Παγκόσμια Ημέρα Σκέψεως σήμερα για όσους νιώθουν Πρόσκοποι.

Τα παιδιά της πόλης, τουλάχιστον της γενιάς μου, χρωστάμε στον Προσκοπισμό,τις περισσότερες εξερευνήσεις στη Φύση. 

Δεν ξέρω σε τί αφιερώνουν την Ημέρα Σκέψεως φέτος. Την τελευταία φορά εξάλλου, που φόρεσα τα αεροπροσκοπικά μου, δεν την θυμάμαι καν. Θυμάμαι μόνο τη χρονιά, 2001. :Ρ

Εγώ σήμερα σκέφτομαι τις απότομες αλλαγές. Τις αλλαγές. Τρέχουμε να καθορίσουμε το μέλλον μας και τελικά έρχονται άλλα να μας κάνουν ιτάααααααα!

Ένας δευτεροξάδερφος, πετυχημένος επαγγελματικά, και κούκλος , 32 χρονών λεβέντης, έπαθε εγκεφαλικό. Έπεσε σαν βόμβα η είδηση στην οικογένεια. Δεν ξέρω τί οδηγεί ένα τόσο νεαρό άνδρα να υποστεί τέτοιο κλονισμό στην υγεία του. Πόσα χρόνια θα χρειαστούν για ν΄αποκατασταθεί η ζωή του κι αν αποκατασταθεί πλήρως; Για την ώρα τον έχουνε σε μια κλινική. Κάτσανε και τον λυπούνται αντί να προτείνουν βοήθεια, κάποια πληροφορία. Πρέπει να ξεπεράσεις το σοκ για να ενεργήσεις πρακτικά; Έστειλα στον παπά μου, τις πληροφορίες που βρήκα. Να έρθουνε πάνω, να μην τους αφήσει να βουλιάξουν στις Κλινικές της Κύπρου. Δεν αξίζει να παλέψεις για άλλα 50 χρόνια αξιοπρεπούς ζωής;

Περπατάς περπατάς μέστο δάσος και ο Λύκος είναι όντως εκεί. Χλαπ να σε κάνει, να σε χωνέψει με μια Μύθος. Πάει κι ο Μύθος που ονειρευόσουνα για τη ζωή σου, περίπατο. Εξατμίζεται. ΠΑΦ!

Υπάρχω άρα έχω το Δώρο; Όχι, Νόουπ, Νάιν, Νιέτ!Κατεβάζεις όμως τον διακόπτη διότι απλά επειδή δεν αντέχεις άλλο;

Είναι η τελευταία βδομάδα του Χειμώνα.

Μετά το Σοκ ήρθε το Καλό Νέο...κι αυτό ήταν αναπάντεχο νέο μέσα στο Καλοκαίρι αλλά από τα Υπέροχα Ιτά, που στα κάνουν οι Νεράιδες και όχι ο Λύκος... :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Η Ε, έφερε στον κόσμο ένα μωρουλίνι σοκολατένιο (σοκολάτα με μπόλικο γάλα αφού ο μπαμπάς είναι ένας γαλανός Ιταλός), άλλο να το βλέπεις κι άλλο να το θαυμάζεις! Ναι, ναι, ναι...είμαι ερωτευμένη με το νεογέννητο!:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

 Αν δεν είχα σεβασμό για τα προσωπικά του δεδομένα, θα σας γέμιζα την οθόνη φωτογραφίες!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Σας έβαλα όμως κάτι παρελθοντικές ντομάτες, που θα αρέσουν ιδιαίτερα στον Αλβέρτο.

Κι αν δεν είστε Πρόσκοποι, σκεφτείτε το...Γίνεται! :))))))))))))))))

Αλλάξαμε χώρα με ώρα.
Ήπειρο με Ωκεανούς.
Νερό με Ρούμι.
Λευκόχρυσο με Ρουμπίνια.

Και μετά, και μετά;

Ποιού το μετά;
Το μετά μου είναι ήδη το πριν σου, εξάλλου.

Θες να μεταξώσεις τα τζινς μου.
Να προσθέσω στη σοκολάτα σου,κόκκινη πιπεριά.
Γίνεται;

Βάλε στο κρασί ελαιόλαδο,
κι άσε το ν΄αργομεθύσει.

Αν συναντηθεί η Ώρα με τη Χώρα.

Κι αν εξατμιστεί το Νερό,
θα γίνουν σύννεφα οι Ωκεανοί,
να λιώσουν τα Ρουμπίνια στον χρυσό,
αντί για έπαθλο,
καρδιάς στέμμα,
βαθειά Αγάπη; 

(Δεν) θα έχουν πια σημασία τα λεπτά...
ή όχι;

ΥΓ:η προηγούμενη ανάρτηση για όποιον την πρόλαβε αποσύρθηκε λόγω ψυχραιμίας.

Υποτίθεται θα κατέβαινα στο κέντρο για δουλειές και για καφέ. 

Όμως ο καιρός δεν συμφωνεί.

Εξάλλου, όλα είναι ακόμα κλειστά.

Μια βδομάδα δεν είχα χρόνο για σούπερμάρκετ. Γάλα γιοκ. Μαύρος νεσεσπρέσσο κι εφημερίδες στο διαδύχτιο μέχρι τις 11 λοιπόν. Μια είδηση διάβασα. ΔΕΝ θέλω άλλες. 

Στην Κύπρο τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το έλλειμμα θα φτάσει σύντομα το ελληνικό. Άσε που δεν το λένε. Ο Μητσόφ πήγε στο νοσοκομείο μετά την επίσκεψη του Κινεζοειδούς. Τον λυπήθηκα όσο και τον Γιωργάκη. Όμως για τα προβλήματα φταίνε και αυτοί. (Ειδικά ο Μητσόφ!) Άρα τί να τους λυπηθείς; Πολιτικοί δεν είναι; Είναι κι άνθρωποι όμως. Δεν είναι;

Στο Λούβρο τους ξαναέκανα γραπτό παράπονο για την απουσία φυλλαδίου στα ελληνικά. Αυτό που εγώ βρίσκω θράσος αυτοί το γελάνε. Δεν πειράζει...Πεθαίνει η γλώσσα μας; Πεθαίνει ένα έθνος κάποτε; Όλα όσα κοροϊδεύουνε - διότι θεωρούνται αρχές της Χούντας- μήπως τελικά ν' αρχίζαμε να τα σεβόμαστε έστω και λίγο; Αν μόνη μας έγνοια είναι τα πόσα θα βγάλουμε και πόσα άτομα θα πάρουμε, μήπως τελικά όντως πηδιόμαστε από το παράθυρο και δεν το καταλαβαίνουμε; 

Έχει σημασία όμως αν πεθαίνει μια γλώσσα; Πόσες άραγε να εξατμίζονται κάθε χρόνο; Γνωρίζω παιδιά από χώρες της Αφρικής, που για μητρική γλώσσα έχουνε την γαλλική ή την αγγλική. Με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, καμία επαφή. Αναλογιζόμενη τα πόσα μάθαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τρομάζω στα πόσα χάθηκαν μέσα σε 3 γενιές, σε αυτές τις χώρες. Και το άλλο που κάθεται στο στομάχι; "Μητρική" γλώσσα αυτή των κατακτητών; Στην παλιά ταυτότητα της γιαγιάς μου, έγραφε english subject όχι english citizen. Υπήκοος δλδ και όχι πολίτης. (μπορεί και να τα ξαναέγραψα εδώ.Με καίει όμως το θέμα.Διαχρονικά.)

Σας αφήνω την είδηση. Ο καθένας ας κάνει τις δικές του σκέψεις.

"Πέθανε και η τελευταία της φυλής

Η Μπο, η αρχαία φυλή που ζούσε στα νησιά Ανταμάν και Νικομπάρ της Ινδίας, έχει πλέον εξαλειφθεί μετά το θάνατο του τελευταίου μέλους της. Οι περισσότεροι της φυλής σκοτώθηκαν ή πέθαναν από ασθένειες που κόλλησαν από τους αποίκους.

Η Μπόα Σίνιορ, η οποία πέθανε την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία περίπου 85 ετών, ήταν το γηραιότερο μέλος της ομάδας των φυλών του Ανταμάν, η οποία περιλάμβανε κάποτε δέκα διαφορετικές φυλές, ανάμεσα στις οποίες ήταν και οι Μπο, αναφέρεται σε ανακοίνωση της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Survival International. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους, οι Μπο ζούσαν εδώ και περίπου 65.000 χρόνια στα νησιά Ανταμάν, γεγονός που τους καθιστούσε απογόνους ενός από τους παλαιότερους πολιτισμούς του ανθρώπου στη Γη. Η Μπόα Σίνιορ ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που μιλούσε τη γλώσσα Μπο.

Ιμπεριαλιστικά... μικρόβια
Οι φυλές του Ανταμάν έχουν πλέον μόλις 52 μέλη, από τα 5.000 που είχαν όταν οι Βρετανοί αποίκισαν τα νησιά αυτά το 1858. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν ή πέθαναν από ασθένειες που κόλλησαν από τους αποίκους. Οι Βρετανοί συνέλαβαν πολλά από τα μέλη της φυλής και τα κράτησαν σ΄ ένα ειδικό άσυλο σε μια προσπάθεια να τα εκπολιτίσουν, αναφέρεται στην ανακοίνωση της Survival International. Κανένα από τα 150 παιδιά που γεννήθηκαν σ΄ αυτή την αιχμαλωσία δεν έζησε πέρα από την ηλικία των δύο ετών. Τα επιζώντα μέλη της ομάδας των φυλών του Ανταμάν εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ινδική κυβέρνηση για τρόφιμα και στέγη.

Η γλώσσα πέθανε μαζί της
Η γλωσσολόγος Ανβίτα 'Αμπι, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Τζαουαχαρλάλ Νεχρού στο Νέο Δελχί, δήλωσε πως γνώριζε την Μπόα Σίνιορ από πολλά χρόνια. «Καθώς ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μιλούσε τα Μπο, ήταν πολύ μοναχική, αφού δεν είχε κανένα για να μιλήσει μαζί του». «Με το θάνατο της Μπόα Σίνιορ και την εξάλειψη της γλώσσας Μπο, ένα μοναδικό τμήμα της ανθρώπινης κοινωνίας είναι πλέον μόνο μια ανάμνηση. Η απώλεια της Μπόα μάς υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί το ίδιο και με τις άλλες φυλές των νησιών Ανταμάν», δήλωσε ο διευθυντής της Survival International, Στίβεν Κόρι."