Η γή πάντα μάς σπρώχνει νά μένουμε ορθιοι,μά εμείς στίς καθημερινές μας σχέσεις γινόμαστε φύλλα πέτρες σκόνη καί μάς συμπαρασύρη ο ανεμος σέ ενα παρόν καί ενα μέλλον χωρίς πνοή.Τά αστέρια περιπλανώνται γυμνά λικνίζονται σάν χορευτές καί μείς τυφλοί δέν βλέπουμε τόν συνάνθρωπο πού αγωνιά πνίγεται στό ταξίδι τούτο τής ζωής.Οταν τό συμφέρον μεγαλώνει σέ τούτο τό ταξίδι ....σκεπάζεται ή καρδιά παίρνει τό χρώμα τής στάχτης. ;
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 14-11-2006 23:09 ]
Τα πόδια μας βαστούν στη γη μα το μυαλό μας στέκει μετέωρο μεταξύ ουρανού και προαιώνιων υπόγειων φωνών...ψάχνει,οσμίζεται τι είναι αυτό που το πανανθρώπινο έχει μετατρέψει σε ατομικό και τι μένει να γίνει ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση με το βάρβαρο μέλλον..κραυγές απελπισίας..οι σωτήρες έχουν όλοι πεθάνει,σημάδι ότι ποτέ δεν υπήρξαν?Ποια κίνητρα της ανάγκης θα μας οδηγήσουν σε ένα καινούριο μέλλον και πόσους συνοδοιπόρους θα βρεις στο ταξίδι αυτό?Μη φεύγεις έτσι, μη σκορπίζεσαι,έχεις αφήσει μισάνοιχτα κουτιά και παλιοκαιρισμένα έπιπλα στο σπίτι.Για να φτάσεις ΕΚΕΙ πρέπει να σώσεις ό,τι απέμεινε εδώ, να αφουγκραστείς και να μοιραστείς με κάθε ταπεινότητα, να αγωνιστείς και να επιμείνεις με κόπο και πείσμα, τον κόσμο που ζεις να μην λησμονήσεις, κάποιος σε χρειάζεται και κάποιον έχεις ανάγκη..βήματα ακροβάτη και ψυχή πολεμιστή..έτσι μη φύγεις θα ξεχαστείς..
Σπάνια βρίσκει κανεις τετοιους διαλόγους / συνέχειες σε φόρουμ. Τα ειπατε μαλλον όλα....
Cily
05.12.2006, 16:58
Σταματήστε τη γη για να κατέβω. ΤΩΡΑ
