Οχι  Κ+Α=ΚΑ.... Τ+Ο=ΤΟ... και

Ελλη (ψιλή+οξεία)... νά... ένα (δασεία+οεξεία)... μήλο (περισπωμένη)...

[Με αφορμή την συζήτηση περί πολυτονικού στο μπλόγκ συμφορουμίτη, και με μεγάλη δόση παλιμπαιδισμού.... ;-) ]

Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσ/κης... Α΄Δημοτικού... δεύτερη σειρά δεξιά, ανάμεσα στα δύο αγοράκια...  εγώ με την κορδελίτσα στο κεφάλι, απίστευτη εμμονή της οικογένειας να με κάνει  καθημερινά μπομπονιέρα τουλάχιστον στα δύο πρώτα χρόνια...

Οι δυό-τρεις πρώτες μέρες αναλώθηκαν σε παιχνίδια, παραμυθάκια, αφηγήσεις δικές μας τι μας αρέσει, τι αγαπάμε, τ΄αδέλφια μας, τους φίλους, την γειτονιά, την οικογένεια...

Την επομένη η κ. Αγγέλα Δούμπαλη, η δασκάλα μας, (αυστηρή και αλύγιστη, αλλά εξαιρετική παιδαγωγός όπως εκτίμησα πολλά χρόνια αργότερα ανακαλώντας την στη μνήμη μου) κόλλησε στον τοίχο μερικές μακρόστενες λωρίδες χαρτί με τεράστια γράμματα, τυπωμένες στο ιδιωτικό τυπογραφείο του σχολείου με σύντομες προτάσεις όπως  "Ανοιξαν πάλι τα σχολεία ! ".. "Στην τάξη έχουμε ένα καναρινάκι".. " Αγαπώ όλα τα ζώα ; "... και παράλληλα μοίρασε σε όλους μας τις ίδιες φράσεις σε καρτελλίτσες, ένα ξύλινο κουτάκι και ένα ψαλιδάκι με στρογγυλεμένες θυμάμαι άκρες....

Μας έδειχνε στον τοίχο π.χ. την φράση "άνοιξαν πάλι τα σχολεία" την διάβαζε πρώτα εκείνη, ύστερα εμείς όλοι μαζί σαν χορωδία... και ξανά.. και ξανά... βλέπαμε και λέγαμε όλοι φωνάζοντας δυνατά... Μετά ζήτησε να βρούμε αυτή την πρόταση ανάμεσα στις άλλες από τις καρτελλίτσες που είχε ο καθένας στα χέρια του... κι όταν την εντοπίσαμε σχετικά εύκολα μετά από τόση ώρα που την κοιτούσαμε στον τοίχο και την ξεφωνίζαμε, ζήτησε να κόψουμε από αυτήν μία μία τις λέξεις και να βάλουμε τα χαρτιάκια μέσα στο κουτί...

Συνέχισε να μας φέρνει κάθε μέρα τρεις καινούργιες προτάσεις για τον τοίχο, τις ίδιες σε καρτέλλες, τις βλέπαμε στον τοίχο...τις διάβαζε εκείνη... τις φωνάζαμε πρώτα ολοι μαζί και ύστερα ένας ένας με την σειρά, κόβαμε τα δικά μας καρτελλάκια σε λεξεις και τα βάζαμε στο κουτί , ώσπου κάποια στιγμή που οι φράσεις έγιναν καμμιά 30αριά τις ανακάτεψε όλες αλλάζοντας την σειρά τους στον τοίχο.... και δείχνοντάς μας μια τυχαία από τις ανακατωμένες πλεον, ρωτούσε τι λεει εδώ?? και όλοι ανεξαιρέτως απαντούσαμε σωστά!!

Αφού μάθαμε να αναγνωρίζουμε τις προτάσεις, ήρθε η σειρά να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και τις λέξεις μία μία και τότε μπήκε στο παιχνίδι το κουτί με τα κομμένα χαρτάκια... Απομόνωνε την λέξη μιάς πρότασης και εμείς ψάχναμε και την βρίσκαμε ο καθένας μέσα από το δικό του κουτί ανάμεσα στις άλλες... Μερικές μέρες αργότερα ζήτησε να κάνουμε δικές μας προτάσεις χρησιμοποιώντας τις κομμένες λεξούλες του κουτιού... Και όλα αυτά ανάμεσα σε πολύ παιχνίδι, παραμύθια, ιστοριούλες και προφορικά ημερολόγιο του καθενός... Ηταν πανεύκολο, ήταν παιχνίδι,  ήταν ευχάριστο και διασκεδαστικό!!!... Το αποτέλεσμα αυτού του τρόπου μάθησης ανάγνωσης ήταν οτι όλοι στην τάξη είμασταν σε θέση να διαβάζουμε άνετα οτιδήποτε  σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, σχεδόν σε ένα μήνα... Δυσκολία υπήρχε μόνο όταν συναντούσαμε λέξη που δεν την "γνωρίζαμε" αλλά εκεί αρκούσε να ρωτήσουμε απλά τι λέει εδώ? και καταγραφόταν η καινούργια φωτογραφία.... ;-)

Η σωστή γραφή, οι τόνοι, τα πνεύματα και τα σημεία στίξης ήταν αναπόσπαστο μέρος των "φωτογραφιών", και έμπαιναν αυτόματα και σωστά χωρίς καμμιά σκέψη στην ορθογραφία όταν αργότερα μάθαμε και γραφή ζωγραφίζοντας τα γράμματα... Οι κανόνες και οι εξαιρέσεις τους ήρθαν πολύ αργότερα, στα επόμενα χρόνια, επικουρικά και όχι σαν πρωτεύοντες..... :) :)

Το μονοτονικό και η παρατεταμένη χρήση του ξεθώριασε και κιτρίνισε τους τόνους και τα πνεύματα απ΄τις "φωτογραφίες" μου και με δυσκολία προσπαθώ πλέον να τις αναγνωρίσω... :(