Σε λιγάκι θα συναντήσουμε με τον Σπύρο (spiroos) την τραγουδίστρια της "Ασπιρίνης", τη Νατάσσα Μποφίλιου.

Νατάσσα & Σπύρο τα λέμε σε λίγο :)

Παρατηρώ πως όλο και περισσότερα μέλη του MusicHeaven ξεκινούν αυτό τον καιρό το blog τους. 

Δίχως αμφιβολία όμως, λίγα είναι τα blogs που καταφέρνουν και συγκεντρώνουν τακτικούς και μόνιμους αναγνώστες. Ποιό είναι λοιπόν το μυστικό αυτών των blogs;

Κατά τη γνώμη μου, το θέμα του Blog σου πρέπει να είναι το εξής: ΕΣΥ.

Οι πιο πολλοί δυστυχώς κάνουν το λάθος και σκέφτονται "να βρω να γράψω κάτι που να ενδιαφέρει τον κόσμο". Αυτό όμως δεν έχει λογική.

Κι αυτό γιατί οι αναγνώστες δεν είναι ...πρόβατα. Έτσι πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν αν έχεις όντως πάθος για αυτό που γράφεις ή γράφεις απλά για να σε προσέξουν. Συνήθως τα blogs που είναι γλυκανάλατα και μιλάνε χωρίς ένταση και πάθος για κάτι, είτε παραμένουν με ελάχιστους αναγνώστες, είτε σιγά σιγά εξαφανίζονται, γιατί πολύ απλά ο επισκέπτης θέλει ΙΣΧΥΡΗ ΑΠΟΨΗ. Τα "νομίζω" και τα "ίσως" είναι βαρετά.

Ο αναγνώστης περιμένει να διαβάσει κάτι που θα τον προβληματίσει και θα τον ερεθίσει. Ανοίγοντας το blog νιώθει όπως όταν ανοίγει ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα και τρέχει στην αγαπημένη του στήλη για να διαβάσει την ΑΠΟΨΗ του δημοσιογράφου.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα επιτυχημένα blogs των χιλιάδων αναγνωστών ημερησίως. Στο δικό σας;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο άνθρωπος που βλέπετε παραπάνω, παρότι εδώ και 1 χρόνο δεν υπάρχει, κέρδισε τη μάχη. Παράλληλα προσέφερε ένα μάθημα ζωής σε όσους διάβασαν το βιβλίο που έγραψε τις τελευταίες του μέρες, το Chasing Daylight.

Ριξτε για λίγο τους ρυθμούς της καθημερινότητάς σας και διαβάστε ένα απόσπασμα, στο blog του Χρήστου Μιχαηλίδη (δημοσιογράφος, Δίεση 101.3, Ελευθεροτυπία κ.α.)

Δοκίμασα τα πάντα. Τι χανζαπλάστ με σαλικυλικό οξύ, τι ελαφρόπετρες, τι νύχια. Δε φεύγει με τίποτα και μου στερεί τη σωστή προετοιμασία για τα Corporate Games το Νοέμβριο, εκεί όπου πέρυσι θριάμβευσα με 2 κερδισμένα game (σε σύνολο 40, αλλά δεν το λέμε πουθενά ε;). Ξεκίνησαν και οι προπονήσεις σήμερα, με πήραν και τηλέφωνο για να δουν που εξαφανίστηκε το καμάρι της ομάδας.

- "Που χάθηκες βρε ψυχή;"
- "Άσε κόουτς, με πονάει ο κάλος μου!"

Μπορεί τελικά να μην έγινα δημοσιογράφος, όμως δεν έχω παράπονο, έχω ταξιδέψει αρκετά. Όμως αυτά τα άτιμα τα 4 χρόνια από τότε που πήγα Ρώμη μου φάνηκαν αιώνες, δεν πέρναγαν με τίποτα. Η χαρά λοιπόν για το επερχόμενο παρίσι στο Ταξίδι (γλώσσεψα τη μπέρδα μου, σόρρυ!) είναι μια όαση στις καθημερινές και μονότονες πολλές φορές σκέψεις. Τα εισιτήρια είναι εδώ δίπλα μου και ακόμα να το πιστέψω... γιιιιιιιιιιιχα λοιπόν :)

Δεκτές προτάσεις για το που να πάω, τι να δω και τι να σας φέρω :)

Και το Κουίζ του Μήνα: Ποιό διάσημο μέλος του MusicHeaven ξεκίνησε φέτος τις σπουδές της εκεί;

Χθες βράδυ χάρη σε έναν φίλο, ξαναγύρισα στην ...Πέμπτη Δημοτικού. Τότε που όνειρό μου ήταν να γίνω δημοσιογράφος. Μάλιστα η ...καριέρα μου ξεκίνησε ελπιδοφόρα με αποκλειστική συνέντευξη από τον τότε Δήμαρχο Κορυδαλλού Νίκο Θέμελη για την εφημερίδα του σχολείου. Να φανταστείτε ήταν τόσο δύσκολες οι ερωτήσεις μου, που ο Δήμαρχος συνέχεια φώναζε στη γραμματέα του να μου φέρνει ...σοκολατάκια. Τον ειχα κολλήσει στον τοίχο λέμε :)

Πέρα τώρα από την πλάκα και τη μεγαλοποίηση των καταστάσεων που προκαλεί η παιδική ψυχή, δε θυμάμαι τι ακριβώς με γοήτευε σ' αυτό το επάγγελμα. Βασικά ούτε η προσωπική προβολή μου άρεσε ποτέ, ούτε είχα κάποιο έμφυτο ταλέντο στον γραπτό λόγο. Μάλλον ήταν τα ταξίδια και οι γνωριμίες με σπουδαίους ανθρώπους που με ενθουσίαζαν, δεν ξέρω...

Κλείνοντας λοιπόν, απλά θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτό το φίλο, που 20 χρόνια μετά, με έκανε και θυμήθηκα το πρώτο μου όνειρο, με αυτή τη σύντομη βόλτα και την ξενάγηση που μου έκανε στους διαδρόμους της εφημερίδας "Έθνος".

Ώρες ώρες νιώθω σαν να είμαι 8 χρόνών και να έχω μόλις τελειώσει ένα παζλ (έφτιαχνα μανιωδώς ακόμα και μέχρι τα 23 μου). Έτσι νιώθω και τώρα, που ολοκλήρωσα αυτό και ξεκινάω αυτό. :)

Μπαίνω κατά καιρούς στο Forum και διαβάζω για συναυλίες και δίσκους του Μάλαμα και του Θανάση του Παπακωνσταντίνου. Πολλοί fans κουβεντιάζουν, κανονίζουν συναντήσεις σε συναυλίες τους, κάνουνε κουβέντα για τις εντυπώσεις τους από το νέο δίσκο, αποκαλύπτουν λεπτομέρειες από κάτι που άκουσαν ή τους είπε ο Σωκράτης ή ο Θανάσης...

Όμορφα πράγματα και ένας από τους λόγους να είναι ένας webmaster περήφανος, που ο κόπος του φέρνει πιο κοντά ανθρώπους που αγαπούν την καλή ελληνική μουσική και τους δίνει δυνατότητα έκφρασης σε έναν χώρο με αρκετούς ομοϊδεάτες τους.

Έστω και αν όλο αυτό αφορά καλλιτέχνες που για διάφορους λόγους δε γουστάρω με τίποτα. Με πιάνει νύστα, βαριέμαι και αλλάζω κομμάτι ή σταθμό. Δεν τους μπορώ καθόλου. Και τους δύο.

Χαίρομαι όμως και συχνά σπαταλάω χρόνο για αυτούς, περνώντας υλικό τους στο site. Γιατί; Γιατί μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να ασχολούνται με κάτι που τους αρέσει, να έχουν μουσικά ενδιαφέροντα, να την ψάχνουν ρε αδερφέ. Διαβάζω τα κείμενά τους για τον Μάλαμα και τον Παπακωνσταντίνου και νιώθω να βλέπω στην οθόνη το χαμογελαστό πρόσωπό τους, καθώς μιλούν για κάτι που τους αρέσει πολύ, ενώ ταυτόχρονα δεν ενοχλούν και κανέναν.

Θα μπορούσα να μπω και να γράψω τις ενστάσεις μου, να τους κρίνω για τα γούστα τους, να πω και ένα "δε μας παρατάτε με τον Μάλαμά σας, που τον τρώμε στη μάπα τόσα χρόνια, άι σιχτίρ". Θα μπορούσα; Προφανώς.

Δεν το κάνω όμως. Διότι χαίρομαι με τη χαρά του διπλανού μου και δε θέλω να του τη χαλάσω. Και στην τελική δεν έχω την ανάγκη να ξεσπάσω κάπου, γιατί νιώθω μια χαρά αυτό τον καιρό. Ακόμα κι αν πιστεύω πως έχουν παραμυθιαστεί με το μύθο-Μάλαμα, προτιμώ να τους αφήσω να ζουν στο δικό τους παραμύθι γιατί η θετική ενέργεια που βγαίνει, τελικά μας κάνει όλους καλύτερους.

Κακό είναι που ζητάω τον ίδιο σεβασμό;

Κάνετε συναυλία και θέλετε κόσμο; Μία είναι η λύση! Και γρήγορη! Φτιάξτε ένα email, βάλτε παραλήπτες όποιον ξέρετε και ξέρατε, κοτσάρετε και τη σκαναρισμένη αφίσα διαστάσεων μόλις 12000 x 9000 pixels και το Δελτίο Τύπου της μιας σελίδας (που πιάνει μόλις 3-4 ΜΒ χώρο γιατί έχει μέσα τη διακριτική αφίσα, αλλά με το ADSL who cares??) και μιλιούνια θα έρθουν να σας θαυμάσουν...

Ναι ε; Έτσι νομίζετε.

Δεν πάτε καλά. Καθόλου καλά. Αυτό λέγεται καρα-spam. Και καθημερινά λαμβάνω 6-7 τέτοια emails, από κάτι σχήματα που δεν τα γνωρίζω, ούτε τα 'χω ακούσει και ποτέ και ασφαλώς δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να γραφτώ στην ενημερωτική τους λίστα.

Τουλάχιστον ας δώσετε ένα link για διαγραφή από τη λίστα ρε αδέρφια... Ή τουλάχιστον ενημερώστε με 1 φορά και μετά ξεχάστε με.

Όχι κάθε 2-3 μέρες. Έλεος δηλαδή...

Το ραδιόφωνο του MusicHeaven είναι πλέον η μεγάλη μου αγάπη. Όποτε βλέπω οτι είναι on air, πατάω το link του Winamp και το αφήνω... Τον τελευταίο μάλιστα καιρό βλέπω πως τις περισσότερες ώρες υπάρχει παραγωγός, ενώ οι εναλλαγές μεταξύ τους γίνονται αρκετά γρήγορα. Αγαπημένοι μου παραγωγοί το τελευταίο διάστημα είναι οι Dtango, audioslave, GL και jimmyBloodyRose, ενώ τώρα τελευταία άρχισα να ακούω και τον Spotlight_Dancer, που παρεπιπτόντως έσπασε χθες όλα τα ρεκόρ ακροαματικότητας.

Κάτι βέβαια θα πρέπει να γίνει, ώστε το πρόγραμμα να είναι πιο ακριβές και οι παραγωγοί πιο συνεπείς. Ίσως ένας άξιος ραδιο...συνεργάτης και ένας πίνακας εύκολης διαχείρισης θα πρέπει να μπουν στα πλάνα γι' αυτή τη νέα ραδιοφωνική σεζόν... Το software είναι το εύκολο της υπόθεσης. Τι γίνεται όμως με τον συνεργάτη;