι’ αυτό που κάνω και γι’ αυτό που είμαι.
Θα ‘τα πιο καλά να μη σ’ είχα ακούσει να τραγουδάς τα τελευταία σου τραγούδια μ’ αυτή τη σπαρακτική φωνή που δεν λέει να φύγει απ’ τ’ αυτιά μου.
Θα ‘τα καλύτερα αν δεν σε γνώριζα, για να μη νιώθω το βάρος της απουσίας σου.
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Θα θυμάμαι πάντα τον Δημήτρη Λάγιο. Εκείνο τον άντρα τον λυγερόκορμο, με τα λυπημένα μάτια και τα μακριά δάχτυλα. Ήταν λεπτός, ήταν όμορφος, τραγουδούσε, καθώς μιλούσε. Το πρόσωπό του λες και ήταν βγαλμένο από εικονοστάσι. Τα χέρια του, νευρώδη. Τον χαιρόμουνα, πάνω στη μοτοσικλέτα του, με τη λαμπερή, τη γλυκύτατη γυναίκα του, την Πέγκυ.
Είχε μια ευγένεια αυτό το παιδί. Μοσκοβολούσε ευγένεια, είναι το πιο σωστό.
Ερχόταν στο σπίτι μου συχνά, με την κιθάρα του, και μου έπαιζε τραγούδια του. Τον άκουγα με προσοχή. Όπως γίνεται στην εκκλησία. Δεν ήταν τα τραγούδια του για τη μεγάλη αγορά. Ήταν κομψοτεχνήματα, όμως.
Είπαμε, κάποτε, να γράψουμε τραγούδια. Εκείνος τη μουσική, εγώ τα λόγια. Του έδωσα κάμποσα «κομμάτια». Μου τα ‘φερε μελοποιημένα. Ήταν τέλεια! Τ’ αγάπησα, από την πρώτη στιγμή. Έτσι, τα κρατήσαμε για μας. Την παρέα. Την Πέγκυ, τη Ράια, τη μεγάλη Υακίνθη και το μικρό Υακινθάκι. Τα παιδιά μας.
Μου ζητούσαν, τη δεκαετία του ’80, διάφοροι σύλλογοι, να πάω στις λέσχες τους, στις αίθουσές τους, για μια «βραδιά». Τηλεφωνούσα αμέσως στο Δημήτρη Λάγιο. Ποτέ δεν μου είπε «όχι». Έτρεχε με την κιθάρα του να βοηθήσει. Έπαιζε και τραγουδούσε. Κι ήταν σαν άγγελος. Και σαν άγγελος φτερούγισε και χάθηκε. Βυθίζοντάς μας, όλους, ακόμα πιο βαθιά στη μοναξιά μας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα ταξίδι μας στην Κύπρο. Αυτά που πρόσφερε, χωρίς κανένα νιτερέσο, στον κυπριακό λαό, με τη μουσική του, τα τραγούδια του, τη συμμετοχή του σε συναυλίες και παραστάσεις. Ήταν αγνός και ανιδιοτελής. Του έφταναν δύο σπόροι – όπως φτάνουν στα πουλιά – για να ζήσει.
Ήξερε μουσική! Γνώριζε πολλά. Καταλάβαινε από ποίηση. Αγαπούσε τα παλιά κιτάπια. Αγαπούσε τα πατροπαράδοτα. Κι ήταν σεμνός. Και ντροπαλός. Αναρωτιέμαι, πολλές φορές: Γιατί να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι; Γιατί να πληθαίνουν γύρω μας, όλο και περισσότερο, οι άσκημοι, οι κακοί, οι εγωλάτρες, οι καπάτσοι, οι άπληστοι;
Αχ, μωρέ Δημήτρη…''
Τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Γιώργου Νταλάρα, αποτελούν αποσπάσματα από το βιβλίο: «Δημήτρης Λάγιος, Ερωτική πρόβα στο θάνατο», Εκδόσεις «Καστανιώτη», 1996!
Παρακάτω ορισμένα από τα τραγούδια του!
(πηγή: www.kithara.vu)
Ανάθεμα την ώρα
Βαρέθηκα τη μοναξιά
Γενιά με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά
Δρόμοι περπατημένοι
Ε σείς στεριές και θάλασσες
Έγινε η ζωή μας
Εδώ που γεννηθήκαμε
Ενυδρείο
Ηλιοχαράματα
Ηρώων γη
Και κάθε νύχτα
Κάμποι της Σαλονίκης
Καρτερούμεν
Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει
Μην την πιστεύεις την αγάπη
Μωβ
Να ονειρεύομαι
Να ονειρεύομαι
Όμορφη και παράξενη πατρίδα.
Σ' ευλογημένη μέρα
Σόδομα
Τα μάτια σου που κλαίνε
Τι κι αν δεν ξέρω πώς σε λένε
Τι να σας πω γυναίκες
Τι πάθος
Το γράμμα
Το τραγούδι της Υακίνθης
Το τρελοβάπορο
Τούτη η πόλη
Τραγούδι κοριτσιού
Των αθάνατων
Είναι γεγονός ότι τα τραγούδια του είναι πολύ μελαγχολικά, πράγμα βέβαια που δικαιλογείται, από ένα χρονικό σημείο και μετά, από τη γνώση του επικείμενου θανάτου του. Ωστόσο, η μουσική του έχει μια ευαισθησία που προσωπικά την έχω ακούσει μόνο σε τραγούδια του Χατζιδάκι ή του Κουγιουμτζή. Είναι πραγματικά κρίμα που χάθηκε ένας τέτοιος συνθέτης τόσο γρήγορα. Θα μπορούσε να είχε προσφέρει πολύ περισσότερα. Συγκεκριμένα, υπάρχουν κομμάτια που μόλις τα ακούω πραγματικά βουρκώνω. Τέτοια κομμάτια είναι το ''Να ονειρεύομαι'', το ''Τι πάθος'', αλλά και το ''Μωβ''.
Παρακάτω οι στίχοι του ''Να ονειρεύομαι''.
Να ονειρεύομαι
Νταλάρας Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Λάγιος Δημήτρης
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτήρια μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
Να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι απ το παράθυρο να ταξιδεύω
Σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Ν' αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
Σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να ονειρεύομαι απ το παράθυρο να ταξιδεύω
Η γύμνια λάμπει με του λευκού την λάμψη
Μαγεύει το θάνατο με το λευκό
Απουσία κι όλα τίποτα. Δαπάνη, γύμνια...
Να ονειρεύομαι απ το παράθυρο να ταξιδεύω
Με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνεχεία δεν υπάρχουν μάσκες
Τ' όνειρο είναι που μαγεύει ανοίγω, ξημερώνει...
αγαπημένος ο Δημήτρης Λάγιος.
παραθέτω μερικά από τα έργα του:
ΜΩΒ
Είναι το χρώμα που με τρελαίνει,
που με τρελαίνει.
Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου,
με σημαδεύει.
Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι,
φυλακισμένοι.
Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα,
μόνος καίγομαι.
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα,
μέσα στην άμμο.
Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει,
με όλα ταιριάζει.
Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ!
Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!
...........................................................................................................
ΗΡΩΩΝ ΓΗ
Όλη η φύση κοιμάται ναρκώνει το κρύο
και γω φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
και τη μάνα φιλώντας την κοιτάζω να κλαίει
μάνα, μην κλαις της λέω μάνα, μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα και μιαν άλλη μανούλα
της Ελλάδας μας έχω π' όλο κλαίει κι εκείνη
Στου βουνού τη ραχούλα σ' ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκειά μου μανούλα ψάχνω να βρω την άγια
θ' ανεβαίνω ραχούλες χιονισμένες κορφές
ώσπου να 'βρω ηρώων γη κι ηρώων μορφές
...............................................................................................................
ΝΑ ΚΛΑΙΣ
Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.
Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.
Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.
Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.
...........................................................................................................
ΕΔΩ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ
Εδώ που γεννηθήκαμε, σ' αυτό το λίγο τόπο,
με τον ολάνθιστο ουρανό, το χώμα το ξερό,
που πριν ανάψουν σβήνουνε οι πόθοι των ανθρώπων,
όλα θα γίνουν πιο καλά, θα δεις, με τον καιρό.
Εδώ που πολεμήσαμε, δυο τρεις εμείς τους χίλιους,
για να μη λείψει το ψωμί, να πάμε πιο μπροστά,
άλλοτε μες στα σύννεφα κι άλλοτε μες στους ήλιους,
όλα θα γίνουν πιο καλά, θα δεις με τον καιρό.
Εδώ που μεγαλώσαμε τον άνεμο νικώντας
και που βαθιά ριζώσαμε κι απλώσαμε κλαριά,
εδώ θε' να γεράσουμε, καλέ μου, πολεμώντας
για την αλήθεια της ζωής και για τη λευτεριά.
................................................
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Σαν χωρίσαμε σου είπα θα γυρίσω
θε' να λείψω μοναχά για μια βραδιά.
Κι όμως κύλησαν τα χρόνια προς τα πίσω
κι εγώ ρίζωσα εδώ στην προσφυγιά.
Να, που τώρα στα στερνά σου ξαναγράφω.
Όμως μη ρωτάς αν τρέχει η πληγή,
μόνο κράτα στο μυαλό σου μια εικόνα*,
αφού τόσο μας αρνήθηκαν τη γη.
Κι όταν μέρες φωτεινότερες σημάνουν,
στο αγέρι δώσ' το γράμμα μου αυτό.
Τις πικρές τις μνήμες άστες να πεθάνουν
και χαιρέτισε τον ήλιο τον καυτό
.........................................................................................................
ΤΙ ΠΑΘΟΣ
Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
Μην η αθωότητά μου είναι μέσα στη σιωπή
σ' ένα θησαυρό χαμένο που γυρεύω μια ζωή
μην την ξόδεψα στα ζάρια μην την πήρε το κρασί
ίσως φταίει η βροχή που κλαίει με παράπονο κι οργή
Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
Χάνω την ισορροπία κι ο αέρας με τρυπά
φταίνε κι οι κραυγές των γλάρων σ' ένα γκρίζο ορίζοντα
οι αποστάσεις με λυγίζουν δεν υπάρχει επιστροφή
ειν' η αθωότητά μου μέσα στην καταστροφή
Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
.....................................................................................................................
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΚΛΑΙΝΕ
Δυο μαύρα, αλλόκοτα πουλιά
σταθήκαν στην αυλή μου.
Στο πρόσωπο σου έχουν φωλιά
μα τρών' απ' την ψυχή μου.
Να φύγουν θέλουν μακριά
ή να ζυγώσουν τάχα,
καθώς λικνίζονται στο φως
μεγάλα και μονάχα;
Να 'ξερα τι μου λένε
χωρίς να μου μιλάνε,
τα μάτια σου που κλαίνε
κι όταν χαμογελάνε.
...............................................................................................
κρίμα να αφήνουμε σε μια μουσική σελίδα το θέμα Δημήτρης Λάγιος να πεθαίνει στην λήθη.
ίσως να είναι μελαγχολικά τα πλήστα του έργα. όμως έχει αγγίξει και πατριωτικά κομμάτια, σύνθεσε ποιήματα του Ευαγόρα Παλλικαρίδη, κι αυτό για μένα σημαίνει ευσηνειδησία και καρδιά αγνή. ίσως βέβαια επειδή βίωσε την ιδιότητα "νέος και μελλοθάνατος".
MΕΤΡΟΝΟΜΟΣ
Τριμηνιαίο μουσικό περιοδικό
Τεύχος 23 (Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2006)
Περιεχόμενα
•Δημήτρης Λάγιος – Αφιέρωμα
Μικρό βιογραφικό σημείωμα
Πάθος για τη μουσική, του Δημήτρη Γκιώνη
«Η ομορφιά της ψυχής του μας συντροφεύει πάντα», του Μάριου Παπαδόπουλου
Ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης, του Μάρκου Φ. Δραγούμη
Για τον Δημήτρη Λάγιο του Στρατή Πασχάλη
Τρία ανέκδοτα τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη
Δημήτρης Λάγιος –Αίνιγμα ή λύση; του Μιχάλη Μπουρμπούλη
Εργογραφία
