Ξεφυλλίζοντας την σιωπή…

Μέσα στον θόρυβο των συναισθημάτων….

Μπορείς να νιώσεις πόσο φίλη σου μπορεί να γίνει….

Αφού παραμερίζει για σένα τον θόρυβο

που πονάει την ψυχή σου….

Την βουή μιας φωνής που κάνει βόλτες

στα σοκάκια της μνήμης σου…

τον ήχο από τα λόγια που χαράχτηκαν

στην καρδιά σου… και σε λυγίζουν…

Αφήνει έξω απ’την πόρτα σου τα γιατί…

Αφού κανείς δεν νοιάζεται  τόσο…

Ώστε να σου δώσει μια λυτρωτική απάντηση…

Ποιος σου είπε πως δεν αξίζεις να σ’αγαπούν;;

Ποιος σου είπε πως είσαι μόνη σου;;

Η σιωπή σ’αγκαλιάζει τρυφερά…

Και είναι μαζί σου…παρέα σου…

Σε κάθε δάκρυ…

Σε κάθε σκέψη…

Στο κάθε σου βήμα…

Και σου ψυθιρίζει…σιγανά…

«κι εκεί ψηλά… μαζί σου θα’μαι…

Είμαι η σιωπή… στο θόρυβο της απουσίας του…»