Κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χείλη επικεντρώνοντας όοοολη μου την θετική σκέψη σε ένα στόχο και.....βγάζω το θερμόμετρο, ύστερα από αυτά τα 5 λεπτά που το ένιωθα να με γαργαλάει..

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά, έπειτα ακόμη μία, μεγαλύτερης διάρκειας και, για να βεβαιωθώ πλήρως, παίρνω και μια δεύτερη γνώμη από τον αδερφό μου που πηγαινοερχόταν σφυρίζοντας.

"Χμ..Καθόλου άσχημα", μου λέει. "Με άριστα το 40, είσαι κανα δυο ανάσες πριν τον έπαινο.."

38.8 παρακαλώ. Ε, το περίμενα μάλλον. Η Β. κόλλησε τον Δ. κι εκείνος δεν άντεξε το βάρος και είπε να μεταφέρει το μικρόβιο στον επόμενο τυχερό..(υπερβολικά δεμένη παρέα, δεν έχω να πω..)

Συνεπώς, το βράδυ της Τετάρτης με βρίσκει κρεβατωμένη, κουκουλωμένη και μάλλον αγχωμένη, γιατί ως την Παρασκευή θα πρέπει να είμαι σε θέση να χορέψω μέχρι και κλακέτες, στην τελείως υποθετική περίπτωση που θα μου το ζητούσε κάποιος, μιας και με καλεί το καθήκον.

Οι επιθυμίες μου αυτή τη δύσκολη στιγμή : μία ζεστή σούπα, που δεν είμαι σε θέση να φτιάξω τώρα, ένα ponstan, που δεν διαθέτει το σπιτάκι μας γιατί έχουμε μήνες να χαπακωθούμε, το βιβλίο μου από το σαλόνι - ε καλά, δυο βήματα μάλλον μπορώ να τα κάνω αλλά είναι μια μεγάαααλη απόφαση - κι έναν γενναίο να ξαγρυπνήσει μαζί μου όλη νύχτα για να με χαιδεύει στο μέτωπο...:-(((

Λίγο ακόμη και θα ξεκινήσουν οι παραισθήσεις και το παραλήρημα του πυρετού. Τέλος.

Καλή μου ανάρρωση.