Εγώ πάντως μια περηφάνια την αισθάνομαι. Ξέρεις τι είναι να διαβάζεις στα top news του Reuters και του Bloomberg κάθε τρεις και λίγο για την Ελλάδα;  Παλιότερα ούτε να μας φτύσουν. Τώρα όμως, ε; Μεγαλεία! Όποια ιστοσελίδα κι αν ανοίξεις, πέφτεις πάνω μας. Ευρώπη, Αμερική, Ασία, όλοι ασχολούνται μαζί μας. Μέχρι και η Αυτού Μεγαλειότης ο πλανητάρχης! Για να πω την αλήθεια βέβαια, νοσταλγώ λίγο τις μέρες του νέφους. Τις μέρες που η πρώτη είδηση, ειδικά τέτοια εποχή του χρόνου, ήταν τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Τότε που μεσουρανούσε η Μαντόνα στο καλλιτεχνικό στερέωμα και το flying jacket στις ντουλάπες μας. Τότε που νόμιζα πως το μεγαλύτερο κακό που μπορούσε να με βρει ήταν να μην μου μιλήσει στο σχολείο ο Μάριος.

Αχ! Ο Μάριος…ξανθός με γαλανά μάτια και γαλλική μυτούλα. Μεγάλος έρωτας! Ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του που είχα το θράσος να τον διεκδικήσω από την κοπέλα του. Ξανθιά, με καστανά μάτια αυτή, αλλά εξίσου όμορφη με αυτόν. Και παραδόξως (όσο δεν πάει όμως) τον κέρδισα εγώ. Καστανή με καστανά μάτια εγώ, με πατομπούκαλα για γυαλιά και μαλλιά σγουρά με χαίτη - σαν τον Μόρκετ Χάρκετ των A-HA. Τη χώρισε λοιπόν τη Βούλα ο Μάριος γιατί ήθελε να είναι μαζί μου. Μόνο για δυο μέρες βέβαια, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι αφαίρεσε κάτι από αυτή τη μεγάλη προσωπική μου επιτυχία. Ο Μάριος μου έδωσε το πρώτο μου φιλί ή, για να ακριβολογώ, εγώ ήμουν αυτή που το πήρα (αν καταλαβαίνετε τη διαφορά). Ομολογουμένως αυτή ήταν μια κακή αρχή, μιας και μετά από αυτό, δεν άφηνα κανέναν άντρα να εκφράσει τα συναισθήματά του ή οτιδήποτε άλλο ήθελε να εκφράσει τέλος πάντων. Δεν τους βαστούσα ή τίποτα τέτοιο, απλά δεν προλάβαιναν. Ήμουν πάντα πιο γρήγορη από αυτούς.

Και μιλώντας για ταχύτητα να πω ότι με εξέπληξε η γρήγορη αντίδραση των εμπόρων στο κάλεσμα του απλού λαού για επανάσταση. Πόσο γρήγορα γέμισαν την πλατεία Συντάγματος οι σαντουϊτσάδες, οι καπελάδες, οι σφυριχτράδες, οι σημαιάδες (γιατί πριν και πάνω απ’ όλα είμαστε Έλληνες!). Τώρα τι διάολο σημαίνει αυτό το τελευταίο, μη με ρωτάτε. Άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα.

Όπως δεν έχω βγάλει ακόμα άκρη και σε πλείστα άλλα θέματα όπως τα λαχανικά και τα φρούτα: να τρώμε ή να τα αποφεύγουμε; Το σολάριουμ: να κάνουμε ή να προτιμούμε την ηλιοθεραπεία; Το ίντερνετ: να μπαίνω ή θα με κάνει καταθλιπτική; Το μαγιό: να επενδύσω σ’ ένα σούπερ-τοσοδούλι-μίνι-διάφανο-και-ροζ-μπικίνι ή να το αποφύγω και να προτιμήσω το «σίγουρο» μαύρο ολόσωμο; (το οποίο αδυνατίζει κιόλας, λένε). Το γάλα: να πίνω ή θα γίνω σαν τον Χουλκ; Ακόμα και για τα μαγνητάκια που κολλάμε στα ψυγεία έχω μια αμφιβολία: να τα αφήσω ή να τα βγάλω από την πόρτα του ψυγείου μου; (Προσφάτως διάβασα πως έχουν λέει μια ηλεκτρομαγνητική -ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων- δύναμη που εισχωρεί  στα τρόφιμα και τα μετατρέπει σε δηλητηριώδεις παγίδες). Να λυπηθώ ή να νευριάσω με όσους θεωρούν ότι οι «αξιόλογοι» (την έχω ακούσει με τ΄ αυτιά μου αυτή τη λέξη) κύριοι  Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου είναι σωτήρες και θα μας βγάλουν από την κρίση;

Όλα αυτά κι άλλα πολλά με ταλανίζουν τελευταία και μου στερούν τον πολύτιμο –για την ομορφιά μου- ύπνο. Ελπίζω εσείς να είστε καλύτερα…

Υ.Γ Ο εμπνευσμένος τίτλος είναι δανεικός από το www.enet.gr