Ευχαριστώ τις εκδόσεις Διάνυσμα που για άλλη μια φορά μου έδωσαν την ευκαιρία συμμετέχω σ'ένα τόσο όμορφο εγχείρημα.

Οι λέξεις πονάνε αν δεν ξέρεις πώς να τις προφέρεις.

Όσα “ σ’αγαπώ” και να πεις, αν δεν το νιώθεις άσ’το.

Γιατί αγάπη δεν είναι η σάρκα. Ούτε η ηδονή της μιας βραδιάς που ξεχνιέται μόλις φύγει το αλκοόλ απ’το αίμα. Δυο σώματα βυθισμένα στο τίποτα – αυτό δεν είναι αγάπη.

Ένα ψεύτικο “μου λείπεις” πίσω από μια οθόνη, δεν λέει κάτι.

Αν όντως σου έλειπε, θα προσπαθούσες. Θα αψηφούσες τις όποιες δυσκολίες. Θα ήσουν εκεί…

Γι’αυτό σου λέω, το χάσαμε το νόημα. Λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια του αέρα.

Μιλάς και δεν ακούω τίποτα…

Ο χρόνος πενρνάει κι όλ’αλλάζουν…

Τα παιχνίδια μας ‘γίναν ξεχασμένα ενθύμια στο πατάρι. Οι αλάνες που ματώναμε τα γόνατα μας έχουν πλέον μετατραπεί σε χωματερές ή κτίρια μεγάλα, ικανά να σκεπάσουν όσες αναμνήσεις γεννήθηκαν εκεί. Εμείς οι ίδιοι απομακρυνθήκαμε, τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του. Δουλειές, υποχρεώσεις. Κάποιοι κάνανε και οικογένεια…

Θυμάμαι ακόμα τα σαββατιάτικα πρωινά, που τρέχαμε όλοι πίσω από μια μπάλα και μόνη μας έγνοια ήταν να τη βάλουμε στο πλεχτό. Ποιο πλεχτό δηλαδή; Δύο τενεκεδάκια, το ένα απέναντι απ’τ’άλλο ή στην καλύτερη δύο πέτρες. Και δώσ’του οι φωνές και οι επευφημίες. Σηκώναμε τη γειτονιά στο πόδι.

Τώρα όμως, έχουμε γίνει εμείς “γειτονιά” και κάποια άλλα παιδιά ματώνουν τα γόνατα τους… 

Αν μ’αγαπάς μη μου το πεις, θέλω να μου το δείξεις. Βαρέθηκα πια τα λόγια. Τα λόγια δεν είναι τίποτα, μόνο αέρας.

Αν μ’αγαπάς μη μου το πεις γιατί θα με προδώσεις. Έλα και μείνε δίπλα μου.

Αν μ’αγαπάς γίνε το όνειρο που ζωντανό θα με κρατήσει. Γίνε τα φτερά μου για να πετάξω.

Αν μ’αγαπάς μη μου το πεις, θέλω να μου το δείξεις.

Βρέχει ξανά και σε θυμήθηκα.

Όπως τότε. Τότε που...

Άσ’το, μη συνεχίσω.

Σε λίγο θα βρέξουν τα μάτια μου...

https://youtu.be/IVyPeJCYD1E

Τα χείλη μου κρατούν να πουν μια λέξη.

Λέξη ιερή, λέξη ματωβαμένη.

Είσ’εσύ η λέξη αυτή, εσύ και μόνο.

Πόσες βραδιές περπάτησα στις όχθες των στεναγμών σου.

Κι άλλες πολλές σε γύρεψα στα πράσινα νερά τους.

Εσύ στέκεσαι αγέρωχη στις μνήμες των παιδικών μου χρόνων.

Και η λέξη που κρατώ, γλιστρά απο το στόμα.

Πατρίδα...

Στάλες ψυχής, σ’ένα καμβά απο φως.

Αυτή η μελωδία...

θαρρείς φτιαγμένη απο ουράνιους ήχους.

Μια συμφωνία ζωής με χρώμα.

Τα τείχη της Βαβέλ θα πέσουν...

Κι έτσι έπεσες νεκρός. Μια μέρα του Δεκέμβρη.

Όλα έτσι αρχίσαν.

Μα εγώ θυμάμαι ακόμα τον ήρωα.

Και τώρα έφυγες.

Απ’αδερφού το χέρι.

Τι μέγα λάθος αδερφός τον αδερφό να σκοτώνει…

https://www.youtube.com/watch?v=RuYB5Q9IgzM&feature=share

Ήτανε μέρα. 14 θυμάμαι.

Μια κόκκινη σημαία ανέμιζε στον ιστό. Σκαρφάλωσες.

Μια σφαίρα στον αέρα και ξαφνικά θόρυβος. Φωνές, ουρλιαχτά.

Στο μπαλκόνι πίσω, ένα βλέμμα παγερό. Και η σημαία ακόμα ανεμίζει...

https://www.youtube.com/watch?v=ciQlsOnSzp0

Αυτό το “αν” θυμάμαι που μου είπες.

Εκείνη τη μέρα που διάλεξες να φύγεις.

Κι εγώ κοιτούσα τη σκιά σου που ξεμάκραινε.

Θαρρείς και τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα, κρατάω τ’άρωμα.

Και την εικόνα που έμεινε στο τζάμι χαραγμένη.

Μα εσύ δεν θα ξανάρθεις.

Κι εγώ συνέχεια σκέφτομαι – τι θα’χε γίνει αν...