Αντιγράφω από το βιβλίο " Γραμματολογία - Θεωρία Λογοτεχνίας, του καθηγητή του Πανεπιστήμιου του Μονάχου και, αργότερα, Ιωαννίνων, Γιώργου Βελουδή, και ενός από τους κορυφαίους σύγχρονους φιλολόγους και θεωρητικούς της λογοτεχνίας:
"...Παρά το διαζύγιο της έντεχνης ποίησης από τη μουσική, η πανάρχαιη σύζευξη των δύο αυτών αδελφών τεχνών δε θα επιβιώσει μόνο, και στον αιώνα μας, στο παραδοσιακό δημοτικολαϊκό τραγούδι σ' όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, ακόμα και στις πιο εκβιομηχανισμένες ανάμεσά τους (Ιρλανδία, Λατινική και Βόρεια Αμερική). Η συνύπαρξη στο ίδιο το πρόσωπο του ποιητή, του συνθέτη και, πολύ συχνά, του εκτελεστή θα ξαναβρεί στον αιώνα μας την ανανεωμένη δικαίωσή της, μετά τα σποραδικά προανακρούσματά της με το νέο Brecht, μερικούς αξιόλογους εκπροσώπους, μοντέρνους τροβαδούρους, ιδιαίτερα για την ποιητική/λυρική συνέκφραση (Popsong/Protestsong) των αντιαυταρχικών, όχι μόνο φοιτητικών, κινημάτων στη δεκαετία του 1960(Beatles, Bob Dylan, Joan Baez, Leonard Cohen, Wolf Biermann κ.α.).
Μια επιστημονική και όχι κανονιστική γραμματολογία είναι υποχρεωμένη να συμπεριλάβει και αυτά, αλλά και τ' αναρίθμητα εκείνα δείγματα του σύγχρονου μαζικού, λαϊκού ή ψευτολαϊκού, λογοτεχνικού ή παραλογοτεχνικού τραγουδιού στην ιστορία και τη θεωρία της λυρικής ποίησης. Η ενδεχόμενη εφαρμογή ποιοτικών-αξιολογικών κριτηρίων στον τομέα θα ήταν ενέργεια εντελώς ανιστόρητη και θα οδηγούσε, οπωσδήποτε, στον αποκλεισμό από τη γραμματολογική και ποιητολογική έρευνα όχι μόνο ένός μέρους της παραδοσιακής δημοτικολαϊκής, αλλά κ' ενός μεγαλύτερου τμήματος της -νεότερης ή παλαιότερης, παραδοσιακής ή μοντέρνας- έντεχνης ποίησης". [Η έμφαση είναι δική μου]
Άρα όχι μόνο ο
Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλά και ο ταπεινότερος και ποταπότερος στιχουργός σαχλοτράγουδων ΕΙΝΑΙ ποιητής.
Όσο για την αναφορά στο "Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς", θα επισημάνω δύο πράγματα: α) Ο Ρίτσος έχει γράψει έναν περίφημο στίχο που με τα κριτήρια κάποιων τον καταργεί από ποιητή: "...να σε χαίρεται η μανούλα σου που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια", β) Ο
Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει γράψει μεταξύ άλλων και στίχους που είναι "ποίηση" ακόμα και με μια πολύ στενόμυαλη αντίληψη για το λογοτεχνικό αυτό είδος, όπως αυτούς:
Έπεφτε βαθιά σιωπή
Έπεφτε βαθιά σιωπή στο παλιό μας δάσος
Τρέξε να σε πιάσω, μου ’χες πρωτοπεί
Κι όταν έτριζ’ η βροχή στα πεσμένα φύλλα
πόση ανατριχίλα μέσα στην ψυχή
Κίτρινο, πικρό κρασί, κίτρινο φεγγάρι
Φεύγαν οι φαντάροι, έφευγες και συ
Κι είχες μέσα στη ματιά ένα σκούρο θάμπος
Ένα σκούρο σάμπως να ’πεφτε η νυχτιά
Κάποια κόκκινη πληγή που δε λέει να κλείσει
το μικρό ξωκλήσι, δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή στο παλιό μας δάσος
Πώς να σε ξεχάσω, που σε πήρε η γη.
