Έχω μια απορία (καλά περισσότερες από μια)

Καλημέρα.

Καλησπέρα;

Σκέφτομαι το εξής. Πως να το θέσω. Βασικά το θέμα μου είναι πότε νομίζετε πως είναι καιρός (βλ. ανάγκη για ένα παιδιί να φύγει από το πατρικό σπίτι;).

Και τώρα κάποια εισαγωγή στο ερώτημα. Εδώ λοιπόν (εδώ Καναδάς) οι Γαλλοι και οι Καναδοί και γενικώς αυτό που λέμε οι "δυτικοί", στέλνουν τα παιδιά τους πακέτο να μείνουν σε διαμέρισμα και λοιπά από τα 18. Μάλιστα είναι ντροπή σχεδον και αυτό από συζητήσεις με φίλους και γνωστούς Γάλλους να μένουν στο πατρικό στα 23 ας πούμε. Μιλάμε για τη μεγάλη πλειοψηφία. Οι Έλληνες, εκ των οποίων και εγώ, το θεωρούν ντροπή να γίνεται το αντίθετο. Και έτσι το παλέυουν με δόντια και δεν ξέρω τί άλλο λέει η έκφραση ξέχασα νύχια λέει; για να μείνουν σπίτι.

Τώρα. Το σκέφτηκα. Στην Ελλάδα ναι μεν τα παιδιά μένουν στο σπίτι μέχρι μια πιο μεγάλη ηλικία (να πω 30;). Δεν ξέρω εδώ θα μου πείτε εσείς, αλλά δεν νομίζω να έχει τόσο να κάνει με το οικογενειακό και καλά έθιμο, όσο με το οικονομικό. Δεν βγαίνω να μείνω σε διαμέρισμα άρα ανέχομαι κάποιες καταστάσεις και υποχωρήσεις ελευθερίας για να βγώ οικονομικά.

Ξέρω πολλές (αν όχι όλες οι γνωστές μου) που διάλεξαν τη σχέση, τον αρραβώνα (από γάμους δεν είδα ακόμα) σαν εισητήριο εξόδου. Κυριολεκτικά. Αλλιώς το βλέπουν καθαρά σαν οικονομική λύση, α τα έξοδα μας μισά μισά. Ο έρωτας σε όλα αυτά; Λέμε τώρα.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως παίζει μια τρελή υποκρισία μέσα στην Ελληνική κοινωνία πιστεύω και στην Ελλάδα αλλά βγαίνει και εκτός στους Έλληνες του εξωτερικούς. Ομογενείς τους λένε; Ομογένεια. Αυτό είμαι τώρα εγώ; Λοιπόν, σου λέει δεν βγαίνουμε από άποψη χρημμάτων, αλλά για να μη το φανερόσουμε αυτό που κάνει κάπως άσχημο, λέμε μένω από ηθική άποψη. Και οι γονείς σε όλο αυτό;

Η γνώμη μου είναι πως πιέζουν τα παιδιά τους να μείνουν στο πατρικό από δική τους ανασφάλεια. Κοινός "εμείς τί θα κάνουμε αν φύγει η μικρή; ο μικρός; και πάει λέγοντας". Σαν μια διεκδίκηση του εαυτού σου επειδή σου δώσαν τη ζωή και σε "μεγαλώσαν". Άλλο και αυτό. Εγώ νόμιζα πως ζωή δίνεις γιατί το θες. Όχι πως περιμένεις αντάλαγμα μετά, υπωχρέωση κλπ.

Η γνώμη μου είναι πως στη τελική ίσως να είναι καλύτερη η στάση των "ξένων". Ίσως να μην γινόταν τόσο στη ψύχρα. Εκείνοι κάνουν το αντίθετο, σπρώχνουν κυριολεκτικά τα παιδιά τους να ξεκινήσουν τη ζωη σε μια πολύ μικρή ηλικία.

Η γνώμη μου είναι πως από μια ηλικία και μετά, και θα πω 25 από προσωπικές εμπειρίες έτσι, νομιζω πως καταντά αδύνατο να συζήσεις με τους γονείς σου. Θες απλά το χώρο σου. Και ας με λένε τρελή που δίχως σχέση, δαχτυλίδια, και άλλες μαλακίες που στο κάτω κάτω αν σου τύχει καλός. Δεν μου έτυχε να σκάσω ένα λάκο τώρα να κρυφτώ σε καμιά σπηλιά; Έλεος. Είναι καιρός για ελευθερία. Κι ας έχει σαν τίμημα την οικονομική σου ανεξαρτησία.

Πιστεύω το αξίζει.

Εσείς;

Βασικά πιστεύω πως δεν είναι μόνο το οικονομικό που εμποδίζει τα ελληνάκια να την κοπανάνε από τους γονείς τους. Είναι και κοινωνικό. Είναι αδιανόητο για την ελληνική κοινωνία το 18χρονο να πάει να μείνει μόνο του, ειλικρινά αδιανόητο. Εκτός βέβαι αν πρόκειται για σπουδές... Είναι ο θεσμός της οικογένειας νομίζω, κάτι που στιεξωτερικό από όσο έχω καταλάβει δεν ισχύει με τη λογική των Ελλήνων. Αυτή η λογική λέει λοιπόν πως η κόρη μας κι ο γιος μας φύγει από το σπίτι όταν έρθει ο καιρός να φτιάξει το δικό του σπιτικό, εννοώντας φυσικά τη δική τους οικογένεια.
Αναγνωρίζω βέβαια πως ειδικά από μια ηλικία και μετά είναι επιτακτική η ανάγκη για καθαρά προσωπικό χώρο, αλλά νομίζω πως μου αρέσει αυτή η έννοια της κλασικής ελληνικής οικογένειες. Μιας και ζω λόγω σπουδών κάποια χρόνια μακριά από το σπίτι μου, βλέπω τι είναι να είσαι εσύ κι ο εαυτός σου και να κάνεις ότι σου καπνίσει, αλλά βλέπω τι μαγική στιγμή που είναι να τρώμε όλοι μαζί στο τραπέζι και να βλέπουμε τα βράδια ταινίες...

Εγω εχω φυγει απο τα δεκαπεντε μου(τοτε ξεκινησα τη δουλεια σαν μουσικος)και τωρα ακομα στα 37μου χρονια οταν βλεπω μια φυσιολογικη οικογενεια με παιδια της τοτε ηλικιας μου ευτιχισμενα με τους δικους τους παρεα με πιανει το παραπονο.Τεραστιο θεμα η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!!!!!!!