Έχω την εντύπωση πως κάπου μπερδεύτηκαν τα πράγματα. Τι σχέση έχουν η ελληνικότητα, ο αφελληνισμός, η παράδοση του Γένους, ο Μακρυγιάννης, ο Κόντογλου και τα επη του Ομήρου, με τον τρόπο που διδάσκονται τα θρησκευτικά, καθώς και με την υποχρεωτική ή προαιρετική διδασκαλία τους;
Ο τρόπος με τον οποίον τα θρησκευτικά διδάσκονται είναι, κατά τη γνώμη μου, προσηλυτιστικός και οδηγεί στη μισαλοδοξία. Όλα τα χρόνια στο σχολείο (εκτός από ένα ή δύο στο λύκειο, δε θυμάμαι ακριβώς) το μόνο που διδασκόμασταν στο μάθημα των θρησκευτικών ήταν η ορθοδοξία. Άρα λοιπόν, αυτό που πρέπει να γίνει, είναι είτε να αλλάξει ο τίτλος του μαθήματος από "θρησκευτικά" σε "χριστιανικά ορθόδοξα", είτε να παιδιά να διδάσκονται την ιστορία και τη διδασκαλία όλων των θρησκειών, πράγμα που πιστεύω πως θα μπορούσε να αποτελεί μια χρήσιμη γνώση προσφερόμενη από το σχολείο. Αντίθετα, οι αναφορές σε καλούς χριστιανούς (ορθόδοξους πάντα) και κακούς "υπόλοιπους", και η υποχρέωση του δασκάλου «να τονίζει ότι πολλοί πόλεμοι συνδέονται με την άνοδο του Ισλάμ», αποτελούν προσπάθεια εμφώλευσης του φανατισμού στις καρδιές των παιδιών.
Εάν λοιπόν αλλάξει ο προσηλυτιστικός τρόπος διδασκαλίας, μπορεί όποιος θέλει να εμβαθύνει τη γνώση του για τη θρησκεία του μέσω κατηχητικού, βιβλίων κλπ, χωρίς αυτό πλέον να είναι αποτέλεσμα πλύσης εγκεφάλου στην οποία υπόκεινται οι μαθητές, αλλά συνειδητή επιλογή.
Υ.Γ.1
Παράθεση:
prosilios:
τα θρησκευτικά περιλαμβάνουν [...] και τις ιερές λεγομενες τεχνες μεταξυ των οποίων η βυζντινή μουσική,η εικονογραφία,η ιερορραπτική,η ξυλογλυπτική,η καλλιγραφία... |
|
Απορία: Διδάχτηκε ποτέ κανείς τέτοια πράγματα στα θρησκευτικά;
Υ.Γ.2 Ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία της βαθμολόγησης στο μάθημα των θρησκευτικών.
