Μπαίνω κατά καιρούς στο Forum και διαβάζω για συναυλίες και δίσκους του Μάλαμα και του Θανάση του Παπακωνσταντίνου. Πολλοί fans κουβεντιάζουν, κανονίζουν συναντήσεις σε συναυλίες τους, κάνουνε κουβέντα για τις εντυπώσεις τους από το νέο δίσκο, αποκαλύπτουν λεπτομέρειες από κάτι που άκουσαν ή τους είπε ο Σωκράτης ή ο Θανάσης...

Όμορφα πράγματα και ένας από τους λόγους να είναι ένας webmaster περήφανος, που ο κόπος του φέρνει πιο κοντά ανθρώπους που αγαπούν την καλή ελληνική μουσική και τους δίνει δυνατότητα έκφρασης σε έναν χώρο με αρκετούς ομοϊδεάτες τους.

Έστω και αν όλο αυτό αφορά καλλιτέχνες που για διάφορους λόγους δε γουστάρω με τίποτα. Με πιάνει νύστα, βαριέμαι και αλλάζω κομμάτι ή σταθμό. Δεν τους μπορώ καθόλου. Και τους δύο.

Χαίρομαι όμως και συχνά σπαταλάω χρόνο για αυτούς, περνώντας υλικό τους στο site. Γιατί; Γιατί μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να ασχολούνται με κάτι που τους αρέσει, να έχουν μουσικά ενδιαφέροντα, να την ψάχνουν ρε αδερφέ. Διαβάζω τα κείμενά τους για τον Μάλαμα και τον Παπακωνσταντίνου και νιώθω να βλέπω στην οθόνη το χαμογελαστό πρόσωπό τους, καθώς μιλούν για κάτι που τους αρέσει πολύ, ενώ ταυτόχρονα δεν ενοχλούν και κανέναν.

Θα μπορούσα να μπω και να γράψω τις ενστάσεις μου, να τους κρίνω για τα γούστα τους, να πω και ένα "δε μας παρατάτε με τον Μάλαμά σας, που τον τρώμε στη μάπα τόσα χρόνια, άι σιχτίρ". Θα μπορούσα; Προφανώς.

Δεν το κάνω όμως. Διότι χαίρομαι με τη χαρά του διπλανού μου και δε θέλω να του τη χαλάσω. Και στην τελική δεν έχω την ανάγκη να ξεσπάσω κάπου, γιατί νιώθω μια χαρά αυτό τον καιρό. Ακόμα κι αν πιστεύω πως έχουν παραμυθιαστεί με το μύθο-Μάλαμα, προτιμώ να τους αφήσω να ζουν στο δικό τους παραμύθι γιατί η θετική ενέργεια που βγαίνει, τελικά μας κάνει όλους καλύτερους.

Κακό είναι που ζητάω τον ίδιο σεβασμό;