Η πόλη που σε γνώρισα δεν είναι όπως παλιά. Λείπεις εσύ κι αυτό τα αλλάζει όλα. Αγάπη μου, πού να είσαι τώρα; Μακριά μου, το μόνο σίγουρο. Πόσο μου λείπεις! Κάθε μέρα και πιο πολύ...

Φοβάμαι μήπως σε χάσω. Πιο πολύ όμως φοβάμαι μήπως κι αρχίσω να μη θέλω να συναντιόμαστε. Γιατί μετά από κάθε συνάντηση θ' ακολουθεί πάντα ο αποχωρισμός. Κι εγώ θα γυρνάω στους μονότονους ρυθμούς μιας μάταιης καθημερινότητας μετρώντας τις μέρες μέχρι να με ξανασφίξεις στην αγκαλιά σου...

Γιατί η μοίρα να μας παίξει αυτό το παιχνίδι; Η ματαιότητα στη ζωή μου δε γινόταν να απουσιάζει για περισσότερο από 6 μήνες. Και πολύ με άφησε ευτυχισμένη η μοίρα μου! Ίσως να μη ξανανιώσω ποτέ ευτυχία. Ίσως αυτοί οι 6 μήνες να είναι το ποσοστό ευτυχίας που αναλογεί σε μένα. Δεν είναι άδικο; Πότε θα σε χορτάσω;

Λένε βέβαια ότι η απόσταση σβήνει τους μικρούς περαστικούς έρωτες και αναζοπυρώνει τις μεγάλες φωτιές της αγάπης.

Σκέψου και το άλλο... Οι πιο μεγάλες αγάπες πέθαναν με το θάνατο των εραστών, δε λύγισαν μπροστά στη φθορά της καθημερινότητας. Έτσι, πέρασαν στην αιωνιότητα. 

"Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα ήταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα χωρίς την αυτοκτονία τους; [...] Αλήθεια, μπορείτε να φανταστείτε Ρωμαίο και Ιουλιέτα παντρεμένους;" όπως αναρωτήθηκε η αγαπημένη μου Ελένη Γκίκα. "Τι θα ήταν ο Καρυωτάκης αν παντρευότανε την Πολυδούρη;"

Θα χρησιμοποιήσω αυτή τη σκέψη για παρηγοριά. Είναι η καλύτερη ελπίδα που μπορώ να έχω τώρα που είσαι μακριά...