Ακόμα μια φωτογραφία απο την δεξίωση...διακρίνονται πρόεδρος .. και κάποια μέλη που τον περιτριγυρίζουν...... ρουσφετολογώντας!!!!!!

Συγκέντρωση στην πλατεία κουκουτσοχωρίου !!Από αριστερά ο πρόεδρος και δίπλα του διάφοροι φορείς, και επίσημα μέλη του χωριού !!!

Στο βάθος ο κήπος που δόθηκε η δεξίωση αργότερα, προς τιμή όλων των καλεσμένων που παραβρέθηκαν σ αυτήν την τόσο όμορφη συκγέντρωση,για να τιμήσουν κι αυτοί με την σειρά τους την έναρξη σ ένα ακόμα μουσικό ονειροδρόμιο

λεπτομέρειες στην σελίδα  radiomusicheaven ....

Τίποτα δεν ήταν ίδιο από τότε! Τα πάντα είχαν αλλάξει

Πέρασαν χρόνια από τότε που είχε να επισκεφτεί το πατρικό του σπίτι και πλέον από ένα ανέμελο παιδί είχε καταντήσει ένας αδιάφορος επισκέπτης ξεχνώντας τα όνειρα που είχε κάνει κάτω από τον ίσκιο του φεγγαριού ατέλειωτες νύχτες αγκαλιά με τον ήχο της θάλασσας!

Περπατώντας πιο κάτω είχε ακούσει κάτι που του είχε ξυπνήσει επιτέλους την αίσθηση της νοσταλγίας.. Ηταν η φωνές των παιδιών που είχαν αφεθεί γλυκά στο παιχνίδι τους αγνοώντας το καθετί που συνέβαινε γύρω τους!  Τότε καθώς το μυαλό του ταξίδευε σε χρόνια μακρινά θυμήθηκε το μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο! Αυτό πηρέ μαζί του όταν έφυγε αφήνοντας πίσω του ότι αγαπούσε.. ένα τριαντάφυλλο γεμάτο από εικόνες, και μυρωδιές φυγής! Της δικής του φυγής!! Και τότε μεθυσμένος από σκέψεις και αναμνήσεις πηρέ τον δρόμο για την έξοδο, ξανά στο διάβα του ίδιου δρόμου, καθισμένος στο ίδιο πεζοδρόμιο να σκέφτεται ποσά είχε αφήσει πίσω του προσπαθώντας να γράψει την δική του μικρή ιστορία μεσα απο το παιχνιδι της ζωής του!

Αυτό άρεσε στη χτεσινή μας συνάντηση..και παίζαμε με τις λέξεις...

ΙΣΚΙΟΣ

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Και το κείμενο είναι από την γλυκειά μας parksons

OΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ

sillia on air ...ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Για πλάκα το ξεκινήσαμε, όμως στην συνέχεια είπαμε να το πάρουμε πιο σοβαρά το παιχνίδι, με την έννοια, ότι τόσο όμορφα κείμενα πρέπει να τα μοιραστούμε και με άλλους φίλους μας !!!

Πριν όμως πρέπει να σας πω τους όρους αυτού του παιχνιδιού ....

Κάθε Τετάρτη που βρισκόμαστε 2-4 μετά τα μεσάνυχτα,στο ΜΟΥΣΙΚΟ μας ΟΝΕΙΡΟΔΡΟΜΕΙΟ,εκτός από το να ακούμε όμορφα τραγούδια, διαβάζουμε και το τι έχουμε γράψει ο καθένας μας , με τις λέξεις που μας έχουν δοθεί,5 κάθε φορά, και με αυτές να φτιάχνουμε όμορφα κειμενάκια χρησιμοποιώντας οπωσδήποτε αυτές τις λέξεις μέσα στο κείμενό μας!!

Την πρώτη εβδομάδα που το ξεκινήσαμε είχαμε τις λέξεις 

ΔΕΝΤΡΟ...ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ...ΤΗΛΕΦΩΝΟ...ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ...ΑΕΡΑΣ.

Και ξεχώρισε το κείμενο του CROSS ...και είναι το παρακάτω...

''Χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσα με μισή καρδιά..Δεν ήθελα να γίνει αυτό..όχι δεν ήθελα,αλλά δεν είχα άλλη επιλογή..

-Βεβαίως και ισχύει το ραντεβού,όπως είχαμε πεί,στις 5 το απόγευμα....θα σας περιμένω.

Ξεκίνησα νωρίτερα για να έχω όσο χρόνο χρειαζόμουν.Ξεκλείδωσα την βαριά καγκελόπορτα και βρέθηκα στην αυλή..ήταν γεμάτη ξερά φύλλα.Πήγα κατευθείαν στο αγαπημένο μου μέρος,στο μεγάλο δέντρο,που χαιρόμουν τη δροσιά του ίσκιου του κάθε καλοκαίρι..τότε που αυτό το μέρος έσφιζε απο ζωή..Σαν να βλέπω ακόμα την παλιά κουνιστή πολυθρόνα,με τις κρυμμένες καραμέλες στα μαξιλάρια...εδώ καθόμουν το απομεσήμερο,περιμένοντας να ξυπνήσουν ''οι μεγάλοι''και να πάμε στη θάλασσα.

Δίπλα, 2-3 ραγισμένες γλάστρες και τα παρτέρια,άδεια πια,δίχως ίχνος βλάστησης μέσα τους.Θυμάμαι που έτρεχα με λαχτάρα έχοντας 2 μισοφαγωμένα ροδάκινα στο χέρι, έβγαζα τα κουκούτσια,και τα φύτευα,για να αποκτήσω κάποτε τη ''δική μου'' ροδακινιά..

-Θα φυτρώσουν παππού,έστι δεν είναι?

-Θα φυτρώσουν..θα φυτρώσουν,απαντούσε εκείνος,και εγώ κατενθουσιασμένος κατηφόριζα με τους ''μεγάλους''προς τη θάλασσα...να παίξω με τα κύμματα.Κάθε Αύγουστο,έχει πολύ αέρα εδώ. Το μελτέμι κάνει τη θάλασσα να χορεύει....''

Με αυτό το κείμενο ο CROSS έγινε ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΑΣ χααχαχαχαχαχα..να τον χαιρόμαστε!!!ΑΞΙΟΣ..

Κάπως έτσι τον είχα ονειρευτεί....

Κάπως έτσι τον ζωγράφισα μέσα στα μάτια μου όταν μου το ζήτησαν...

Κάπως έτσι μπήκα μέσα στ' όνειρο για να τον περπατήσω έστω και για λίγο..γνωρίζοντας οτι η επιστροφή απ' αυτό το σεργιάνι θα με φόρτωνε λύπη, πολλές σκέψεις...και ατέλειωτα γιατί...

Γιατί νάναι μόνο στα όνειρα?

Γιατί θά πρεπε να εχω κλειστά τα μάτια για να βλέπω τα χρώματά του?

Γιατί να μην μπορώ να μπω μέσα σε αυτόν, και να μείνω οχι μόνο όσο κρατάει ένα όνειρο μα για όσο κρατάει μια ζωή?

Γιατί, γιατί γιατί...πολλά και αναπάντητα!!!

Ποιά είναι αυτή η δύναμη που με υποχρεώνει να μένω μακρυά του,και έξω απ' αυτόν να βλέπω τα ξεθωριασμένα χρώματα της ζωής!!! Στα λυπημένα μάτια κάποιου παιδιού,στα μάτια κάποιου πονεμένου ανθρώπου!!!

Μια κυρία ήταν η αφορμή να ζητήσω να κρυφτώ για λίγο στον παράδεισό μου, να πάρω βαθειές αναπνοές ,τα έντονα χρώματά του , τις όμορφες μυρωδιές του ,και δύναμη, για να συνεχίσω το ταξίδι μου, εξω απ' αυτόν!

Μια κυρία που κρατούσε το χέρι του δικού της παράδεισου,και με δάκρυα στα μάτια,μου είπε...ΤΟΝ ΧΑΝΩ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ....ΗΤΑΝ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΟΥ !!!!

Για όσο έμεινα κοντά της συνεχώς κρατούσε το χέρι του, σαν να του ζητούσε να την πάρει μαζί του, και σ αυτό το ταξίδι !!!!

sillia