1ο παράδειγμα
Μπορείς αν θέλεις να καθήσεις σε μια καρέκλα που είναι ακριβώς δίπλα σου ή να μείνεις όρθιος.
Αυτό σημαίνει ότι ως προς το ζήτημα του να μείνεις όρθιος ή να καθίσεις έχεις μια ελευθερία, αφού υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις κάτι από τα δύο.
2ο παράδειγμα
Σου φέρνουν μία τούρτα σοκολάτα και μία βανίλια. Αν θέλεις τρως από τη τούρτα σοκολάτα, αν θες από την τούρτα βανίλια. Αυτό σημαίνει ότι ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα έχεις πάλι μια ελευθερία αφού μπορείς να επιλέξεις μία από τις υπαρκτές δυνατότητες που έχεις.
Στα δύο παραπάνω παραδείγματα υπάρχει τουλάχιστον φαινομενικά ένα είδος ελευθερίας, ωστόσο δεν υπάρχει η απόλυτη ελευθερία διότι επιλέγοντας μία από τις δύο δυνατότητες που έχεις, εκείνη ακριβώς τη στιγμή χάνεις ό,τι θα σου προσέφερε η άλλη. Δηλαδή επιλέγοντας τη σοκολάτα χάνεις τη βανίλια και επιλέγοντας να μείνεις όρθιος χάνεις την αίσθηση του να είσαι καθιστός.
Τι θέλω να πω με αυτά.. Ότι απόλυτη ελευθερία τουλάχιστον στις συνθήκες της ζωής που ζούμε (που είναι καταδικασμένη να ''απολογείται'' στο χρόνο και το χώρο) δεν μπορεί να υπάρξει, διότι είμαστε υποχρεωμένοι πάντοτε να επιλέγουμε το - ή το + και ποτέ το μηδέν, το μαύρο ή το άσπρο και ποτέ το γκρι. Θα μπορούσε τώρα κάποιος να μου πει, καλά ρε μεγάλε τρώω ταυτόχρονα τη σοκολάτα και τη βανίλια και έτσι έχω και τα δύο. Θα του απαντούσα πως τώρα έχεις χάσει την επιλογή να μην φας καμμία από τις δύο!! Συνεπώς για κάθε ''τι'' σε αυτή τη ζωή υπάρχει και ένα ''μη τι'' και εφόσον δεν μπορούμε ταυτόχρονα να απολαμβάνουμε και τα δύο ή κανένα από τα δύο, πάει να πει ότι είμαστε εκ της φύσεως της ζωής που κληθήκαμε να ζήσουμε κάθε στιγμή, ανελεύθεροι.
>Συνεπώς αν έδινα έναν ορισμό της ελευθερίας θα έλεγα ότι είναι: Το πρωταρχικό συναίσθημα, της απόλυτης απουσίας διαφορετικών επιλογών ή επιπλέον δυνατοτήτων για οτιδήποτε.
ΥΣ: Προσωπικά νομίζω πως νιώθω κάτι σαν ελευθερία κάθε φορά που σβήνω από τη σκέψη μου κάποιου είδους δίλημμα, είτε απαντώντας μια κι έξω σε αυτό, είτε αγνοώντας το εξ αρχής..
