Διαβάζοντας στο φόρουμ το τόπικ Blog 42 μέρες και πηγαίνοντας στο αντίστοιχο λινκ, θυμήθηκα -ναι θυμήθηκα- πόσο ανόητη είμαι που σήμερα δεν ευχαρίστησα τον Θεό, το σύμπαν...

 Υπάρχω. Αναπνέω. 

 Υπάρχω. Θα δω και σήμερα τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει. Θα δω και πάλι τον χορό την θάλασσας και θα ακούσω τον παφλασμό των κυμάτων της.

 Υπάρχω. Έχω τη ευλογία να αγαπώ και να με αγαπούν.

 Υπάρχω. Έχω την δυναντότητα να μπορώ να χαρώ και πονέσω, να γελάσω και να κλάψω.

 Υπάρχω. Είμαι εδώ!

 Ναι, ξαφνικά η δουλειά δεν φαίνεται να είναι τόσο βαρετή σήμερα.

 Μετά θα πάω για καφέ με τους φίλους μου κι αυτά που θα πούμε δεν θα είναι τα ίδια και τα ίδια.

 Σήμερα δεν θα γκρινιάξω αν έχει κίνηση στον δρόμο, παρά θα γυρίσω να κοιτάξω προς τον ουρανό. Είναι όμορφος σήμερα, έχει φορέσει ξανά τα γαλάζια του. Κι ύστερα θα χαμογελάσω τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου.

 Θα περάσω κι από το ανθοπωλείο της γειτονιάς μου. Είδα κάτι πολύ ωραίους Ήλιους περνώντας και θα τους στολίσω στο κέντρο του δωματίου μου.

 Και μετά θα ανοίξω το παράθυρό μου, να μπει αυτό το γλυκό φθινοπωρινό αεράκι, να φυσήξει στο πρόσωπο μου και να καθαρίσει τον αέρα του δωματίου μου από όποια πικρή σκέψη μπορεί να κρατάει στα μόριά του.

 Ευχαριστώ άγνωστε φίλε μου! Σου στέλνω ό,τι θετικό έχω μέσα μου, να έρθει να σε βρει, να γίνει ένα με τις ψυχές όλων αυτών που σε αγαπούν, να σε πλημμυρίσει, να κερδίσουμε παρέα την μάχη που δίνεις!

Αυτό διάβασα χθες το βράδυ κι ύστερα έκλεισα τα βλέφαρα. Σήμερα όταν ξύπνησα, δεν έβλεπα τα σύννεφα στον ουρανό, παρά τον ήλιο πίσω τους... 

"Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
– για μπάλσαμο - και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.

Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου ‘ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου".

Σήμερα ο ουρανός με άκουσε.

Η βροχή έπεφτε χωρίς σταματημό.

Στάθηκα στο κέντρο της και με τα χέρια ανοιχτά την παρακάλεσα να πλημμυρίσει τα πάντα.

Ποτάμι να γίνει και να παρασύρει τα πάντα.

Κι ούτε κιβωτός ούτε τίποτα να μην μπορεί να σώσει όλα όσα μέσα μου υπάρχουν.

Θάλασσα να γίνει και μέσα της να πνιγούν όλα.

Εκείνο το πρώτο φιλί, που περίμενε καιρό να δοθεί.

Και τα άλλα φιλιά. Εκείνα που προλάβαινα να σου κλέψω σε κάθε φανάρι.

Κι οι αγκαλιές, τότε που το κορμί δεν ήταν απλώς σάρκα αλλά υποτασσόταν στις επιταγές της ψυχής.

Και εκείνα τα "Σ' Αγαπάω", που σε κάθε άκουσμα τους έκαναν ό,τι μικρό, ό,τι λίγο είχα μέσα μου να τρέξει να εξαφανιστεί σαν ληστής μέσα από τα μάτια μου.

Σήμερα ο ουρανός με άκουσε.

Η βροχή όμως παρέμεινε βροχή…