Λουδοβίκος των Ανωγείων

Απόψε ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα συναυλία του Λουδοβίκου. Ηταν στο Γαλάτσι, στο άλσος, μαζί του μια υπέροχη φωνή και παρουσία η Μαρία Αναματερού.
Δεν περίμενα ότι θα ήταν κάτι τόσο διαφορετικό και μοναδικό σαν αποτέλεσμα συναυλίας. Γελάσαμε με τις ιστορίες του, ακούσαμε τα τραγούδια του, μας παρέσυρε με τους στίχους του.
Ενώ στο δεύτερο μέρος στην αναφορά του στην μάνα, με το συγκεκριμένο τραγούδι η ερμηνεία του με έκανε να συγκινιθώ πάρα πολύ.
Και πολλούς άλλους γύρω μου.
Ας είναι καλά που μας έχει δώσει τόσο ωραία μουσική και μας γέννησε τόσο ωραία συναισθήματα παρακολουθώντας του. Γελάσαμε, δακρύσαμε, ήταν απλά και ανθρώπινα.

Να αναφέρω ιδιαίτερα την Μαρία Αναματερού, τραγουδίστρια σε 4 τραγούδια της τελευταίας του δουλειάς ''Γκρεμό δεν έχουν τα πουλιά''. Είναι η πρώτη της εμφάνιση στο τραγούδι, υπέροχη και δυνατή φωνή.
Αλλά και στους μουσικούς, ένας ένας ήταν.


με την πρώτη σταγόνα της βροχής, σκοτώθηκε το καλοκαίρι...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : megaloserwtikos στις 07-09-2006 02:06 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : megaloserwtikos στις 24-09-2006 16:42 ]

Το μέλος atrixospi8ikos στις 14-08-2006 στις 01:38 έγραψε...

Παράθεση: O Loudobikos ton Anogiwn einai enas fantastikos an8rwpos k exei grayei fantastika tragoudia to agapimeno m einai "to oxi apokoimi8ike stin agkalia tou nai"....auta..

και οχι μονο....!!!φαναταστικη φωνη,ερμηνεια,ενας ανθρωπος οπως προειπες και εσυ με ανθρωπια....ακομα και αφθονο χιουμορ!!Πραγματικα ενας σπανιος καλλιτεχνης....

Ο Λουδοβίκος λέει:

«Γεννήθηκα στην Κρήτη σ’ ένα χωριό του Ψηλορείτη, τ’ Ανώγεια. Τον χειμώνα τον θυμάμαι πάντα λευκό. Θάλασσα είδα πρώτη φορά στα έντεκά μου χρόνια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ζωγράφος. Το 1979 γνωρίζομαι με το Μάνο Χατζιδάκι στα Ανώγεια. Ένα βράδυ με άκουσε να τραγουδώ παίζοντας το μαντολίνο με μια παρέα φίλους. Την άλλη μέρα με κάλεσε και μου έδωσε το τηλέφωνό του με το «Χατζιδάκις» γραμμένο με δύο γιώτα. Τον ρώτησα γιατί με γιώτα και μου είπε ότι τα ήτα τον παχαίνουν. Εκείνος μου έδειξε το δρόμο πώς να κάνω ζωγραφική γράφοντας τραγούδια από τότε μέχρι σήμερα».


Μου αρέσει πολύ και εγώ δεν τον βαριέμαι...βέβαια έχω ακούσει πολλούς να το λένε αυτό....μου αρέσει πολύ το " Άνοιξα μανταρίνι και σε θυμήθηκα "

Καποτε μου αρεσε αρκετα.
Επειτα προσγειωθηκα στην πραγματικοτητα.
Μπορω να ανεχτω τους σκυλαδες πιο ευκολα απο οτι τους ψευτοκουλτουριαριδες.
Πουλαει την ποιοτητα λες και του ανηκει αυταπαγγελτα...
Τον ''χειωσα'' αν και ακομα θα μπορουσα να ακουσω τραγουδια του.

Το Όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του Ναι



Λουδοβίκος



Ανάμεσα στο όχι

και το κρυμμένο ναι

χάθηκε η ζωή μου

μεγάλε ουρανέ.



Δεν κρύβεται στη νύχτα

το άσπρο γιασεμί

λύγισε η αγάπη

όταν είπες μη.


Βγαίνω στον αέρα

με χάρτινο φτερό

μακριά σου δεν αντέχω

κοντά σου δεν μπορώ.



Χαμήλωσε τα φώτα

μεγάλε ουρανέ

το όχι αποκοιμήθηκε

στην αγκαλιά του ναι.

Παράθεση: Το μέλος prosilios στις 02-11-2006 στις 07:53 έγραψε... Το Όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του Ναι

Φίλε prosilios καταπληκτικό..
Είναι κάποια τραγούδια που με το που τα ακούσεις τα ερωτεύεσαι
κατευθείαν.Ετσι έγινε με αυτό !Αυτός ο στίχος και η μελωδία είναι πραγματικά
υπέροχα.Κόλλησα αμέσως!
Η αλήθεια είναι πως δεν βρήκα άλλο τραγούδι του Λουδοβίκου να
μου αρέσει τόσο.Αν πάω κάποια στιγμή σε συναυλία τουμπορεί να προκύψουν
κι άλλα ,θέλουν σίγουρα ατμόσφαιρα "φεύγα" ξεχωριστή αυτά τα ακούσματα.
Δεν είναι για όλες τις ώρες ,δεν είναι για αγχωμένους καταναλωτές πόλης
που ψάχνουν να βρουν χρόνο με το μικροσκόπιο..(ναι, περαστικά μου/μας..)

μου αρεσει πολυ....καθε φορα που εκανε συναυλιες καλοκαιρακι Ρεθυμνο, θυμαμαι οτι τις εκανε χαραματα.....νανουρισματα....μμμμμ...βεβαια μια φιρα με πηρε κ ο υπνος τοσο γλυκα που τα λεγε! Ομως η ανατολη του ηλιου μετα,πανω στη Φορτετζα ήρθε και συμπληρωσε την ομορφη αυτη συναυλια.....¨

Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ



Λουδοβίκος



"Ξύπνα κι ο έρωντας περνά από τη γειτονιά σου

χρυσή κορδέλα σου κρατεί να δέσεις τα μαλλιά σου


Στο βορεινό παράθυρο στο γιασεμί αποκάτω

μου ‘πέσε το μαντήλι μου χαιρετισμούς γεμάτο



Που ‘σαι διαμάντι και ρουμπί κι ανθέ του μαλαμάτου

που ‘χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου



Ήθελα να ‘μαι δάκρυ σου όταν θα κλαις να βγαίνω

στο όμορφο σου πρόσωπο περίπατο να πηαίνω



Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ ένα των πονεμένων

και τ’ άλλο στη συνάντηση των πολυαγαπημένων



Φεύγεις και σφίγγω την καρδιά το δάκρυ μη προβάλλει

για να το βγάλω στη χαρά όταν γυρίσεις πάλι."




Ο Λουδοβίκος είναι ο καλυτερος αφηγητής που ετυχε ν ακούσω και το κλιμα στις συναυλίες του γίνεται πολύ ζεστό και οικείο.

Την επιγευση τους την κουβαλάς για καιρό μετά.

Τον θαυμάζω γιατι είναι ο μόνος συγχρονος τραγουδιστής που τόλμησε να κάνει δίσκο με Μοιρολόγια,τα οποία με τη σειρά τους είναι η μοναδική πια ζωντανή συνέχεια των αρχαίων ποιημάτων.

Που η αγαπη κατοικει

Αν η σιωπη δε φερνει αμηχανια
το ναι και το οχι το λες με ιδια ευκολια
Εκει η αγαπη κατοικει.

Τα βηματα οταν ακους και τα γνωριζεις
δεμενος μα ελευθερος βαδιζεις
Εκει η αγαπη κατοικει.

Αμα ρωτας που ποτε πως γιατι
η αγαπη εκει δεν κατοικει.

Αν ενα βλεμα δινεις κι ομως περισσευει
κρυφοκοιτας πισω απο το τζαμι οταν φευγει
Εκει η αγαπη κατοικει.

Αμα ρωτας που ποτε πως γιατι
η αγαπη εκει δεν κατοικει
Αμα ρωτας που ποτε πως γιατι
ισως κι εκει να κατοικει.

Μα αν δε μπορεις να συγχωρεις
που μενει η αγαπη δε θα βρεις.


Τραγουδαει για την Αγαπη για τη φυση για τα πουλια και δεντρα.....οτι και να κανει, παντα θα μας ταξιδευει με τη φαντασια του στο μυροβολο κηπο της πατριδας του....

Το ''Που η αγάπη κατοικεί'', που μας θύμισε η Κωνσταντίνα από τις Σέρρες, είναι στην ''γιορτή των ανέμων''. Εκεί η Λιζέτα Καλημέρη τραγουδά το ''φύλλο χρυσό''...

Φύλλο χρυσό του ανέμου
μη κατεβείς στη γη
τ' όνειρο που σε ψάχνει
έρχεται δεν αργεί.

Στο χαμηλό φεγγάρι
παράγγειλα να 'ρθεις
Το γιασεμί θα φέγγει
τη νύχτα μη χαθείς.


...το έχω ακούσει ένα σωρό φορές αυτό το τραγούδι και πάντα με συγκινεί πολύ.
Νομίζω πως η Καλημέρη το ερμηνεύει μοναδικά.

Κάποια τραγούδια του μου αρέσουν... Για πολύ ώρα όμως δεν μπορώ να τον ακούσω, με κουράζει...

Επίσης κάτι άλλο που δεν μου αρέσει είναι η συμπεριφορά του στις συναυλίες του... Εντάξει, το θεωρώ αγένεια την ώρα που ο άλλος βγάζει την ψυχή του να μιλάει ο κόσμος, αλλά θεωρώ ότι ο καλλιτέχνες πρέπει να κερδίζει την προσοχή του κοινού του κι όχι να την απαιτεί με ατάκες του τύπου "Σιωπή... Όποιος θέλει να μιλήσει να βγει έξω από το θέατρο..." και μάλιστα σε περίπτωση που σε σχέση με τις περισσότερες συναυλίες που έχω πάει, υπήρχε... ησυχία!

Επίσης, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την απίστευτη ατάκα του: "Ο κύριος με τα τσιπς και τις πορτοκαλάδες να μην ξαναπεράσει..."

"Σαν ήσουνα κοντά μου
δεν είχα τι να πω
τώρα που ζεις μακρυά μου
νιώθω να σου μιλώ

η μοναξιά με βλέπει
και μου χαμογελά
πως γίνεται η αγάπη
κι αργεί κάθε φορά

για ό,τι έχει γίνει
πες μου αν φταίω εγώ
στις λίμνες των ματιών σου
να πέσω να πνιγώ

αν κάποτε θελήσεις
πίσω να ξαναρθείς
άσπρα χαλίκια ρίχνε
στο δρόμο μη χαθείς

για ό,τι έχει γίνει
πες μου αν φταίω εγώ
στις λίμνες των ματιών σου
να πέσω να πνιγώ

για ό,τι έχει γίνει
φως μου αν φταίω εγώ
στις λίμνες των ματιών σου
θα πέσω να πνιγώ "

το αγαπώ πολύ αυτό το κομμάτι...

ισως θα μπορούσε να ειχε μπεί και στο θέμα με τα τραγούδια χωρισμού,αλλά καλύτερα εδώ ...να αισθάνεται πιο οικεία...

Παράθεση: Το μέλος dimitrapan στις 03-11-2006 στις 09:20 έγραψε... Κάποια τραγούδια του μου αρέσουν... Για πολύ ώρα όμως δεν μπορώ να τον ακούσω, με κουράζει... Επίσης κάτι άλλο που δεν μου αρέσει είναι η συμπεριφορά του στις συναυλίες του... Εντάξει, το θεωρώ αγένεια την ώρα που ο άλλος βγάζει την ψυχή του να μιλάει ο κόσμος, αλλά θεωρώ ότι ο καλλιτέχνες πρέπει να κερδίζει την προσοχή του κοινού του κι όχι να την απαιτεί με ατάκες του τύπου "Σιωπή... Όποιος θέλει να μιλήσει να βγει έξω από το θέατρο..." και μάλιστα σε περίπτωση που σε σχέση με τις περισσότερες συναυλίες που έχω πάει, υπήρχε... ησυχία! Επίσης, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την απίστευτη ατάκα του: "Ο κύριος με τα τσιπς και τις πορτοκαλάδες να μην ξαναπεράσει..."

Δήμητρα σπάνια σε συναυλία ο κόσμος κάθεται να ακούσει, χωρίς να μιλάει, να τηλεφωνεί, να ασχετολογεί, να θέλει να φύγει πιο νωρίς. Κι αυτό γιατί έχει μάθει από την τηλεόραση να αλλάζει πρόγραμμα, ανα 2 λεπτά.
Η συμπεριφορά του κοινού είναι συνήθως καπως.
Τώρα αν σου έτυχε να είσαι σε ένα πολύ ήσυχο κοινό και τα έλεγε αυτά, οκ.

Να πω απλά ότι στο Γαλάτσι, έφευγαν με τα παιδιά τους, από μπροστά του!, άνοιγαν τσιπς και γινόταν ένα κρατς απίστευτο στην μελαγχολική ατμόσφαιρα που έφτιαχνε... και όμως δεν είπε τίποτα δεν διαμαρτηρήθηκε καθόλου.

(εδώ να πω απλά, ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι θεός, κάνει με κόπο αυτή την δουλειά, φτιάχνει με κόπο την ατμόσφαιρα που πρέπει, δουλεύει σκληρά, δεν χαζοτραγουδά εκεί που κάθεται. Ποσο μάλλον ο Λουδοβίκος που παίζει και μαντολίνο ταυτόχρονα.)


Για μένα καλά κάνει και είναι αυστηρός σε αυτά, εμένα που πάω να τον ακούσω με προσοχή, με αποσπούν όλοι αυτοί οι θεατές και χαίρομαι που τους κάνει παρατήρηση. Δεν είναι μπουζούκια, ούτε τραγουδάει εκεί που καίγομαι πολύ, εκεί το θέλω το φιλί. Καταθέτει βιώματα με μουσική επένδυση.

Η συνείδηση του θεατή θέλει εκπαίδευση, καλά κάνει κατα την γνώμη μου...

Καταπληκτικά τα κομμάτια που αναφέρατε παιδιά..
Μαγικό για μένα και ένα ακόμα που τα ζωγραφίζει όλα τόσο όμορφα,χωρίς καθόλου λόγια..
Το "ποτραίτο μιας νεράιδας"απο το "Άνοιξα μανταρίνι και σε θυμήθηκα".

Ο λουδοβικος ειναι μια μεγαλη προσωπικοτητα στον χωρο αυτον.Απλα περσι που τον ακουσα με κουρασε λιγο το προγραμματου.Ηξερα που πηγαινα βεβαια απλα θεωρησα οτι θα παιξει και λιγο με αλλα τραγουδια...

Ο Λουδοβίκος ξεκινά από την Παρασκευή εμφανίσεις σε έναν χώρο που λέγεται Χ-έδρα στην Ν. Σμύρνη...

Με το καλό να μας χαρίσει και πάλι ωραίες συγκινήσεις!

Του φεγγαριού το ασήμι πάνω στο καλντερίμι απλώθηκε
κι η Άννα το αγρίμι στου Φώτη το ταξίμι σηκώθηκε ] 2x

Να βγει και να χορέψει, τους άντρες να μαγέψει μεσ’ τη γιορτή
Και την καρδιά του Φώτη θα τηνε κάψει πρώτη σαν το χαρτί
Και την καρδιά του Φώτη θα τηνε κάψει πρώτη σαν το χαρτί

Αν έκλαψε η Σαλώμη, στου πάθους τη συγνώμη θα λυτρωθεί
Μα το βαρύ της στέμμα, ρουμπίνι με το αίμα θα μπερδευτεί

Και την καρδιά του Φώτη θα τηνε κάψει πρώτη σαν το χαρτί