Οι δύσκολες αποφάσεις συνήθως πάνε χέρι χέρι με μια περίοδο κατά την οποία βασανίζεσαι μέχρι να τις πάρεις. Βάλε και το «γεωγραφικοοικονομοπολιτικό περιβάλλον» (που θα έλεγε και ένας τηλεοπτικός αναλυτής) που σε πνίξει και έχει δέσει το γλυκό.

But of course, είμαστε στην φάση όπου η ελληνική καθημερινότητα έχει αποδομηθεί πλήρως, έχουμε παραδωθεί στις νιοστές επαναλήψεις του Κωνσταντίνου κι Ελένης (αν είμαστε «τυχεροί»), στον τετριμμένο και εμμονικό Λαζόπουλο και στην επέλαση των Τούρκικων σήριαλ. Ζητείται ελπίς μέσα σε μια βαλτώδη κατάσταση για να συνέλθουμε. Αν είσαι καλά ατομικά, κάπως την παλεύεις. Αν όχι;

Well, ξυπνάς μια μέρα και αναρωτιέσαι γιατί αυτοαποκαλείσαι δημιουργικό άτομο όταν όλη σου η καθημερινότητα έχει καταντήσει τρομακτική, βαρετή, μονότονη και μέσα στη γκρίνια. Συνειδητοποιείς ότι γεροντοκοριάζεις. Αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις γίνει ένα βαρετό άτομο για παρέα. Δεν αντέχεις τα συκώτια σου. Αν είσαι τυχερός και έχεις ανθρώπους που σ’ αγαπάνε και δεν φοβούνται να σου μιλήσουν, το παίρνεις χαμπάρι γρήγορα και αποφασίζεις ότι η ώρα να αλλάξεις κάπως τα πράγματα έφτασε χτες και χτυπούσε το κουδούνι της πόρτας. Τρέχεις λοιπόν να ανοίξεις, να την προλάβεις στις σκάλες ή να τη δεις από το μπαλκόνι πριν μπει στο αυτοκίνητο και φύγει γιατί μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία για αλλαγή και δεν θες να τη χάσεις, έτσι;  You know, you who wants to stop yerontokoriazein.

Shit, oh shit. Ζεις δύο παράλληλες ζωές, μια όπου βάζεις κάτω ιδέες, υλοποιείς και προχωράς μαζί με άλλους και μια στη βιομηχανία με τη δουλειά όπου η ωμή πραγματικότητα έχει πάψει να είναι διασκεδαστική. Κι όταν αποφασίζεις να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο, προτιμώντας τις συνέπειες της οικονομικής εξάρτησης από τους γονείς στην ηλικία σου από την ανεξαρτητοποίηση του doulitsanayparhei.com, καλό είναι να θυμάσαι πως τα δίνεις όλα για όλα. Ή τώρα, ή ποτέ.

Η αλήθεια είναι πως πριν 4 μήνες δεν τα φανταζόμουν έτσι τα πράγματα. Δεν πίστευα ότι θα άφηνα τη δουλειά μου για να βγω στο κυνήγι του «δημιουργώ άρα υπάρχω». Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το γεγονός ότι κουράστηκα να θαυμάζω άλλους ανθρώπους για αυτά που καταφέρνουν και δεν έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να πω ένα γεμάτο μπράβο στον ίδιο μου τον εαυτό. Κι αυτό με έτρωγε.

Η κυρίαρχη φράση ήταν «δεν είμαι εγώ έτσι». Ειλικρινά ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν το κουράγιο να κάνουν την ίδια δουλειά για πολλά χρόνια και αντέχουν αλλαγές προσώπων, δυσάρεστες καταστάσεις και τη ρουτίνα. Το πρωί κάνεις προεκτυπωτικούς ελέγχους και να σώζεις με ενθουσιασμό εικαστικά σε μορφή pdf για το αρχείο μακετών στο ERP και το βράδυ φτιάχνεις παιχνιδια με ξύλινα αλογάκια ή να διαβάζεις για το πως φτιαχνεται η φλάντζα… ε, δεν θέλει και πολύ να φλιπάρεις!

Reset λοιπον και αισιοδοξία ότι τα νέα σχέδια θα δώσουν καρπούς. Η εποχή μας απαιτεί μεγάλη ευελιξία γιατί οι αλλαγές είναι συνεχείς, είναι απρόβλεπτες και δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Το πιο εύκολο είναι να πεις δεν γίνεται, δεν έχει νόημα, έτσι είναι, δεν είναι ώρα για αλλαγές, κάτσε εκεί που είσαι, άλλοι δεν έχουν δουλειά, κλπ κλπ. Το πιο δύσκολο είναι να παλέψεις για αυτό που πραγματικά θες και να φτάσεις στο σημείο να νιώσεις πλήρης με τον εαυτό σου.

Κι όπως είπε και ο Steve Jobs στην ομιλία του στην τελετή αποφοίτησης στο Stanford τον Ιούνιο του 2005:

Stay Hungry, Stay Foolish

ΥΓ: H πολύ καλή ομιλία του Steve Jobs βρίσκεται ολόκληρη εδώ.