κατ'αρχάς "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑου!"

διότι μετά από πολύ καιρό ξανάρχισα γυμναστήριο ή μάλλον γυμναστική. Ότι τα χέρια μου είχαν αδυνατίσει τόσο το ένιωσα την Τετάρτη το απόγευμα που μου έπεσε η κούτα με την ηλεκτρική σκούπα στο κεφάλι αφού τα χέρια μου δεν πρόλαβαν τη φόρα της. Ε, μετά καθάρισα το σπίτι σα να είχε γίνει εμφύτευση νοικοκυραίικου εγκεφάλου με το κτύπημα της σκούπας. Έπλυνα ακόμη και τα παράθυρα.

Πέμπτη βραδάκι, μου έκανε παρατήρηση η γυμνάστρια

- Πρώτη φορά στο μάθημα, χρησιμοποίησε τα μικρότερα βαράκια.

- Τα δοκίμασα αλλά δεν νιώθω το βάρος τους, είναι σα να μην τα κρατώ!

- Καλά...αύριο όμως μην τολμήσεις να κλάψεις όταν θα θες να φορέσεις το παλτό σου!

Την υπόσχεση την κράτησα. Δεν έκλαψα.Ούτε όταν πριν από μερικά λεπτά έπεσε το στυλό κι αντί να σκύψω...γονάτισα...ήταν και οι γόβες σήμερα απίστευτα ενοχλητικές.Ας είναι καλά η συνάδελφος, μου σήκωσε και το φλιτζάνι του καφέ για να μπορέσω να πιω έστω μια δοσούλα. Της έταξα σοκολατοειδές γλυκό βέβαια αλλά δεν πειράζει. Χαλάλι της!

-Και να σκεφτείς πως μια  βδομάδα πριν κρατούσα το μωρό όλη μέρα! Γιατί δεν είχα πιαστεί έτσι, μου λες;

Το ανηψάκι του συντρόφου, δηλαδή, που είχε τα 1α του γενέθλεια κι αξιωθήκαμε επιτέλους να το δούμε κι από κοντά! Ένα ταξίδι για τη δουλειά, καμιά δικαιολογία για τον σύντροφο να μην με συνοδεύσει για 3 μέρες, χρήματα δεν είχαμε αλλά χαλάλι! Πήγαμε Άγιοι Βασίληδες, είπα στον σύντροφο πως σε 20 χρόνια θα τον αφήσω για τον ανηψιό του και μάλλον χάρηκε, γιατί θα θέλει κι αυτός μέχρι τότε νέο μοντέλο, ευτυχώς οι νεογονείς δεν κατάλαβαν τί είπαμε αλλιώς θα με είχαν ρίξει από το Φρούριο της Περούτζια.

Έρωτας! Τέτοιο χαμογελαστό μωρό, με λακκάκια, ένα δευτερόλεπτο να κλαίει το επόμενο να ξεκαρδίζεται στα γέλια! Καρδούλης! Της νεομαμάς δεν της άρεσε το "Μασκαράκο"που του έλεγα κάθε λίγο, μα της καλοάρεσε που το μωρό δεν έφευγε από την αγκαλιά μου,κι έτσι κατάφερε επιτέλους να βρει λίγα λεπτά για τον εαυτό της και να φροντίσει μαλλιά και μακιγιάζ.

Βέβεια το ταξίδι είχε και παράπλευρα εφφέκτς.

Ο απώτερος σκοπός του Συντρόφου ήταν να ξυπνήσει το μητρικό μου ένστικτο. Ο δικός μου απώτερος σκοπός ήταν να δει ο Σύντροφος πόσο ακριβά και απαιτητικά είναι τα μωρά, και να με αφήσει ήσυχη.

Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται τόσες φίλες μου κλαίνε που οι συντρόφοι τους -παντρεμένες και μη-δεν είναι ακόμη έτοιμοι για μωρά, ενώ εγώ πέφτω πάντα (καλά με διαλείμματα σε νάρκισσους) στους έχοντες πατρικό φίλτρο. Ο Σύντροφος ας πούμε, είναι έτοιμος να γίνει πατέρας από τότε που γεννήθηκε!

0-0

Γκέιμ ον, λατρεύω τα μωρά αλλά για αγκαλίτσες και βόλτες. Ναι μεν έχουμε το φυσικό ταλέντο με αυτά αλλά όχι και για ολόκληρα 24ωρα! Άρα, αγάπη ναι, μητρότητα όχι τώρα!

0-4

Γκέιμ όβερ για τον Σύντροφο. Ακόμη και ένα τόσο βολικό μωρό σαν τον Καρδούλη, με τον ήσυχο νυχτερινό του ύπνο, την σταθερά καλή του διάθεση, την κοινωνικότητα του, απαιτεί χρόνο και προσοχή. Αλλαγή πάνας. Μπάνιο. Δυο φορές καθάρισμα του σπιτιού. Αγκαλίτσες (καλά με αυτές δεν έχουμε πρόβλημα).

0-6

Το παιχνίδι είχε βέβαια τελειώσει από τη στιγμή που ψάχναμε δώρο στην Παγόχωρα. Είδαμε για πρώτη φορά το κόστος στα αμαξάκια.Σοκ!

0-8

-700 ευρώ για ένα αμαξάκι! Ο συνάδελφος δεν έχει καταφέρει ακόμη να πουλήσει το αυτοκίνητο του για 500 ευρώ, όλοι του δίνουνε το πολύ 300!!!

- ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΝ ΣΟΒΑΡΟΜΙΛΑΣ!!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχα

-200 ευρώ για ένα τραπεζάκι! Τί κάνουνε με αυτό;

-Εδώ Σύντροφε μου, θα αλλάζεις τις πάνες των μωρών σου!

-Γιατί εσύ τί θα κάνεις;

-Θα σου γράφω μέιλς ρωτώντας πως πάει η οικογενειακή ζωή.

-γκρρρρ......

-Αστεία αστεία, τώρα καταλαβαίνω γιατί οι τούρκοι κάνουνε τόσα παιδιά.

-Τί εννοείς;

- "Ε,αφού αγοράζουμε που αγοράζουμε όλα αυτά τα πράγματα, σε αστεία ψηλές τιμές. Να μην κρατήσουν καμιά δεκαπενταριά χρόνια να βγάλουν τα λεφτά τους; Ταμάμ;"

Ένας νεαρός Τούρκος που στεκόταν δίπλα μας, με άκουσε (μαζί και την μίμηση τουρκικής προφοράς που έκανα) και με στραβοκοίταξε.Ο Σύντροφος, που ψιλοφοβάται τους Τούρκους, άλλαξε μερικές αποχρώσεις του μωβ. Μετά ήρθε η έγκυος σύζυγος Τουρκάλα με ένα σκούρο μπλε αμαξάκι και ρώτησε...

-Αγάπη μου, αυτό φαίνεται γερό. Δεν θα κρατήσει για δέκα δεκαπέντε χρόνια;

Ε, φταίω εγώ που άρχισα να γελάω, παρασέρνοντας όχι μόνο τον Σύντροφο αλλά και τον Τούρκο μπαμπάτουμπι;

ε ;ε ;