Είναι βλακεία να προσπαθείς να αποκτήσεις ιδεολογία,να προσπαθείς να βρεις το βαθύτερο και ανώτερό σου εαυτό,να μη δέχεσαι να συμβιβαστείς με οτιδήποτε η σημερινή κοινωνία θεωρεί σωστό, ενώ κανένας δικός σου δεν υπάρχει να σε νιώσει και συνεπώς να σε υποστηρίξει?Να σταματήσεις την αναζήτηση της ταυτότητάς σου και της αλήθειας επειδή φοβάσαι ότι δε θα σε καταλάβουν και ότι θα καταλήξεις μόνος?Τι αξίζει περισσότερο?

Σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχει μια παρόμοια ρήση του τύπου «Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται». Εγώ όμως σας διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ψευδές από αυτό· όσο πιο μακριά βρισκόμαστε, τόσο πιο κοντά στην καρδιά είναι τα συναισθήματα που επιχειρούμε να πνίξουμε και να ξεχάσουμε. (Paolo Coelho)

Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται
μου 'πες κάποιο βράδυ με παράπονο θολό
οι έρωτες καρδιά μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται
για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό

Ας κοροϊδέψουμε λοιπόν τον καιρό (έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλές επιλογές!)

Αύριο φεύγω για camping μαζί με μία καλή φίλη για μια βδομάδα.Ελπίζω να περάσουμε ωραία,να διασκεδάσουμε,να ξενυχτήσουμε,να γελάσουμε....

Πριν φύγω σας αφήνω με ένα απ' τα αγαπημένα μου τραγούδια με στίχους που έχουν μεγάλη σημασία για μένα!Το λατεύω!

Ελπίζω κι εσείς να παιρνάτε καλά!

Σχεδόν σε κάθε μεγάλη πόλη που θέλει να σέβεται το όνομα της υπάρχει ένα Hard Rock Café. Και σχεδόν όλοι οι επισκέπτες της οποιασδήποτε πόλης σπεύδουν να αγοράσουν τα χαρακτηριστικά μπλουζάκια που πουλάει το συγκεκριμένο μαγαζί. Πεταμένα λεφτά!!

Γιατί αυτά τα μπλουζάκια με το τόσο εντυπωσιακό λογότυπο Hard Rock Café και το όνομα της πόλης απ’ την οποία αγοράστηκε δεν είναι τίποτα παραπάνω, παρά μια ψευδαίσθηση, μια προσπάθεια προσέγγισης (και νομίζω λανθασμένης προσέγγισης) της ροκ μουσικής και ιδεολογίας. Το ράσο δεν κάνει τον παπά. Πόσο μάλλον ένα μπλουζάκι τον ροκά! Ωστόσο δε νομίζω ότι όσοι αγοράζουν αυτές τις μπλούζες το κάνουν για να το παίξουν και καλά ροκάδες (κάποιοι όμως το κάνουν κι αυτό!). Οι περισσότεροι  νομίζω δεν καταλαβαίνουν τι αγοράζουν! Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί ότι τα συγκεκριμένα μπλουζάκια έχουν αγοραστεί ακόμη κι απ’ την κουτσή Μαρία!(Αυτή τη Μαρία που γυρνάει στα κλαμπάκια και δεν ξέρει καν τι είναι οι Pink Floyd ή οι The Doors ή οι Beatles).

Δεν κατηγορώ όμως τη Μαρία. Αυτή μόνο τη μάρκα ήθελε να αγοράσει… Να δείξει ότι έχει επισκεφτεί μια μεγάλη πόλη (πέρα απ’ το κουτσοχώρι της γιαγιάς της) κι ότι έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει μια μπλούζα με τιμή παρόμοια των τιμών του Replay.

Τι φταίει η Μαρία που γεννήθηκε σ’ έναν αδίστακτο κόσμο, ο οποίος έχει ισοπεδώσει κάθε ηθική αξία και έχει θυσιάσει την ιδεολογία στο βωμό του κέρδους? Γατί όλα για το οικονομικό κέρδος γίνονται σ’ αυτήν την κοινωνία, σε μια κοινωνία που έχει προχωρήσει στην ωμή εμπορευματοποίηση της ροκ μουσικής και την βάναυση εκμετάλλευση της ροκ ιδεολογίας. Μιας μουσικής που εξέφραζε προοδευτικές φιλελεύθερες ιδέες και μιας ιδεολογίας που σε συνδυασμό με τις κομμουνιστικές απόψεις απέρριπτε τον ανεξέλεγκτο υπερκαταναλωτισμό και την εκμετάλλευση των προσωπικών ιδεωδών με απώτερο σκοπό το ατομικό οικονομικό όφελος.

Αυτά τα μπλουζάκια, λοιπόν, όχι μόνο αποδεικνύουν τον ξεπεσμό μιας κοινωνίας, αλλά και αποτελούν ύβριν προς το ροκ τρόπο σκέψης και έκφρασης. Γιατί καπηλεύονται το όνομα της ροκ μουσικής και ιδεολογίας και προσβάλλουν τους αληθινούς υποστηρικτές του ροκ τρόπου ζωής.

Μήπως είμαι κάπως υπερβολική? Νομίζω ότι ξέφυγα κάπως… Δε ξέρω… Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σας απόψεις.

Αυτό που αξίζει να θυμόμαστε απ' αυτό το τραγούδι:When it hurts inside
Read all the signs
Follow
It's okay to feel down
And just remember
That nothing's made to last
I know you're sad
That too will pass
That too will pass
In passing
You'll recall our past
Till one day
You too will pass.

Ας προσπαθήσουμε να το θυμόμαστε!Τίποτα δε διαρκεί για πάντα!Καλές διακοπές παιδιά!

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα χθες.Διαβάζοντάς το θα καταλάβετε ότι δεν ήμουν και ιδιαίτερα χαρούμενη.Μάλλον απογοητευμένη θα έλεγα.Σήμερα όμως είμαι το άλλο άκρο.Βλαμένη εφηβεία!!Εγώ πάντως θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πιο Dark Side Of Me ;)

Γιατί την ξαναπάτησα έτσι?Γιατί συνεχίζω να ελπίζω?

Ελπίδα..."Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη?"Πόσο μισώ αυτή τη φράση που με χαρακτηρίζει τόσο πολύ!

Πάντα η ελπίδα!Πόσο μισώ την ελπίδα!Δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά μια απογοήτευση που συνεχώς προσπαθούμε να αναβάλλουμε,όμως ποτέ δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε.

Λένε ότι η ελπίδα μάς βοηθάει να επιβιώουμε στην καθημερινότητα,να ξεφύγουμε απ' την πραγματικότητα ή να νιώσουμε έστω και στιγμιαία ευτυχισμένοι.Είναι όμως τόσο ψεύτικο.Ξέρεις ότι κάποια πράγματα δε θα γίνουν ποτέ.Γιατί συνεχίζεις να ελπίζεις?Γιατί δε βρίσκεις το θάρρος να τα αντιμετωπίσεις και να προχωρήσεις μετά?

"Γιατί δεν προσπαθείς να αλλάξεις την κατάσταση?Στο χέρι σου είναι!"

"Προσπάθησα!Και τι κατάφερα?Πάλι απογοήτευση και μελαγχολία.Σκατά!Τίποτα δεν είναι στο χέρι μου!"

Κι ακόμα συνεχίζω να ελπίζω...Για ποιο λόγο?Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί βασανίζομαι έτσι?Για μια ελπίδα βασανίζομαι?

Και γαμώτο!Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...!

"Μου λείπει το θάρρος.Το θάρρος είτε ν' αλλάξω τη ζωή μου,είτε να συνεχίσω να τη ζω"    [Όταν έκλαψε ο Νίτσε]

Όταν θα σβήσει η φωτιά
τη στάχτη μη σκαλίζεις
ανάστησέ την αν μπορείς
ή μην ξαναγυρίζεις.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα`ρθεί
και πόσο θα κρατήσει
θα`ναι καλύτερα λοιπόν
στο σήμερα να ζήσεις.

Αυτή η νύχτα θα`ναι για μένα
αυτή η νύχτα θα`ναι για μας
αυτή τη νύχτα δε γουστάρω κανέναν
είναι για μένα,είναι για μας.

Η πεταλούδα πάει στο φως κι ας είναι να την κάψει
ξανάρχομαι κι ας ξέρω πως ποτέ σου δε θ`αλλάξεις.

Δε με νοιάζει πλέον τι θα βγει απ' αυτήν την ιστορία...Το φοβάμαι και κατά βάθος το ξέρω ότι δε θα βγάλει πουθενά κι ότι εγώ θα είμαι αυτή που θα στεναχωρεθεί και θα πληγωθεί,όμως...γιατί να μην κάνω κι εγώ κάτι τρελό??Κάτι που τόσο πολύ (απ' ότι φαίνεται) θέλω?Ίσως να πρέπει να εξελιχθούν τελικά έτσι τα πράγματα...

Θα δοκιμάσω λοιπόν το ρόλο της πεταλούδας!!!Κι ας καώ και λίγο...Ίσως μετά το πάθημα να μου γίνει μάθημα κι ίσως να μπορέσω να συνεχίσω το δρόμο μου πιο δυνατή και πιο κεφάτη από ποτέ!Ίσως...

Ποτέ δε ξέρεις τι σε περιμένει!Ας ελπίσουμε το καλύτερο!!

 Το νέο μου κόλλημα απ' ότι φαίνεται είναι η "Αναστασία".Το είδα πρόσφατα μετά από 10 περίπου χρόνια και ομολογώ ότι έχω μαγευτεί για δεύτερη φορά.Τώρα όμως έχω κολλήσει με τα τραγούδια!!Δεν είναι τόσο μαγικά όλα τα τραγούδια ταινιών κινουμένων σχεδίων??

Παρακάτω είναι όλα τα τραγούδια που έχω λατρέψει απ' την "Αναστασία".

In the dark of the night (Μες στο μαύρο σκοτάδι) 

Εδώ έχω και τη ρώσικη version.Τη βρήκα αρκετά αστεία!

A Rumor In St. Petersburg 

Learn to Do It

Journey to the past

Το αγαπημένο μου...Once Upon a December