ξερω πως θα'ρθει και δεν θα'μαι οπως ειμαι
να τον δεχτω με το καλυτερο παλτο μου
μητε σκυμενος στις σελιδες καποιου τομου
εκει που υψωνομαι να μαθω οτι κειμαι
δεν θα προσευχομαι σε συμπαν που θαμπωνει
δεν θα ρωτησω αναιδως που το κεντρι σου
γονιος δεν θα'ναι να μου πει σηκω και ντυσου
καιρος να ζησουμε παιδι μου ξυμερνει
θα'ρθει την ωρα που σπαρασετε το φως
μου κι εκληπαρω φανατικα λιγη γαληνη
θα'ρθει σαν πυρινο παραγγελμα που λυνει ορους ζωης
και την αδρη χαρα του κοσμου