Απόψε.

Ανάμεσα σε κόκκινα χαμόγελα και δυνατά αρώματα της γόησσας της νύχτας, γύρω από πυκνούς καπνούς ζωής, μια τόση δα φράση ήρθε με ταχύτητα και τρύπησε το μέσα μου.

Ήταν η αλήθεια σου.

Μου ρούφηξε τη ζέστη - όση είχα τέλος πάντων..

Με βρήκε παντελώς απροετοίμαστη.

Και δεν έφταιγαν μόνο οι λέξεις. Ήταν η απόφασή σου να τις βάλεις αυτόματα σε σειρά και να μπογιατίσεις το εσωτερικό σου.

Ήταν η δήλωση που τράβηξες από τα δόντια σου και την ακούμπησες στο δίσκο.

Κι ήταν αυτό που εγώ δύσκολα θα έβρισκα το κουράγιο να κάνω.

Κι από εκεί που το μυαλό μου είχε φισκάρει με άλλου είδους μαχαίρια...μέσα σε δυο δευτερόλεπτα ήρθαν τούμπα οι λεπίδες.

Τόσο που - είμαι σίγουρη - αν άκουγαν οι ουρανοί αυτό που εξαντλημένο έφτασε στα δικά μου αυτιά....θα ελευθέρωναν κεραυνούς και βροχής ποτάμια.

Για αλλού βάδιζα κι αλλού βρέθηκα.

Ας είναι. Δικό σου.

Κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χείλη επικεντρώνοντας όοοολη μου την θετική σκέψη σε ένα στόχο και.....βγάζω το θερμόμετρο, ύστερα από αυτά τα 5 λεπτά που το ένιωθα να με γαργαλάει..

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά, έπειτα ακόμη μία, μεγαλύτερης διάρκειας και, για να βεβαιωθώ πλήρως, παίρνω και μια δεύτερη γνώμη από τον αδερφό μου που πηγαινοερχόταν σφυρίζοντας.

"Χμ..Καθόλου άσχημα", μου λέει. "Με άριστα το 40, είσαι κανα δυο ανάσες πριν τον έπαινο.."

38.8 παρακαλώ. Ε, το περίμενα μάλλον. Η Β. κόλλησε τον Δ. κι εκείνος δεν άντεξε το βάρος και είπε να μεταφέρει το μικρόβιο στον επόμενο τυχερό..(υπερβολικά δεμένη παρέα, δεν έχω να πω..)

Συνεπώς, το βράδυ της Τετάρτης με βρίσκει κρεβατωμένη, κουκουλωμένη και μάλλον αγχωμένη, γιατί ως την Παρασκευή θα πρέπει να είμαι σε θέση να χορέψω μέχρι και κλακέτες, στην τελείως υποθετική περίπτωση που θα μου το ζητούσε κάποιος, μιας και με καλεί το καθήκον.

Οι επιθυμίες μου αυτή τη δύσκολη στιγμή : μία ζεστή σούπα, που δεν είμαι σε θέση να φτιάξω τώρα, ένα ponstan, που δεν διαθέτει το σπιτάκι μας γιατί έχουμε μήνες να χαπακωθούμε, το βιβλίο μου από το σαλόνι - ε καλά, δυο βήματα μάλλον μπορώ να τα κάνω αλλά είναι μια μεγάαααλη απόφαση - κι έναν γενναίο να ξαγρυπνήσει μαζί μου όλη νύχτα για να με χαιδεύει στο μέτωπο...:-(((

Λίγο ακόμη και θα ξεκινήσουν οι παραισθήσεις και το παραλήρημα του πυρετού. Τέλος.

Καλή μου ανάρρωση.

..κουράστηκα να μοιράζω παντού διευκρινιστικά φυλλάδια, αιτιολογώντας και δικαιολογώντας την κάθε μου κίνηση.

Δε γουστάρω άλλες συζητήσεις. Τις βαρέθηκα.

Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, ας μην καταλάβει ποτέ.

Και όχι. Δεν είναι δική μου αδυναμία. Είναι δική τους. Κολλημένοι στις ανόητες απόψεις τους και τα λόγια του αέρα και τα ένα συν ένα κάνουν δύο.

Αηδίες. Κράτα την άποψή σου κι εγώ κρατάω τη δική μου. Μόνο μην με ενοχλείς και μην προσπαθείς να με πείσεις. Τον εαυτό σου πιάσε πρώτα που τον έχεις στριμώξει σε κουτί με standar και εκ των προτέρων διαστάσεις κι εσύ απλά παίρνεις το σχήμα του καθώς βολεύεσαι μέσα.

Στη μεριά σου τώρα.

Υ.Σ.: Η φωτό παντελώς άσχετη, αλλά μου γέμισε το μάτι όταν την είδα. Αυτή μου ήρθε. Φαίνεται πεθύμησα ταξίδι με τρένο..