Σοφία όπως είπα και χτες βράδυ παρανόησα το αρχικό σου post και έγραψα κάτι το οποίο ναι μεν υποστηρίζω, αλλά καμία σχέση δεν έχει με αυτό που είπες...
Τώρα η γνώμη μου σε αυτό που είπες... Εννοείται πως να νιώθεις έτσι δεν είναι κάτι ανώμαλο ή παράλογο. Δηλαδή εδώ που τα λέμε ακόμα και ερωτική έλξη με την πραγματική έννοια του όρου να ένιωθες πάλι δεν θα ήταν ανώμαλο...(μην μου θυμίζεται τώρα μια συμφοιτήτρια που μια μέρα στο μάθημα είχε λυσσάξει να επιμένει πως ένας ομοφυλόφιλος δεν ήταν φυσιολογικός... γέλασε και το παρδαλό κατσίκι.)
Το να είσαι ερωτευμένος με κάποιον φίλο σου, μου έχει συμβεί και μένα. Μάλιστα είχα χρησιμοποιήσει και τον όρο για κάποια φίλη μου, αλλά το ξέχασα στην πορεία. Ίσως γιατί όσο μεγαλώνω οι φιλίες μου είναι όλο και πιο σταθερές και ουσιαστικές οπότε δεν βασίζονται στον ''έρωτα''... Και με αυτό θα δώσω μια άλλη διάσταση στην έννοια του ''έρωτα'' στις φιλίες. (στις φιλίες με τα κορίτσια έτσι; Γιατί εμένω στην αρχική μου άποψη ότι φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας δεν υπάρχει... )
Όταν πήγα λύκειο δεν ήξερα κανένα. Γνώρισα μια κοπέλα και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Με αυτήν την κοπέλα δέσαμε φοβερά. Γελάγαμε όλη την ώρα, ήθελα πάντα να την βλέπω γιατί πέρναγα τόσο τέλεια μαζί της όσο με κανέναν άλλο. Παρόλ' αυτά όμως αν και ήταν τόσο τέλεια φίλη και συμφωνούσαμε σε πολλά, γελάγαμε, περνάγαμε πάντα ωραία- αυτά όλα ισχύουν και σήμερα για αυτή μου την φίλη απλά περιγράφω τα γεγονότα του τότε για να καταλήξω στο συμπέρασμα που έβγαλα εκείνη την εποχή- όταν ήθελα να συζητήσω κάτι ουσιαστικό δεν ήταν το κατάλληλο άτομο για να το κάνω. Αν και ήμασταν φίλες κολλητές- σε καμία περίπτωση γνώστες ή τίποτα τέτοιο. Τα ουσιαστικά μου θέματα τα συζητούσα εκτενέστερα ως επι τω πλείστον με την άλλη μας κολλήτη, που μπορεί να μην είχαμε φανταστική χημεία, δεν γελάγαμε ούτε περνούσαμε καλά όλη την ώρα, όμως ήταν πολύ καλή στο να μου συμπαραστέκεται και να έχουμε μια πιο ουσιαστική επαφή- ουσιαστική βέβαια με το κριτήριο που βάζω εγώ, άλλος μπορεί να θεωρεί ουσιαστικό να περνάει όλη την ώρα καλά και να γελάει. Όταν λοιπόν στην τρίτη λυκείου με ρώτησαν ποια από τις δυο μου κολλητές θεωρώ πιο κοντά μου είπα ''Η Ανδριάνα είναι θεωρητικά πιο καλή φίλη, είναι πάντα δίπλα μου και με ακούει, της συμπαραστέκομαι και το αντίθετο... η Νένα όμως είναι έρωτας''.
Ακριβώς έτσι. Δηλαδή για να μην μακρυγορώ η ιστορία μου έχει αποδείξει ότι μπορεί να αισθάνεσαι αισθήματα έρωτα για μια φίλη σου ίσως επειδή όλα αυτά που περνάς μαζί της μοιάζουν με έρωτα- γέλια, τρέλες κ.τ.λ. Άλλωστε όταν γνωρίζουμε και ένα αγόρι αυτό δεν είναι που μας δένει στην αρχή κοντά του, που μας κάνει να κεραυνοβολιόμαστε; Το ότι περνάμε φανταστικά!! Αργότερα έρχεται η αγάπη, η αφοσίωση, η φιλία- ναι, πόσες φορές δεν έχουμε πει πως ο συντροφός είναι ο καλυτερός μας φίλος;
Θα συμφωνήσω λοιπόν στην ύπαρξη του έρωτα στην φιλία, αλλά θα διαφωνήσω στο θέμα ότι πρόκειται για μια φιλία ουσιαστική που βασίζεται σε αισθήματα της αγάπης- δεν είμαι κατηγορηματική σε αυτό απλά το παίρνω στατιστικα. Μπορεί να είναι μια φίλη που μας κάνει να συγκλονιζόμαστε κάθε φορά που βλεπόμαστε, με όλες αυτές τις χημικές αντιδράσεις που μας κάνουν να ταιριάζουμε τόσο πολύ, αλλά συνήθως η σχέση δεν είναι ουσιαστική. Και αυτό γιατί όπως και στις σχέσεις με τους άντρες όταν περνάει ο καιρός, ξεθυμάινει και ο έρωτας και μόνο τότε βλέπεις αν η σχέση αυτή αξίζει και αν ο άλλος έχει να σου προσφέρει πραγματικά, έτσι και στις φιλίες αυτές μόνο όταν ξεθυμάνει ο ''έρωτας'' μένει η φιλία αγνή και την οποία μπορείς να αντιμετωπίσεις από την αληθινή της πλευρά πλέον. Μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας τυφλώνει...
Υ.Γ Δεν ξέρω αν καταλάβατε τίποτα γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι πάλι πολύ κουρασμένη... αχ, αυτή η εξεταστική θα με εξοντώσει...
) 
αλλά θα έχω άλλα τόσα φιλαράκια που μου δίνουν καρδιοκτύπια από πλάκες και ανταλλαγή σκέψεων, κοινές εμπειρίες και όχι από έρωτα οπόταν στην υγειά μας 
)