Τη δεύτερη φορά που -μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο- θα χάναμε το αεροπλάνο για την Αθήνα, ήμουν πεπεισμένη πως η Ιταλία δεν θα με άφηνε να φύγω. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση, ήταν καρμικό. Με αγάπησε όπως την αγάπησα κι εγώ. Το Fiumicino θα αποτελούσε την απαρχή της νέας υπέροχης ζωής μου. Θα ζούσα πιθανότατα στο Vinci και θα δούλευα στο μουσείο Leonardiano. Θα έβλεπα τους τουρίστες και θα σκεφτόμουν πόσο τυχερή ήμουν που ερωτεύτηκα τον Claudio Barresi -και που μ’ ερωτεύτηκε κι αυτός- και που παίρναμε το πρωινό μας κάθε μέρα (απαραιτήτως με Nutella) στη βεράντα μας με θέα τα απέραντα λιβάδια της εξοχικής Τοσκάνης, μετά από εξαντλητικές νύχτες έρωτα και πάθους. Θα είχα βρει επιτέλους την ευτυχία και, μα τις χίλιες φάλαινες, δεν θα την άφηνα να κουνήσει ρούπι!

Ωραία θα ήταν όλα αυτά, μόνο που…

Ήταν η μαλακία και όχι η Ιταλία ο λόγος που παραλίγο η Έφη κι εγώ θα πληρώναμε και τρίτο εισιτήριο Ρώμη-Αθήνα (και η Aegean θα αναρωτιόταν γιατί δύο τρελές Ελληνίδες αγόραζαν εισιτήρια κι εξακολουθούσαν να μην ταξιδεύουν).

Αφού λοιπόν χάσαμε το πρώτο αεροπλάνο λόγω μιας γιαγιάς η οποία αποφάσισε να αυτοκτονήσει πέφτοντας μπροστά στο τρένο που θα μας πήγαινε από τη Φλωρεντία στη Ρώμη (μεγάλη ιστορία…) και περάσαμε μια νύχτα στην "αιώνια πόλη" –τη μισή νύχτα καθισμένες στα σκαλάκια της Piazza di Spagna τραγουδώντας με Ιταλούς και Αμερικάνους και τη μισή ξαπλωμένες στα σκαλάκια της Fontana di Trevi (σημειωτέον: χωρίς να πετάξουμε κέρμα και να κάνουμε ευχή), αγοράσαμε δεύτερο εισιτήριο. Κάναμε check-in και για κάποιο λόγο βρεθήκαμε στις αφίξεις, αγκαλιά με τους οπαδούς της Lazio και με τις κάμερές μας ανοιχτές, να περιμένουμε τον Cissé να σκάσει μύτη. Όταν πια φύγαμε από τις αφίξεις η ώρα ήταν ήδη περασμένη. Ed ora corriamo! Έπρεπε να τρέξουμε. Και το κάναμε. Αλλά όταν φτάσαμε στη θύρα μας ένα αίσθημα κενού αντικατέστησε τη χαρά και τον ενθουσιασμό. Κλειστή. Ήταν γεγονός: Θα χάναμε και το δεύτερο αεροπλάνο για το πάνω δεξιό προφίλ του Cissé –αφού μόνο αυτό κατορθώσαμε να δούμε.

- Σου το λέω: Εγώ δεν πρόκειται να πω ότι έχασα το πρώτο αεροπλάνο λόγω της γιαγιάς και το δεύτερο λόγω του Cissé ! Στο κάτω-κάτω ούτε καν στον Ολυμπιακό δεν έπαιζε.

-  Μαρουλάκιιιι!!! Μην στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά.

Και όντως πήγαν όλα καλά. Είχε αλλάξει η πύλη μας και φτάσαμε λίγο πριν κλείσει. Όμως η Ιταλία εξακολουθούσε να μας βαστάει πίσω. Δίνοντας το εισιτήριό μου στη συνοδό εδάφους, η Έφη ανακάλυψε ότι το δικό της εισιτήριο είχε πέσει κάπου στη διαδρομή από τον έλεγχο έως εκείνο το σημείο. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, σε μια έκταση ίση με το μισό αεροδρόμιο. Βαθιές ανάσες. Αγωνία. Η συνοδός να μου λέει με ξινό ύφος πως αν δεν της δώσω ΤΩΡΑ το εισιτήριό μου θα χάσω το αεροπλάνο. Όσο κι αν αυτές οι τρεις λέξεις: ΧΑΝΩ-ΤΟ-ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ σχημάτιζαν εικόνες επαιτείας στο μυαλό μου, με την Έφη να τραγουδάει το “I will survive” της Gloria Gaynor κι εμένα να δίνω το ρυθμό χτυπώντας ένα πλαστικό κουταλάκι σε ένα άδειο κυπελάκι γιαουρτιού έξω από το αεροδρόμιο, αποφάσισα να μην της το δώσω. Η Έφη ήρθε τελικά και τρέχοντας (run Forrest, run!) μπουκάραμε στο αεροπλάνο με εμένα να λέω “Sorry to keep you waiting” στον Έλληνα πιλότο και τις  Ελληνίδες αεροσυνοδούς, οι οποίοι με κοιτούσαν απορημένοι μιας και μετά από εμάς τις δύο μπήκαν καμιά εικοσαριά άτομα…

Όσο δύσκολη όμως και να ήταν η επιστροφή μας δεν ήταν ικανή να αμαυρώσει τις εικόνες από το Vinci και το μουσείο του Leonardo, ούτε το δέος που νιώσαμε μπροστά στο άγαλμα του David ή την αίσθηση που είχαμε όταν περπατούσαμε στα σοκάκια της Φλωρεντίας. Ούτε το άραγμα στη σκιά του πύργου της Πίζα και  τους μουσικούς στη γέφυρα του Άρνο. Ούτε τη θέα από την Piazzale Michelangelo με τους Ιταλούς να τραγουδάνε (δεν αφήσαμε μουσικό για μουσικό όπως καταλαβαίνετε) και εμάς να χειροκροτάμε ενθουσιασμένες “Bravi! Bravi!”  πίνοντας Nastro Azzuro. Ούτε καν τη μέθοδο εκμάθησης τριπλοσκαστής τσιχλόφουσκας από τον μετρ του είδους, τον Pier Paolo Troizi, ο οποίος μας έμαθε επίσης ότι στα ιταλικά η τσιχλόφουσκα λέγεται “palloncino”, και ο οποίος μάλλον «κάηκε» όταν αναφωνήσαμε κι οι δυο με μια φωνή: “Palloncino…how sweet!!!!”, ή όταν αργότερα εγώ έκανα το παρακάτω σχόλιο:

- You speak Italian very well. Like all the Italians…

Υ.Γ: Παρεμπιπτόντως πράγματι γνώρισα έναν Claudio Barresi. Μόνο που δεν με ερωτεύτηκε. Ούτε κι εγώ βέβαια. Ήταν ξανθός και Βέλγος. 

Πάει μια κρύα μέρα ο Μητροπάνος σε ένα περίπτερο και λέει:

- Θα ήθελα ένα νερό και ένα liposan.

- Nερό και ένα liposan; Τι να τα κανεις;

Και ο Μητροπάνος λέει:

- Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα.....