Κουράγιο, ν’ αγναντέψουμε τη θάλασσα

αυτή η ανηφοριά ειν’ τελευταία
ξοπίσω της απλώνεται ορίζοντας
απέραντος, αμόλυντη ιδέα.
Αγκομαχούμε ξέρω, αδυσώπητα
και βρίζουμε τα νύχια μας πονάνε,
σε τούτες τις πλαγιές που ανηφορίζουμε
γιατί, με δυσκολία μας κρατάνε.
Μ’ αν πιούμε από το δάκρυ μας υφάλμυρη
δροσιά, για να κρατήσει η αντοχή μας
η μυρωδιά του πόνου και η εφίδρωση
μοσχοβολιά, θα αποπνέουν στο κορμί μας.
Μη σταματάς λοιπόν η απογοήτευση
ταιριάζει μοναχά, σε ηττημένους
ανάσα ποιο βαθιά τώρα ας πάρουμε
αργότερα, τρυγάμε τους επαίνους
άλλωστε, λέγεται η ζωή …ακριβοθώρητη
κι’ εμείς τη δόξα της, δεν την επιζητούμε
στου ονείρου τα στενά της πορευόμαστε
ελπίζοντας πως κάπου, θα ιδωθούμε.
Το χέρι το δικό μου λοιπόν άδραξε
δυο αντοχές, καλύτερα τραβάνε
τα βάρη, τ΄ αδυσώπητα καπρίτσια της
στηρίξου, στην αγάπη μου και πάμε!