Indigo denim... ή blue jean... ή σκέτο jean είναι το ύφασμα που αποθεώνεται διαχρονικά σε όλες τις εκδοχές ρουχισμού από παντελόνια, φούστες, πουκάμισα μπλούζες, μπουφάν, φορέματα μέχρι μαγιώ, εσώρουχα, παπούτσια, τσάντες και αξεσουάρ... Είναι το ύφασμα-φετίχ που φορέθηκε από James Dean, Elvis Presley, Βeatles μέχρι προέδρους και βασιλικούς γόνους με την ίδια επιμονή και εμμονή...

Για την πατρότητα του denim ερίζουν οι Γάλλοι ισχυριζόμενοι οτι παράχθηκε πρώτη φορά στην πόλη De Nimes εξ ου και ντένιμ, οι Ιταλοί ισχυριζόμενοι οτι παράχθηκε στην Γένοβα, οι Γερμανοί επειδή γέννησαν τον Λέβι Στράους και οι Αμερικάνοι επειδή τον δέχτηκαν μετανάστη και εκεί αναπτύχθηκε επαγγελματικά φτιάχοντας το 1850 το περίφημο πρώτο παντελόνι jean για τους χρυσοθήρες της περιοχής... Αλλη εκδοχή το πάει ακόμη μακρύτερα, στο 1490 και στα καραβόπανα απο τις καραβέλες του Χριστόφορου Κολόμβου...

Oι επεξεργασίες στην αρχική μορφή ενός παντελονιού είναι άπειρες, από απλό πλύσιμο σε βιομηχανικά πλυντήρια με ελαφρόπετρα, από αμμοβολές, από χημικές επεξεργασίες με υπερμαγγανικό κάλλιο, από χλωρίωση... μέχρι batique, τεχνητές φθορές με σβουράκια, καταστροφές, σκισίματα, κομποζαρίσματα με δέρμα ή γούνα, ζωγραφική με το χέρι, τύπωματα μεταξοτυπίας και διάφορα στολίσματα με χάντρες, περτσίνια, αλυσίδες, πέρλες, φιογκάκια, καρφίτσες και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους ενός ευφάνταστου κατασκευαστή....

Οι τιμές στα τζην ποικίλουν από τα 10 ευρώ της λαϊκής μέχρι 1000 - 1500 ευρώ και βάλε των επώνυμων οίκων Cavalli. Versace, Evisu, Galliano, Vivienne Westwood και πολλών άλλων της haute couture...

Oπως όλα τα είδη που έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο και καταναλώνονται κατά κόρον, έτσι και το jean έχει υποστεί μεγάλο βανδαλισμό παρεμβάσεων, που άλλοτε ξαφνιάζουν όπως η απεικόνιση της Μάρλεν Ντήτριχ στο παραπάνω μοντέλο και άλλοτε απωθούν όπως το φορτωμένο με "κεντίδια και πλουμίδια" διπλανό του...

Κι όμως... παρ΄όλα αυτά τίποτα κατά την άποψή μου δεν είναι τόσο απόλυτο must σε μιά καρνταρόμπα, όσο ένα αυθεντικό παντελόνι τζην με ύφασμα denim βαμμένο με την φυτική και επιφανειακή βαφή indigo, στο σωστό βάρος των 14,5 oz (ουγγιών) που να έχει υποστεί μόνο ένα απλό πλύσιμο με μαλακτικό από τον κατασκευαστή του, ώστε να πάρει στην συνέχεια  χωρίς τεχνητές παρεμβάσεις, την πολυπόθητη όψη του μεταχειρισμένου ξεθωριάζοντας στα σημεία τριβής από την πολλή χρήση  (κωλοτσέπες... γόνατα... φερμουάρ... καβάλο)

(Σύντομη περίληψη στοιχείων από την πολυετή ενασχόλησή μου με το indigo denim ως κατασκευάστρια γνωστής -όσο υπήρχε- ελληνικής φίρμας)

Εστω και καθυστερημένα η απόφαση πάρθηκε, τα χιλιόμετρα φαγώθηκαν βουλιμικά, τα μάτια και η ψυχή γέμισαν ομορφιές, και το διήμερο -που θα μπορούσε να ήταν και τριήμερο- πέρασε γεμάτο χαρά, διασκέδαση και εκπλήξεις σηματοδοτώντας το ξεκίνημα του Καλοκαιριού και μαζί το τέλος μιας ανοιξιάτικης εποχής δύσκολης  και διδακτικής που πρωταγωνίστησαν φίλοι, συμπάθειες και απώλειες... [Μεγαλώνω μαθαίνοντας, αλλά κυρίως παρατηρώντας...]

Σύβοτα λοιπόν για το καλωσόρισμα του καλοκαιριού και για όλα τα ωραία που θα φέρει μαζί του... Για τις τεράστιες φρουτοσαλάτες...για τα μεσημέρια με κολλητούς στα ταβερνάκια δίπλα στο κύμα... για το μπαράκι που λέγαμε στο Μυτάρι... για τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα στις φωτογραφιες με τις άδειες ξαπλώστρες... για τα ΒΒQ και τα γιαούρτια με μηδέν λιπαρά της συνέχειας... για τον Ρούντυ που και φέτος θα λιάζεται τεμπέλικα έξω απ το παράθυρο της κουζίνας... για τα παγωμένα freddocino με τα μαύρα καλαμάκια... για το θέατρο Δάσους... για τις ατελειωτες συζητήσεις χαλαρά μέχρι τα ξημερώματα... για τα κεράκια και τα φαναράκια στις πιό απίθανες γωνιές.... για τα βιβλία που αρνούνται να αλλάξουν σελίδα γιατι ο νους τριγυρίζει αδέσποτος... για τα τραγούδια που μας ταξιδεύουν... για τις βαρκούλες που ψαρεύουν την νυχτα με αναμένα φωτάκια...  για τα βαμβακερά πουλοβεράκια στους ώμους... για τις υπαίθριες συναυλίες... για την πανσέληνο του Αυγούστου... για τα μηνύματα στο κινητό που διαβάζονται ξανά και ξανά και δεν χορταίνονται... και για όλους τους απολογισμούς που τελικά βγαίνουν σωστοί, κι ας ήταν πολλές οι προσθαφαιρέσεις...

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το google... το κινητό μου αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί με τον υπολογιστή, και το τραγούδι είναι από εκείνα που φέρνουν στο μυαλό εικόνες που δεν πρόκειται να ξεχαστούν.................................

Οχι  Κ+Α=ΚΑ.... Τ+Ο=ΤΟ... και

Ελλη (ψιλή+οξεία)... νά... ένα (δασεία+οεξεία)... μήλο (περισπωμένη)...

[Με αφορμή την συζήτηση περί πολυτονικού στο μπλόγκ συμφορουμίτη, και με μεγάλη δόση παλιμπαιδισμού.... ;-) ]

Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσ/κης... Α΄Δημοτικού... δεύτερη σειρά δεξιά, ανάμεσα στα δύο αγοράκια...  εγώ με την κορδελίτσα στο κεφάλι, απίστευτη εμμονή της οικογένειας να με κάνει  καθημερινά μπομπονιέρα τουλάχιστον στα δύο πρώτα χρόνια...

Οι δυό-τρεις πρώτες μέρες αναλώθηκαν σε παιχνίδια, παραμυθάκια, αφηγήσεις δικές μας τι μας αρέσει, τι αγαπάμε, τ΄αδέλφια μας, τους φίλους, την γειτονιά, την οικογένεια...

Την επομένη η κ. Αγγέλα Δούμπαλη, η δασκάλα μας, (αυστηρή και αλύγιστη, αλλά εξαιρετική παιδαγωγός όπως εκτίμησα πολλά χρόνια αργότερα ανακαλώντας την στη μνήμη μου) κόλλησε στον τοίχο μερικές μακρόστενες λωρίδες χαρτί με τεράστια γράμματα, τυπωμένες στο ιδιωτικό τυπογραφείο του σχολείου με σύντομες προτάσεις όπως  "Ανοιξαν πάλι τα σχολεία ! ".. "Στην τάξη έχουμε ένα καναρινάκι".. " Αγαπώ όλα τα ζώα ; "... και παράλληλα μοίρασε σε όλους μας τις ίδιες φράσεις σε καρτελλίτσες, ένα ξύλινο κουτάκι και ένα ψαλιδάκι με στρογγυλεμένες θυμάμαι άκρες....

Μας έδειχνε στον τοίχο π.χ. την φράση "άνοιξαν πάλι τα σχολεία" την διάβαζε πρώτα εκείνη, ύστερα εμείς όλοι μαζί σαν χορωδία... και ξανά.. και ξανά... βλέπαμε και λέγαμε όλοι φωνάζοντας δυνατά... Μετά ζήτησε να βρούμε αυτή την πρόταση ανάμεσα στις άλλες από τις καρτελλίτσες που είχε ο καθένας στα χέρια του... κι όταν την εντοπίσαμε σχετικά εύκολα μετά από τόση ώρα που την κοιτούσαμε στον τοίχο και την ξεφωνίζαμε, ζήτησε να κόψουμε από αυτήν μία μία τις λέξεις και να βάλουμε τα χαρτιάκια μέσα στο κουτί...

Συνέχισε να μας φέρνει κάθε μέρα τρεις καινούργιες προτάσεις για τον τοίχο, τις ίδιες σε καρτέλλες, τις βλέπαμε στον τοίχο...τις διάβαζε εκείνη... τις φωνάζαμε πρώτα ολοι μαζί και ύστερα ένας ένας με την σειρά, κόβαμε τα δικά μας καρτελλάκια σε λεξεις και τα βάζαμε στο κουτί , ώσπου κάποια στιγμή που οι φράσεις έγιναν καμμιά 30αριά τις ανακάτεψε όλες αλλάζοντας την σειρά τους στον τοίχο.... και δείχνοντάς μας μια τυχαία από τις ανακατωμένες πλεον, ρωτούσε τι λεει εδώ?? και όλοι ανεξαιρέτως απαντούσαμε σωστά!!

Αφού μάθαμε να αναγνωρίζουμε τις προτάσεις, ήρθε η σειρά να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και τις λέξεις μία μία και τότε μπήκε στο παιχνίδι το κουτί με τα κομμένα χαρτάκια... Απομόνωνε την λέξη μιάς πρότασης και εμείς ψάχναμε και την βρίσκαμε ο καθένας μέσα από το δικό του κουτί ανάμεσα στις άλλες... Μερικές μέρες αργότερα ζήτησε να κάνουμε δικές μας προτάσεις χρησιμοποιώντας τις κομμένες λεξούλες του κουτιού... Και όλα αυτά ανάμεσα σε πολύ παιχνίδι, παραμύθια, ιστοριούλες και προφορικά ημερολόγιο του καθενός... Ηταν πανεύκολο, ήταν παιχνίδι,  ήταν ευχάριστο και διασκεδαστικό!!!... Το αποτέλεσμα αυτού του τρόπου μάθησης ανάγνωσης ήταν οτι όλοι στην τάξη είμασταν σε θέση να διαβάζουμε άνετα οτιδήποτε  σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, σχεδόν σε ένα μήνα... Δυσκολία υπήρχε μόνο όταν συναντούσαμε λέξη που δεν την "γνωρίζαμε" αλλά εκεί αρκούσε να ρωτήσουμε απλά τι λέει εδώ? και καταγραφόταν η καινούργια φωτογραφία.... ;-)

Η σωστή γραφή, οι τόνοι, τα πνεύματα και τα σημεία στίξης ήταν αναπόσπαστο μέρος των "φωτογραφιών", και έμπαιναν αυτόματα και σωστά χωρίς καμμιά σκέψη στην ορθογραφία όταν αργότερα μάθαμε και γραφή ζωγραφίζοντας τα γράμματα... Οι κανόνες και οι εξαιρέσεις τους ήρθαν πολύ αργότερα, στα επόμενα χρόνια, επικουρικά και όχι σαν πρωτεύοντες..... :) :)

Το μονοτονικό και η παρατεταμένη χρήση του ξεθώριασε και κιτρίνισε τους τόνους και τα πνεύματα απ΄τις "φωτογραφίες" μου και με δυσκολία προσπαθώ πλέον να τις αναγνωρίσω... :(

- Ξέρεις το Ρόδο της Ιεριχούς?

- Οχι..τι είναι αυτό... ?

- Λένε οτι είναι φυσικός ιονιστής και φέρνει ευημέρια και καλοτυχία στο σπίτι που το φιλοξενεί ή στο άτομο που το χαρίζεις...  απορροφά την αρνητική ενέργεια... την ακτινοβολία της τηλεόρασης... συμβολίζει την ελπίδα και την νεκρανάσταση, την αιωνιότητα και το άφθαρτο... αγαπά τον άνθρωπο που το φροντίζει με αγάπη... πληγώνεται και κρατά μούτρα σ αυτόν που το αγνοεί και καθυστερεί ή αρνείται να ανοίξει...  το νερό που θα το βουτήξεις θεραπεύει τον κνησμό & άλλες δερματικές παθήσεις... και γενικά συμπεριφέρεται με ένα περίεργο τρόπο λίγο μεταφυσικό που ξαφνιάζει... Κάκτος είναι στην ουσία που φύεται σε άγονες περιοχές της Μ.Ασίας, στις ερήμους της Αφρικής, του  Μεξικού, στο Πακιστάν και άλλα άνυδρα και ξερά μέρη... Κάποιοι θρησκόληπτοι το λένε και Ρόδο της Παναγίας...Το βρίσκεις στο διαδίκτυο και σε μαγαζιά με Feng Shui, ενεργειακές πέτρες, τάλισμαν κλπ,  σπάνια σε ανθοπωλεία και πιό γραφικά από κάποιους τουρίστες που το πουλάνε  συνήθως στα νησιά... :)

Θα το βρεις σαν μια αποξηραμένη μπαλίτσα αγριόχορτα, αλλά αν το ποτίσεις μέσα σε λίγα λεπτά αναζωογονείται, ζωντανεύει και ανοίγει...  μπορείς να του ρίξεις ακόμα και βραστό νερό και τότε γίνεται πράσινο και παραμένει έτσι όσο του ρίχνεις τακτικά λίγο νεράκι και το προσέχεις... Συνήθως γίνεται πράσινο, αλλά υπάρχει και μια ποικλία πιό σπάνια που βγάζει και μικρά άσπρα λουλουδάκια στο κέντρο... Πρέπει όμως  να το αφήνεις να αποξηραίνεται τελείως που και που, αλλιώς θα  σαπίσει... Μ΄αυτόν τον τρόπο μπορείς να το διατηρήσεις για πολλά πολλά χρόνια... Λέγεται οτι σε κάποιες περιοχές το είχαν σαν οικογενειακό κειμήλιο και πήγαινε από γενιά σε γενιά. Το πότιζαν για να ανοίξει δυο-τρεις φορές κάθε χρόνο και στην συνέχεια το διατηρούσαν αποξηραμένο... :)

Αα...και δεν σου είπα το σπουδαιότερο... μόλις το ποτίσεις και την ώρα που θα το παρακολουθείς να ανοίγει μπορείς να κάνεις και μιά ευχή....

Να, κοίτα... και ένα videακι απ΄το youtube... :)

- Τι σου είναι η φύση τελικά !!!! Εχει και δίνει όσα της ζητήσεις...........

.....

....το τσέρκι έρχεται....  αντίο Jumbo