Το Αμβούργο φέτος ήταν πιο όμορφο από κάθε άλλη φορά... ίσως γιατί ήταν πρώτη φορά ηλιόλουστο και ζεστό... ίσως γιατί μετά από έξι χρόνια είναι πια πιο οικείο..!!!

Πάνω από  80.000 άνθρωποι ,συγκεντρωμένοι στη πόλη, από όλο τον κόσμο για 7 μέρες. Η δικαιολογία είναι business αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι πως το Αμβούργο για μια εβδομάδα ζει μεγάλες δόξες με after party, γεμάτα εστιατόρια, bar κτλ... (και η Reeperbahn που βουλιάζει φυσικά... )

Μπορείς να τους ξεχωρίσεις παντού... θα φοράνε σκούρο κοστούμι, γραβάτα και συνήθως κυκλοφορούν δύο –τρεις μαζί.

Αν δεν ξέρεις το δρόμο για το Messehallen αρκεί να ακολουθήσεις ένα κοστούμι... το μετρό φοράει τα καλά του ενώ τα εστιατόρια κάθε απόγευμα θυμίζουν meeting rooms.

Τα διπλανά κοστούμια θα σε χαιρετίσουν...θα αλλάξουν κάρτες μαζί σου και πιθανότατα τα επόμενα ποτά θα τα παραγγείλετε μαζί...

Χιλιάδες άνθρωποι που η δουλειά τους ενώνει τόσο πολύ, κάνοντας την εθνικότητα και τη γλώσσα τους πολύ μικρά εμπόδια για να τους εμποδίσουν να γίνουν μια παρέα μετά από μερικές μπίρες... (αυτά πλήρωσα και γω και τη δεύτερη μέρα ένας Καλιφορνέζος μου έφαγε το μισό κεμπάπ μέσα σε ένα Ελληνικό μαγαζί...)

-          σου άρεσε Μπιουκάναν?

-          Excellent...

-          Θες να πάρεις ένα δικό σου?  

Το ότι θα έβλεπα και ‘γω μαζεμένους κάποιους από τους ανθρώπους που είχα γνωρίσει γυρίζοντας τον κόσμο τα τελευταία χρόνια μου καθάριζε λίγο το μυαλό από τα νούμερα και το άγχος...με κάποιους ήμασταν κάτι παραπάνω από συνεργάτες πια...

Οι ιστορίες ξεκινάνε συνήθως με έναν Αμερικάνο, έναν Γερμανό και έναν Έλληνα. Αυτή τη φορά όμως είχαμε έναν Έλληνα, έναν Ρώσσο , έναν Φιλανδό, δύο Κροάτες , έναν Ισπανό, έναν Πολωνό, ένα Δανό και φυσικά ένα Κινέζο (λέω «φυσικά» γιατί πλέον αυτά τα μαλακιστίρια είναι παντού)!

Ο Ρώσος τα είχε με τη διαφθορά , οι Κροάτες με τους Σλοβένους (πάλι), ο Δανός με την φορολογία τους κτλ...  ο καθένας είχε τον καημό του δηλαδή αλλά μετά από λίγη ώρα συμφωνήσαμε ότι ο στίχος «γαμάω την Αμερική – γαμάω και το ΝΑΤΟ» μας εκφράζει όλους έστω και για διαφορετικούς λόγους.

Συμφωνήσαμε επίσης ότι το ύφος των Γερμανών φέτος ήταν ελαφρά διαφορετικό (Ας πούμε σαν αυτό που παίρνεις όταν έχεις φάει ένα σκασμό και η θεία σου  προσπαθεί να σου ταΐσει με το ζόρι το ραβανί διότι «αυτό είναι φρούτο»). Τί να κάνουν και οι Γερμανοί? Δε θέλει και πολύ να την ψωνίσεις όταν έχεις το ταμείο.

Είναι εκείνες οι φορές λοιπόν που βλέπεις πόσο εύκολο είναι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, ειδικά όταν ανάμεσα τους είναι ένας Ρώσος που βγάζει τις βότκες από την τσάντα του όπως ο Sport Billy έβγαζε τα πέδιλα του σκι.

Το Γαλλικό Marseille είναι από τα καλύτερα εστιατόρια του είδους του, αλλά μετά το φαγητό ο Sergey ασφυκτιούσε. Επέμενε για ακόμα ένα ποτό με θέα όλη την πόλη εδώ και δεν είχε άδικο. Από εκεί έβλεπες ένα μεγάλο μέρος του Αμβούργου αλλά και το επιβλητικό Blohm+Voss , το ναυπηγείο που χτίστηκε το γνωστό (ελπίζω) Βismarck (foto).Το μόνο φάουλ η επιμονή του να πιούμε όόόόόλοι Pastis…μια κίτρινη Γαλλική μαλακία που θύμιζε ούζο με πορτοκαλάδα...

Μπήκα στο μετρό και τους άφησα να τραγουδάνε στην αποβάθρα το θέμα του «βιολιστή στη στέγη» έχοντας ήδη δώσει ραντεβού για την επόμενη χρονιά στην ίδια πόλη...

Μουρμούριζα τον ίδιο σκοπό στο τρένο...όταν έφτιαχνα τη βαλίτσα μου...αλλά και στο αεροπλάνο... παίρνοντας λίγο από το Αμβούργο πίσω στο γραφείο...