Τα Δημήτρια, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι ένας κύκλος πολιτιστικών εκδηλώσεων, οι οποίες περιλαμβάνουν μουσική, χορό, θέατρο, εικαστικά κλπ. και γίνονται κάθε χρόνο, αυτή την εποχή στη Θεσ/νίκη. Ο θεσμός αυτός φέτος συμπληρώνει το 38ο έτος της ηλικίας του και παρόλη την κρίση και την οικονομική ασφυξία των δήμων, κρατά ακόμη ένα καλό επίπεδο, οργανώνοντας αξιόλογες εκδηλώσεις με λογικό εισιτήριο.
Στα πλαίσια των Δημητρίων λοιπόν, παρακολούθησα χθες μια εκπληκτική συναυλία, του ιταλικού κουαρτέτου White Harps (Λευκές ¶ρπες). Ένα μοναδικό σύνολο, που αποτελείται από 4 κοπέλες με άρπες, οι οποίες εξερευνούν τα παραμυθένια ηχοχρώματα αυτού του ονειρικού οργάνου. Παρουσίασαν ένα πολυποίκιλο κι ενδιαφέρον πρόγραμμα έργων, διασκευασμένων για 4 άρπες.
Το πρόγραμμα ήταν θα έλεγα έτσι σχεδιασμένο, ώστε να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Εκτός από κλασσική μουσική, μας ταξίδεψαν στην Ισπανία (εντυπωσιακή ήταν η εκτέλεση του χιλιοπαιγμένου Asturias), στη Βραζιλία, εκτέλεσαν γνωστές κινηματογραφικές μελωδίες, πειραματίστηκαν σε δρόμους
Jazz και τέλειωσαν το πρόγραμμά τους με Θεοδωράκη.
Μοναδική παραφωνία ήταν η επιλογή του συναυλιακού χώρου, με την απαίσια ακουστική. Η συναυλία δόθηκε στο Αλατζά Ιμαρέτ (=Πολύχρωμο πτωχοκομείο). Ένα τζαμί του 15ου αιώνα, ιδανικό για εκθέσεις, όχι όμως και για μουσικές παραστάσεις. Οι λείοι και γυμνοί τοίχοι του σε συνδυασμό με το θόλο, προκαλούσαν έντονες αντηχήσεις και σκληρές αντανακλάσεις, στο έτσι κι αλλιώς φυσικό sustain της άρπας. Η διόγκωση των στάσιμων ήταν τέτοια, που μετρίαζε αισθητά την ακουστική απόλαυση. Προσπαθώντας να το δω λίγο πιο...θετικά, θα έλεγα με άλλα λόγια, ότι η ακουστική του χώρου ήταν λίγο καλύτερη από ένα δωμάτιο ντυμένο με καθρέφτες.
Καλό θα ήταν λοιπόν, οι εκάστοτε αντιδήμαρχοι πολιτισμού, να εξετάζουν λίγο περισσότερο τα δεδομένα και να μην εκθέτουν διαμάντια σε αχυρώνες.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: yiannisyiannis στις 14-10-2003 12:22 ]
