Θεωρείτε ότι πρέπει να κοστολογούμε τα έργα τέχνης;

ειχα μια συζητηση με δυο παιδια για το αν τα εργα τεχνης πρεπει να εχουν τιμη(εστω και τυπικη).η συζυτηση κατεληξε σε τσακωμο.θεωρω πως τα χρηματα μπροστα σε εναν πινακα(για παραδειγμα του picasso) αλλα και σε οποιοδηποτε εργο τεχνης ειναι πολυ ''τιποτενιο'' μεσο για να περιγραψεις την αξια που προσφερει στην ανθρωποτητα.θα ηθελα να εχω την γνωμη σας.


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 02-04-2006 17:04 ]

Η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι πως «όχι». Επειδή ακριβώς η τέχνη δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως εμπορευματική διαδικασία. Τότε αυτοαναιρείται. Όμως, εδώ ανακύπτει η έννοια του "θα έπρεπε". Η εμπορευματική διάσταση υπάρχει στη τέχνη και μάλιστα όχι μόνο στις μέρες μας (πχ μεγάλοι κλασσικοί συνθέτες, ζωγράφοι κ.α. δημιουργούσαν κατά παραγγελία ευγενών ...). Σήμερα δε, ακόμα και ο τρόπος που φθάνει στον καθένα μας η μουσική, η ζωγραφική, ο γραπτός λόγος .. τα πάντα είναι αποτέλεσμα, κοστολόγησης και πλήρους εμπορευματικής αξιοποίησης. Δεν είναι κανόνας, προφανώς υπάρχουν και οι «εκτός πλαισίου» αλλά, αυτό δεν αναιρεί τη γενική διαπίστωση.

Από τη στιγμή που η τέχνη αναπτύσσεται σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου τα πάντα κοστολογούνται – πολλές φορές σε μία διαδικασία «παραγωγής» - είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγει κανείς. Και η όποια αντίσταση θέλει δύναμη. Ειδικά, για έργα καλλιτεχνών που δεν τα ελέγχουν πλέον οι ίδιοι (έχοντας αποχωρήσει), η ένταξή τους σε μία διαδικασία εμπορευματοποίησης γίνεται πολύ πιο εύκολη.

Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως η εμπορευματική αξιοποίηση των έργων τέχνης (η «κοστολόγησή» τους είναι προϋπόθεση), μπορεί να είναι ηθικά μη αποδεκτή και να αλλοιώνει τόσο τον δημιουργό, όσο και το έργο του, αλλά το καθιστά πιο εύκολα προσβάσιμο στο ευρύ κοινό. Έχει μία βάση και καθόλου αμελητέα κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη όμως δημιουργεί ερωτήματα ...

Μήπως αυτή η άνευ όρων προσβασιμότητα οδηγεί και εξευτελισμό, σε ισοπέδωση ? Όταν πχ (άσχετα με το αν συμφωνεί κανείς με την τεχνοτροπία του ζωγράφου) άκουει σχόλια για την Γκουέρνικα του τύπου «τι τα θέλει ο χριστιανός τα κεφάλια ζώων στον πίνακα για μια γυναίκα (!!!!) ... (το έχω ακούσει στα σοβαρά, στο λόγο μου). .. Η, όταν μια μουσική σύνθεση ακολουθείται από διαφημίσεις και άλλες ροές προγραμμάτων, που ενώ δεν φαίνεται να αλλοιώνουν κάτι, στην ουσία καθιστούν το έργο τέχνης μέρος ενός μεγάλου μωσαϊκού που δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη έκφραση.

Διαβάζοντας το ποστ, σκέφτηκα πως το ερώτημα μπορεί πανεύκολα να αποκτήσει γενικότερο χαρακτήρα.... Πρέπει να κοστολογούνται ανθρώπινες δραστηριότητες, αγαθά κ.α. που θεωρούμε απολύτως αναγκαία για την ανθρώπινη ζωή, τον πολιτισμό, τον εξευγενισμό της ψυχής των ανθρώπων ???? Αν και η απάντηση είναι «όχι» – και εδώ – βλέπουμε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Από το νερό που πίνουμε μέχρι την έρευνα για τον καρκίνο, μέχρι την παιδεία, μέχρι οτιδήποτε άλλο.

Κανονικά, όταν στην οικονομία μιλάμε για παραγωγή έργου από κάποιον, το έργο αυτό έχει ένα υπολογίσιμο κόστος, που σχετίζεται με το χρόνο και την ενέργεια που δαπανήθηκαν για την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου έργου. Βέβαια, από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία το κόστος αυτό διαφοροποιείται, αλλά κανείς δε διαφωνεί ότι μια στάμνα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα σπίτι, μια ιατρική εξέταση, μια ώρα μαθήματος κτλ. έχουν κάποιο κόστος.

Συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα έργα τέχνης; Πρέπει δηλαδή να κοστολογούνται; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε κάτι άλλο: "Για ποιο λόγο ένας άνθρωπος δημιουργεί ένα έργο τέχνης;". Η προφανής απάντηση είναι "Για να εκφράσει κάτι που έχει μέσα του και να το μεταδώσει στους συνανθρώπους του". Τώρα, αυτός ο άνθρωπος, ο "καλλιτέχνης", έχει δικαίωμα να μας ζητήσει χρήματα για την προσωπική του έκφραση; Και εδώ η απάντηση είναι προφανής: -Όχι. Γιατί, λοιπόν, αυτός ή άλλοι -με ή χωρίς την άδειά του- κοστολογούν ένα έργο του και λένε στην πραγματικότητα στο κοινό τους: "Πληρώστε για να δείτε, ακούσετε, νιώσετε πώς εκφράζομαι"; Και γιατί κάποιοι -πολλοί- πληρώνουν; Μα γιατί, το έργο τέχνης το αντιμετωπίζουν στην περίπτωση αυτή και οι δύο πλευρές ως χρηστικό αντικείμενο που προκαλεί (ευχάριστα συνήθως) (συν-)αισθήματα στον αποδέκτη του -και κατά συνέπεια και στην τσέπη όσων καρπώνονται τα χρήματα της συναλλαγής- και όχι ως προσωπική έκφραση ενός ανθρώπου. Παράδειγμα: ο Picasso μαθαίνει το βομβαρδισμό της Γκερνίκα (Guernica) από τα ναζιστικά αεροπλάνα και, συγκλονισμένος, ζωγραφίζει τον ομώνυμο πίνακα. Θεωρώ καλόπιστα πως ο πίνακας αποτελεί την έκφραση όσων ένιωσε εξαιτίας του γεγονότος αυτού ο ζωγράφος. Πώς λοιπόν θα δικαιούτο κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτή η έκφραση μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας;

Σχετικά με την παρατήρηση του Θάνου για τα κατά παραγγελίαν έργα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα: εδώ πρόκειται για έργα που φτιάχνονται επί τούτου, δηλαδή για να κοστολογηθούν (ή έχουν ήδη κοστολογηθεί), οπότε δε μιλούμε κυρίως για καλλιτεχνική έκφραση αλλά για εμπορική συναλλαγή.

Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι οτιδήποτε παράγεται στο χώρο της τέχνης (και) για εμπορικούς σκοπούς παύει αυτομάτως να είναι έργο τέχνης. Απλά νομίζω ότι το πιο τίμιο είναι τα έργα τέχνης να είναι προσβάσιμα στο κοινό ελεύθερα και δωρεάν ή τουλάχιστον -αφού σήμερα αυτό δεν είναι πάντα εφικτό- να μην ενοχλείται κανείς, με πρώτο και καλύτερο τον καλλιτέχνη, αν κάποιος δεν πληρώνει για να απολαύσει τά έργα του -αρκεί βέβαια να μην τα εκμεταλλεύεται εμπορικά κάποιος τρίτος. Επαναλαμβάνω ότι διαφορετικά είναι σα να λέει ο καλλιτέχνης: "Πληρώστε με για να εκφράζομαι". Μπλιάχ ε;

Quote:

Το μέλος gazakas στις 03-04-2006 στις 02:14 έγραψε: Κανονικά, όταν στην οικονομία μιλάμε για παραγωγή έργου από κάποιον, το έργο αυτό έχει ένα υπολογίσιμο κόστος, που σχετίζεται με το χρόνο και την ενέργεια που δαπανήθηκαν για την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου έργου. Βέβαια, από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία το κόστος αυτό διαφοροποιείται, αλλά κανείς δε διαφωνεί ότι μια στάμνα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα σπίτι, μια ιατρική εξέταση, μια ώρα μαθήματος κτλ. έχουν κάποιο κόστος. Συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα έργα τέχνης; Πρέπει δηλαδή να κοστολογούνται; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε κάτι άλλο: "Για ποιο λόγο ένας άνθρωπος δημιουργεί ένα έργο τέχνης;". Η προφανής απάντηση είναι "Για να εκφράσει κάτι που έχει μέσα του και να το μεταδώσει στους συνανθρώπους του". Τώρα, αυτός ο άνθρωπος, ο "καλλιτέχνης", έχει δικαίωμα να μας ζητήσει χρήματα για την προσωπική του έκφραση; Και εδώ η απάντηση είναι προφανής: -Όχι. Γιατί, λοιπόν, αυτός ή άλλοι -με ή χωρίς την άδειά του- κοστολογούν ένα έργο του και λένε στην πραγματικότητα στο κοινό τους: "Πληρώστε για να δείτε, ακούσετε, νιώσετε πώς εκφράζομαι"; Και γιατί κάποιοι -πολλοί- πληρώνουν; Μα γιατί, το έργο τέχνης το αντιμετωπίζουν στην περίπτωση αυτή και οι δύο πλευρές ως χρηστικό αντικείμενο που προκαλεί (ευχάριστα συνήθως) (συν-)αισθήματα στον αποδέκτη του -και κατά συνέπεια και στην τσέπη όσων καρπώνονται τα χρήματα της συναλλαγής- και όχι ως προσωπική έκφραση ενός ανθρώπου. Παράδειγμα: ο Picasso μαθαίνει το βομβαρδισμό της Γκερνίκα (Guernica) από τα ναζιστικά αεροπλάνα και, συγκλονισμένος, ζωγραφίζει τον ομώνυμο πίνακα. Θεωρώ καλόπιστα πως ο πίνακας αποτελεί την έκφραση όσων ένιωσε εξαιτίας του γεγονότος αυτού ο ζωγράφος. Πώς λοιπόν θα δικαιούτο κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτή η έκφραση μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας; Σχετικά με την παρατήρηση του Θάνου για τα κατά παραγγελίαν έργα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα: εδώ πρόκειται για έργα που φτιάχνονται επί τούτου, δηλαδή για να κοστολογηθούν (ή έχουν ήδη κοστολογηθεί), οπότε δε μιλούμε κυρίως για καλλιτεχνική έκφραση αλλά για εμπορική συναλλαγή. Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι οτιδήποτε παράγεται στο χώρο της τέχνης (και) για εμπορικούς σκοπούς παύει αυτομάτως να είναι έργο τέχνης. Απλά νομίζω ότι το πιο τίμιο είναι τα έργα τέχνης να είναι προσβάσιμα στο κοινό ελεύθερα και δωρεάν ή τουλάχιστον -αφού σήμερα αυτό δεν είναι πάντα εφικτό- να μην ενοχλείται κανείς, με πρώτο και καλύτερο τον καλλιτέχνη, αν κάποιος δεν πληρώνει για να απολαύσει τά έργα του -αρκεί βέβαια να μην τα εκμεταλλεύεται εμπορικά κάποιος τρίτος. Επαναλαμβάνω ότι διαφορετικά είναι σα να λέει ο καλλιτέχνης: "Πληρώστε με για να εκφράζομαι". Μπλιάχ ε;

συμφωνω απολυτα μαζι σου σχετικα με την δωρεαν εισοδο στα μουσεια και γενικα σε χωρους τεχνης και πολιτισμου...αλλα δυστυχως δεν μπορεις να κανεις διαφορετικα...οταν διψας για να δεις καποια παγκοσμια αριστουργηματα θα πας, θα πληρωσεις.....(και δεν ειναι θεμα τωρα τα χι ευρω που θα δωσεις για την εισοδο αλλα το υλιστικο του πραγματος..πως μπορω να πληρωσω για συναισθηματα και αισθηματα ενος καλλιτεχνη που εχει δωσει την ψυχη του και ολη του την υπαρξη για την υλοποιηση ενος εργου που ειναι πανανθρωπινο και αιωνιο;ποιος βαζει την τιμη σε αυτα και με τι κριτηρια;)...και μετα θα πεις το ευχαριστηθηκα γιατι πληρωσα αλλα ειδα κατι που αξιζε πραγματικα...επισης δεν μπορω να σκεφτω οτι καποια εργα μεγαλων καλλιτεχνων δημοπρατουνται και βρισκονται στα υπεροχα και χλιδατα σαλονια καποιων ζαμπλουτων κυριων προς τερψιν των οφθαλμων των αλλα και για να ικανοποιησουν την επιδειξιομανια τους...αυτο βεβαια ειναι αλλο θεμα...αλλα τελος παντων με στεναχωρει πολυ το γεγονος αυτο...

Θα το θέσω όσο πιο απλά μπορώ (κάνοντας τον "συνήγορο του διαβόλου" και με τον κίνδυνο να φανώ απλοϊκός ).

Γνωρίζω -προσωπικά- καλλιτέχνη που στην προετοιμασία του για ατομική έκθεση, κοστολόγησε τα έργα του (όσα από αυτά επιθυμούσε να πωληθούν).

Στη συνέχεια, ο γκαλερίστας πρότεινε να τριπλασιασθεί (τουλάχιστον) η τιμή κάθε έργου, αφού τον αποζημίωσε - του κάλυψε, δηλαδή, τα έξοδα που μέχρι τώρα είχε σε καμβάδες, τελάρα, πινέλα, χρώματα, πληρωμές μοντέλων κλπ. (δεν αναφέρω τον χρόνο προετοιμασίας-εκτέλεσης κάθε έργου).

Το αποτέλεσμα: η έκθεση -ευτυχώς- έγινε sold out από τη δεύτερη κιόλας μέρα. Οι κριτικές ευνοϊκές.

Ο καλλιτέχνης ήταν πια ελεύθερος να δημιουργήσει, απερίσπαστος από οικονομικές σκέψεις και λοιπά "βιοποριστικά", για (τουλάχιστον) 2 ή ίσως 3 χρόνια.

Μετά, ο κύκλος θα επαναλαμβανόταν, με νέα έργα...

Πού είναι το κακό?



(Υ.Γ. Δεν νομίζω η Γκερνίκα να είναι "προς πώληση")

Σε ότι αφορά την επισήμανση του Παναγιώτη, για τον ζωγράφο φίλο του, προσωπικά δεν βρίσκω κάτι το κακό. Εξ άλλου στην εποχή μας, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, τουλάχιστον για εκείνους που θέλουν μέσω της τέχνης τους να έχουν και κάποιο βασικό επίπεδο ζωής. Και η αλήθεια ειναι Παναγιώτη, πως πολλές φορές εκ του ασφαλούς κρίνουμε πολλούς καλλιτέχνες περί συμβιβασμού κλπ .. οταν εμείς οι ιδιοι τρέχουμε να απολαυσουμε τα καταναλωτικά αγαθά.

Βεβαια κανείς δεν εγγυάται πως η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να εξελιχθεί στην κατά παραγγελία έκφραση που ανέφερε ο Αντώνης. (εννοείται δεν αναφέρομαι στον φίλο, αλλα σε τόσα άλλα παραδείγματα ..)

Θυμήθηκα όμως ένα προσωπικό παράδειγμα. Πανε πολλα χρόνια - γύρω στο 90 - (οπότε οκ, μπορώ να το αναφέρω χωρίς να με πιάνουν οι περίεργες αναστολές περί ανευ όρων δημοσιοποίησης προσωπικών καταστάσεων). Ο πατέρας μου γνώριζε καλά έαν απο τους σημαντικούς σύγχρονους ζωγράφους, που ειχε πεθάνει σχετικά πρόσφατα (αν θυμαμαι καλά γύρω στο '80 με '90. Ζούσε η γυναίκα του ζωγράφου. Μας ειχαν δωρίσει έναν πίνακα, αρκετα παλιότερα.

Υπήρχαν στο σπίτι πολύ σημαντικά προβλήματα υγείας, οπότε χρειάζόταν οικονομική ένεση. Συζητήθηκε λοιπον, σε καθεστώς απόγνωσης, η δυνατότητα πώλησης του πίνακα. Θυμάμαι, έγινε τηλ. στη σύζυγο του εκλιπόντος ... και μας είπε τηλ ... "700 δρχ ο πόντος .. Τόσο θα πιάσει". Το ίδιο έγινε και σε μία - δύο γκαλερί της εποχής ... Εκτιμήθηκε τηλεφωνικά σε 600 δρχ ο πόντος, και με προμήθεια αν θυμαμαι καλα 1/3 της γκαλερι. Ολα αυτά ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ. Χωρίς κανείς να έχει δει τον πίνακα. (τα νούμερα ειναι μάλλον σώστά, αλλα με επιφύλαξη γιατι αργότερα το όλο γεγονός απωθήθηκε μετά μανίας).

Το συναίσθημα ηταν διπό. Το θυμαμαι πολύ καλα. Πρώτον κάτι ανάλογο με αυτό που έθεσε η layla "Μα καλα .. έτσι το αποτιμούν. Τί το πέρασαν ????" και δευτερον, αυτό του "ιδιοκτήτη" ... "Τι λέτε ρε, έτσι στη ξεφτίλα θα σας το δώσω κλπ κλπ" ... Τελος πάντων. Ο πίνακας τη γλύτωσε, αλλα πραγματικά, δέχτηκα ενα σοκ. Και για το πως αντέδρασα εγώ (από τη μία ευαισθητοποίηση ... από την άλλη, παζάρι ...) και για το πως αντέδρασε η αγορά.........

Ειναι σίγουρο πως αυτή η προσέγγιση ειναι μεν ρεαλιστική, αλλα ... δεν έχει πολλές διαφορές απο ενα αυτοκίνητο μεταχειρισμένο ... Μοντέλλο του τάδε έτους ... ατρακάριστο ... Τηλεφωνικά, ή απο σχετικά περιοδικά, παίρνεις μία ιδέα. Από τόσο έως τόσο. Η έννοια του δημιουργήματος και της μοναδικότητάς του απουσιάζει.

Τώρα στο σήμερα .... Αν ανατρέξει κανείς στις σύγχρονες μορφές του private banking .. ε μεταξύ των άλλων, πρωτοστατούν συμβουλές για επενδύσεις σε έργα τέχνης, ΑΚΡΙΒΩΣ στην ίδια κατηγορία με τις μετοχές κλπ... Και μάλιστα θεωρούνται ως επενδύσεις υψηλής απόδοσης. Κατά τη γνώμη μου .. πλέον δεν αντιμετωπίζονται ως έργο τέχνης .. εαν και εφόσον θεωρούμε πως η τέχνη έχει κάτι το διαφορετικό τέλος πάντων από τις εισηγμένες εταιρείες που παράγουν κάθε είδους προϊόντα, χρήσιμα η άχρηστα. Το θεωρώ λογικό, δεν ειναι κακό, αλλά σίγουρα προβληματίζει.

Τέλος, επειδή κι εγώ ισως τα έθεσα λίγο μπερδεμένα στο πρώτο ποστ, αναφέρθηκα στη γκερνίκα (σωστή η παρατήρηση και των 2 σας) όχι σαν έργο προς πώληση, αλλα ως ενδεικτικό του ότι πολλοί μεν την γνωρίζουν αλλα, αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Ουτε βέβαια ειναι και κακό. Μάλλον καλό είναι. Αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει .. ?

Οσο για ερώτημα της layla .. ποιος και με τι κριτήρια θα δώσει μία τιμή ? Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα, αλλά φαντάζομαι ... τα ίδια κριτήρια που χρησιμοποιούνται και σε άλλα προϊόντα - υπηρεσίες ... Η ζήτηση, οι προσδοκίες, η εναρμόνιση με ρεύματα ανερχόμενα, η διαχρονικότητα, η ικανότητα του καλλιτέχνη, το αν αρέσει, ο τρόπος του, η εν γένει προώθησή του... .. πολλά ...

Καποια από αυτά ειναι υποκειμενικά. Και ειναι κριτήρια καλλιτεχνικά. Αυτό όμως δεν τους στερούν τη δυνατότητα να φλερτάρουν με τους νόμους της αγοράς. Ωμό. Το ξέρω. Ισως ειναι μία από τις πολλές γκρίζες περιοχές που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η τέχνη, η έκφραση και η ανθρώπινη ευαισθησία. Βοήθειά μας που λένε (το "μας" αφορά περισσότερο τους καλλιτέχνες τους ίδιους). Αντώνη για το "μπλιάχ" ... Τι να πω ... Οπλίσου.


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 03-04-2006 05:20 ]

Θετικό ή όχι, νομίζω πώς η κοστολόγηση των έργων τέχνης δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Παρόλο που κι εγώ, όπως σημείωσε κι η layla, αδυνατώ να αντιληφθώ ποιος ορίζει και πώς ορίζει την τιμή ενός έργου. Δηλαδή, αν συνεχίσουμε να παίρνουμε ως παράδειγμα τη ζωγραφική, ποιος είναι αυτός -και γιατί;- που κοστολογεί ακριβότερα τα έργα, π.χ., του Πικάσο από τα έργα του Καραβάτζιο και εν τέλει "βαφτίζει" τον πρώτο καλύτερο ζωγράφο από τον δεύτερο; Εξάλλου μπορεί να υπάρξει στην τέχνη σειρά κατάταξης (πέρα από το προσωπικό γούστο); Υπάρχει δηλαδή πρώτος, δεύτερος, τρίτος κλπ;

Επίσης, έχει δικαίωμα ο "ιδιοκτήτης" ενός πίνακα να ζητήσει, πχ., 1 εκ. € προκειμένου να τον παραχωρήσει σε κάποιον άλλον λάτρη της τέχνης και του πολιτισμού, τη στιγμή που σήμερα πεθαίνουν εκατομμύρια λόγω ασιτίας;

Ωστόσο, θεωρώ ότι δεν μπορεί να αποφευχθεί η κοστολόγηση των έργων για δύο λόγους:

Ο πρώτος, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Παναγιώτης, είναι ώστε οι καλλιτέχνες να μην αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα και να μπορούν απερίσπαστοι να αφιερωθούν αποκλειστικά στη δημιουργία. Διαφορετικά η παραγωγή έργου και πολιτισμού θα ήταν, κατά κύριο λόγο, υπόθεση των ελαχίστων που θα μπορούσαν να συντηρούνται είτε χωρίς να εργάζονται είτε αυτών που θα μπορούσαν να κάνουν μια σχετικά ξεκούραστη αλλά καλά αμειβόμενη εργασία, ώστε να και τα προς το ζειν να κερδίζουν και να μην αποσπώνται από την έμπνευση και το έργο τους (Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοια εργασία αλλά αν κάποιος ξέρει κάποια, τον παρακαλώ να μου την συστήσει… )

Δεύτερον, αναγκαστικά τα έργα πρέπει να έχουν κάποια τιμή προκειμένου να τα αγοράσει κάποιος ιδιώτης. Γιατί όσο άδικες κι αν μας φαίνονται οι ιδιωτικές συλλογές -διότι δεν υπάρχει η δυνατότητα σε μας τους κοινούς θνητούς να απολαύσουμε τα Χ έργα δια ζώσης, δυνατότητα την οποία τουλάχιστον θεωρητικά έχουμε όταν τα έργα εκτίθενται σε κάποιο μουσείο- οφείλουμε να παραδεχθούμε πώς έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην καλή συντήρηση & ενδεχομένως διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Εκτός αυτού, πόσα μουσεία θα έπρεπε να υπάρχουν για να φιλοξενούν τόσα έργα, πόσους συντηρητές θα έπρεπε αυτά να απασχολούν και τελικά θα μπορούσαν οι πολιτείες να αναλάβουν ένα τέτοιο κόστος;

1.Δέν νομίζω οτι είναι ιδιαίτερα δύσκολο γιά κάποιον καλλιτέχνη να έχη μιά βιοποριστική δουλειά γιά να εξασφαλίζη τά υλικά που τού χρειάζονται γιά να ασχολήται μέ την τέχνη του.Ακόμα και άτομα που κάνουν δουλειές μέ πολλές απαιτήσεις σέ χρόνο καί κόπο (π.χ. γιατροί,δικηγόροι κλπ) μπορούν,άν έχουν ταλέντο και γνώσεις και -κυρίως- πάθος γιά την όποια τέχνη ασχολούνται,να δημιουργήσουν αξιόλογα έργα,εφ'όσον βέβαια δέν εγκαταλείψουν την ενασχόληση μέ την τέχνη χάριν τών επαγγελματικών τους υποχρεώσεων (και χρειάζεται αρκετή ψυχική δύναμη γιά να επιμένη κάποιος να ασχολήται εντατικά καί συστηματικά μέ μιά τέχνη παράλληλα μέ άλλες,"εξω-καλλιτεχνικές" δραστηριότητες).

2.Τό να πουλήση ένας καλλιτέχνης ένα έργο του,δηλαδή να αποχωριστή κάτι που εκφράζει κάποια συναισθήματά του,κάποιο κομμάτι τού εαυτού του εν τέλει,αυτομάτως "υποβιβάζει" το έργο τέχνης στό επίπεδο ενός καταναλωτικού προϊόντος (αφού πουλώντας το έργο,ο καλλιτέχνης παύει νά το έχη ο ίδιος στην κυριότητά του).Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στίς εικαστικές τέχνες,ιδίως στην ζωγραφική και στήν γλυπτική (στην μουσική π.χ. δέν είναι,επειδή εκεί ο καλλιτέχνης πουλάει αντίτυπα αυτού που ηχογράφησε και στην ουσία παραχωρεί απλώς στό κοινό το δικαίωμα νά μοιράζεται μαζί του την ακρόαση τού έργου του).

Θά μπορούσε λοιπόν και ένας ζωγράφος νά μήν πουλάη τά ίδια τά έργα του αλλά αντίτυπα (δηλαδή φωτογραφίες) τους,κρατώντας τούς πίνακες γιά τον εαυτό του.Τό ίδιο θά μπορούσε επίσης να κάνη καί ένας γλύπτης μέ τά αγάλματα που φτιάχνει.Δέν θα υπήρχε τότε πρόβλημα αφού το έργο τέχνης θά παρέμενε στην κυριότητα τού δημιουργού του.Καί αυτό διότι,όπως είπε και ο Θάνος,το κάθε έργο τέχνης είναι καί ένα μοναδικό δημιούργημα καί δέν μπορεί να "αναπαραχθή" σέ κάποιο καλούπι....

Οσο γιά τίς ιδιωτικές συλλογές,προφανώς δέν γίνινται πρός διάσωσιν τής πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά πρός τέρψιν τών ιδιοκτητών τους.Το οτι τά έργα που τίς απαρτίζουν καταλήγουν (συνήθως) σέ κάποια μουσεία μετά τον θάνατο τών συλλεκτών,είναι "παράπλευρο" συμβάν καί όχι σκοπός τής ιδιωτικής συλλογής (χωρίς νά υπολογίσουμε οτι αρκετά έργα ιδιωτικών συλλογών καταλήγουν σέ άλλες ιδιωτικές συλλογές ώς αποτέλεσμα τής πώλησής τους από τους κληρονόμους τού πρώτου συλλέκτη)...

Άλλη η αξία η χρηματική σαν αγαθό υλικό και άλλη η αξία που αναφέρεσαι που προκαλείται και απο υποκειμενικά αίτια όπως μπορεί να σου αρέσει και σε κάποιον άλλο να μην του αρέσει

Και ..."για την Ιστορία":



Το αριστούργημα του Πικάσο «Dora Maar au chat», έργο του 1941, ήταν το αστέρι της δημοπρασίας του οίκου Sotheby's στη Νέα Υόρκη.

Ο πίνακας, που απεικονίζει την ερωμένη του ζωγράφου με μια γάτα στον ώμο, πωλήθηκε αντί 95,2 εκατ. δολαρίων, σε τιμή διπλάσια από την τιμή εκκίνησης (50 εκατ. δολάρια).

Το ρεκόρ, ωστόσο, του ακριβότερου πίνακα που έχει πωληθεί ποτέ σε δημοπρασία, κατέχει επί τους παρόντος «Το αγόρι με την πίπα», πάλι του Πικάσο, που δημοπρατήθηκε αντί 104,2 εκατομμυρίων δολαρίων στη Νέα Υόρκη, το Μάιο του 2004.

Στην ίδια δημοπρασία των Sotheby's της Νέας Υόρκης, μια ελαιογραφία του Ανρί Ματίς πωλήθηκε αντί 18,5 εκατ. δολαρίων, τιμή ρεκόρ για τον Γάλλο ζωγράφο.

Η προσωπογραφία της Ντόρα Μάαρ, φωτογράφου και ερωμένης του Πικάσο, φιλοτεχνήθηκε το 1941 στο ζενίθ της σχέσης τους. Οι διαστάσεις του μεγάλου πορτρέτου είναι 130x97 εκατοστά και θεωρείται από τα ωραιότερα του Ισπανού καλλιτέχνη. Η Ντόρα Μάαρ, με φόρεμα σε αποχρώσεις του κόκκινου και του γαλάζιου, διακοσμημένο με πορτοκαλί και μαύρες πέρλες είναι καθισμένη σε μια πολυθρόνα, φορώντας ένα από τα καπέλα της, τα οποία λάτρευε. Πίσω της, στην πλάτη της πολυθρόνας διακρίνεται σκαρφαλωμένη στον ώμο της μια μικρή γάτα.

Ο Πάμπλο Πικάσο ζωγράφισε πολλά πορτρέτα της συντρόφου του κατά τη διάρκεια της σχεδόν 10χρονης σχέσης τους. Η τελευταία πώληση σημαντικού πορτρέτου της Ντόρα Μάαρ ήταν το 1999 με τη «Γυναίκα καθισμένη σε ένα κήπο» του 1938 που πωλήθηκε στη Νέα Υόρκη αντί 49 εκατομμυρίων δολαρίων.

Η δημοπρασία αυτή με έργα ιμπρεσσιονιστικής και σύγχρονης τέχνης, που διοργανώνει ο οίκος Sotheby's κάθε δύο χρόνια, απέφερε συνολικά 207,6 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικανικό οίκο, το υψηλότερο ποσό για μια τέτοιου είδους δημοπρασία από την άνοιξη του 1990.

Πηγή: news.in.gr

ναι είναι η ανταμηβή των κόπων....

Μία φράση θα πω :)

Η τέχνη είναι ανεκτίμητη!

Ρε παιδιά...Αφού σαν κοινωνία έχουμε συνειδητά διαλέξει τον καπιταλισμό, που μπερδεύεστε??? Φυσικά και κοστολογείται και η τέχνη, όπως και όλα τα υπόλοιπα αγαθά...Και αν υποστηρίξει κανείς πως θα έπρεπε να υπάρχει ένα είδος "επιδόματος διαβίωσης " για τον καλλιτέχνη ώστε να μπορεί απερίσπαστος από την καθημερινότητα να δημιουργεί α) πιστεύω πως όλοι θα δηλώναμε καλλιτέχνες και β) γιατί δεν θα νομιμοποιούνταν και οποιαδήποτε άλλη απαγγελματική κατηγορία να αξιώσει το ίδιο...??? Ο ερευνητής γιατρός ή ο χειριστής του απορριματοφόρου της γειτονιάς σας, προσφέρει κατά τη γνώμη σας μικρότερες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο...??

Προσωπικά, θα προτιμούσα ένα σύστημα κοινωνικό με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, αλλά αυτό είναι τόσο εφικτό όσο το να γίνω αστροναύτης...Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα έχουν μια τιμή, εφ' όσον υπάρχει και κάποιος διατεθειμένος να την πληρώσει... Τόσο λυπηρό και τόσο πραγματικό...