Τώρα που ο Άγιος Βασίλης, ο Ρούντολφ και τα ξωτικά έχουν ήδη γίνει παρελθόν, που το βομβαρδισμένο από παιχνίδια και γλυκά δωμάτιο κάπως τακτοποιήθηκε, η Αναστασία Ιουστίνη Θεοφάνους η Έξυπνη πνη πνη κοιμάται και η Παναγιώτα Χρυσοβαλάντω Θεοφάνους η Όμορφη βλέπει παιδικά, ε, νομίζω ήρθε η ώρα και για τις δικές μας ευχές.

Εγώ, ο Φάνης και τα κορίτσια μας ευχόμαστε σε όλους τους καλούς μας φίλους, τους συγγενείς, τους γνωστούς, σε όσους συμπαθούμε, αλλά και σε όσους δεν συμπαθούμε, χρόνια πολλά με υγεία, χαρά, αγάπη, δημιουργικότητα και -κυρίως- με αισιοδοξία, όχι άλλα μαύρα σύννεφα, όχι άλλους φόβους, όχι άλλες κακές σκέψεις, όχι άλλα σκυμμένα κεφάλια. Όσο ζούμε κι αναπνέουμε να παλεύουμε για έναν όμορφο, καλύτερο κόσμο, γεμάτο όνειρα όνειρα όνειρα που κάποια στιγμή θα πραγματοποιούνται....

Πολλά πολλά πολλάααααααααα φιλιά!

Υγ: Από σήμερα κιόλας βάλτε έναν όμορφο στόχο και προσπαθήστε τη νέα χρονιά να τον κατακτήσετε :)

http://www.megatv.com/protagonistes/default.asp?catid=25583

Θέλω Γενάρη με ήλιο τ΄ Απρίλη,/ δροσιά του Ιούλη και μέρα το δείλι.

Μια θάλασσα θέλω χωρίς καταιγίδα,/δε θέλω το φόβο, μονάχα ελπίδα.

Θέλω ψωμάκι ζεστό, μυρωδάτο,/ τ΄ αγκάθι να βγάλει σταφύλι μοσχάτο.

Ο σκύλος να έχει αγκαλιά το γατί,/γάλα και λάδι να βγάζ΄ η πηγή…

Αυτά που ζητάω αν είναι πολλά, /δώσε μου, τότε, μονάχα χαρά.

Τζάνι Ροντάρι

Από τα παιδιά και το προσωπικό του Κεκυκαμέα Φλώρινας, πολλές ευχές για υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα, πολλά πολλά πολλά χαμόγελα και καρδούλες γεμάτες αγάπη.

Η Διοίκηση, οι εργαζόμενοι και τα παιδιά του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ. Γ.Ν.Φλώρινας (πρ.ΚΕΚΥΚΑμεΑ), σας προσκαλούν να γεμίσετε τις καρδιές σας με ελπίδα και αγάπη στη χριστουγεννιάτικη γιορτή που θα πραγματοποιηθεί στο Κέντρο μας την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 12 μ.μ.

 Στο χώρο του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ. λειτουργεί χριστουγεννιάτικο bazaar με εκθέματα της δημιουργικής έκφρασης των παιδιών του Κέντρου μας.

Στηρίξτε τα για να συνεχίσουν να δημιουργούν με αισιοδοξία!!!!!!!!

Το έλατο εμφανίστηκε στολισμένο με λαμπερές μπάλες και αληθινά αναμμένα κεριά, για πρώτη φορά στη Γερμανία, μόνο στις εκκλησίες κατά το τέλος του 16ουκαι τις αρχές του 17ουαιώνα. Κάποιες φορές οι εκκλησίες επέβαλαν την πληρωμή εισιτηρίου σε όσους ήθελαν να το δουν. Το έλατο είναι αειθαλές και συμβολίζει τη ζωή που «πεθαίνει» το χειμώνα.

Στην Ελλάδα χριστουγεννιάτικο έλατο στήθηκε για πρώτη φορά από τους Βαυαρούς στα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, στον Ναύπλιο και την Αθήνα.

Παλαιότερα συνήθιζαν να στολίζουν καταπράσινα κλαδιά από αειθαλή δέντρα, όπως είναι, για παράδειγμα, η ελιά, η μυρτιά και η δάφνη. Με αυτόν τον τρόπο προανήγγειλαν τον ερχομό της άνοιξης, την αναβλάστηση, την καινούρια ζωή. Για στολίδια έβαφαν χρυσά –ή τύλιγαν σε χρυσόχαρτα- ξηρούς καρπούς, νομίσματα και φρούτα.

Αργότερα στα πανηγύρια οι μικροπωλητές έφτιαχναν στολίδια από χαρτί, ζυμάρι και γύψο. Σήμερα αστέρια, πλαστικές και γυάλινες μπάλες, καμπανούλες, κεράκια, ζαχαρωτά και πολλά άλλα στολίδια κυκλοφορούν στο εμπόριο για το στολισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Συνηθίζεται στην κορυφή του να τοποθετείται ένα χρυσό αστέρι καθώς και μία φάτνη κάτω από τα κλαδιά του. Έτσι, σε κάθε σπίτι λάμπει ξανά το αστέρι που οδηγεί τον Χριστό να γεννηθεί στην ταπεινή φάτνη.

Στη Λιθουανία κρεμούν στο δέντρο μια αράχνη και τον ιστό της. Ο θρύλος λέει ότι μια φτωχή γυναίκα κοιμόταν μαζί με τα παιδιά της και αυτά, όταν ξύπνησαν. ανήμερα των Χριστουγέννων, αντίκρισαν το δέντρο με τους μεταξένιους ιστούς να λάμπουν.

Στην Τσεχοσλοβακία στολίζουν το δέντρο με βαμμένα τσόφλια αυγών και στις ΗΠΑ με γιρλάντες από ποπ κορν.

Πιστεύεται ότι οι καμπάνες που κρέμονται στο δέντρο τρομάζουν με τον ήχο τους και διώχνουν τα κακά πνεύματα.

Στην Αγγλία μόνο οι γονείς στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν ενθουσιασμένα. Τοποθετούν τα δώρα κάτω από το δέντρο και το βράδυ, πριν από το χριστουγεννιάτικο δείπνο, ο πατέρας της οικογένεια ανάβει τα κεριά που στολίζουν το δέντρο, χτυπά ένα καμπανάκι και μοιράζει ένα-ένα τα δώρα στα παιδιά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

ΓΙΟΥΛΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ-ΕΛΛΗ ΝΑΟΥΜ, Καλά Χριστούγεννα για παιδιά του δημοτικού, Ελληνικά γράμματα.

Σφιχτά να τα κρατάς και να τα τρίζεις.

Εσύ τα δόντια πάντα να τρίζεις.

Για να ‘μαι ήσυχος…

Πως δεν ξεθύμωσες-

Δεν ξεπέζεψες-

Δεν ξεμέθυσες.

Πως τ΄ άλογο της Πίστης που ανεβήκαμε

φρουμάζει πάντα τρελά.

Και πάντα ασυγκράτητα καλπάζει.

Γιατί για τέτοιες μάχες,

για τέτοιους άγριους χαμούς

-για τέτοιους χορούς πα στα ηφαίστεια-

δε μας ταιριάζουν εμάς φρόνιμα άλογα.

Δε μας χρειάζονται καθόλου!

Γι΄ αυτό…

Τα δόντια πάντα να τρίζεις.

Σφιχτά να τα κρατάς και να τα τρίζεις.

Και τίμα!

Τον ιδρό σου τίμα! Και τον πόνο σου.

Και το θυμό σου τίμα. Και δάγκανε.

Δάγκανε ολοένα την ανάσα σου.

Μη στην αρπάξουνε στο δρόμο.

Και τότε θα δεις. Πως όλοι…. Όλοι –

οι σταυροφόροι του σκοινιού και του παλουκιού

οι ιππότες της κρεμάλας και της Σβάστικας

θα πέσουνε μπρούμυτα στη στράτα σου.

Για να κολλήσουν οι οπλές του αλόγου σου

στη λάσπη των ιδανικών τους.

Γι΄ αυτό…

Τα δόντια πάντα να τρίζεις.

Δυνατά να τα κρατάς και να τα τρίζεις.

Και το θυμό σου –για το θεό, το θυμό σου!-

κράτα τον στην πιο ψηλή του βράση.

Και σπιρούνιαζε, σπιρούνιαζε το άτι σου…

ως να φτάσουμε στην πιο μεγάλη μάχη

και να πέσουμε όλοι –σημαίες, σκουτάρια, θυρεοί-

Ή να στηθούμε –καρβουνιασμένα αγάλματα-

στο πάρκο της Λ ε υ τ ε ρ ι ά ς.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ένα άκρως τρυφερό και συγκινητικό παραμύθι της Αγγελικής Βαρελά, που νομίζω  αξίζει να ξαναθυμηθούμε...

……………………………………………………………….

Ο πατέρας έντυσε με τα καλά του ρουχαλάκια τον Αρτέμη, τον πήρε από το χεράκι και πήγαν στο μαιευτήριο. Θα έβλεπε ύστερα από μια βδομάδα τη μαμά του΄ είχε πάει σ΄ αυτό το..πώς το λένε...το Μαιευτήριο, να γεννήσει την αδελφούλα του.

Ο Αρτέμης ήτανε μουτρωμένος.

-Τη μαμά και το αδερφάκι σου πάμε να πάρουμε. Γιατί κατέβασες τα μούτρα σου;, τον μάλωσε ο πατέρας.

Δεν ήθελε να το πει, αλλά ήταν πολύ στεναχωρημένος. Ζήλευε. Φοβόταν ότι η μαμά του θα αγαπούσε περισσότερο το μωρό. Γι΄ αυτό.

Όταν έσπρωξαν την πόρτα του δωματίου της μαμάς του στην κλινική, την είδαν να κρατά στην αγκαλιά της το μωρό και να το παρατηρεί σκεφτική. Άπλωσε τα χέρια του, έτρεξε προς το κρεβάτι της, ακούμπησε το κεφαλάκι του στην αγκαλιά της και έκλαψε. Αλλά και η μαμά δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά της κι ο μπαμπάς το ίδιο΄ έκανε τάχα πως κοιτάζει αμέριμνα έξω από το παράθυρο.

Ο Αρτέμης έσκυψε να δει το προσωπάκι της αδερφής του, και τότε όλη του η ζήλια εξαφανίστηκε. Μπα! Ήταν δυνατόν ν΄ αγαπούσε η μαμά του αυτό το μωρό περισσότερο από κείνον!

-Πως είναι έτσι;, απόρησε.

-Δηλαδή;, έκανε τάχα απορημένη η μαμά του.

-Δεν είναι όμορφο...

-Έτσι είναι όλα τα μωρά όταν γεννηθούν. Θέλουν καιρό να στρώσουν.

-Σαν Κινέζα είναι, επέμενε ο Αρτέμης. Να την τσιμπήσω λιγάκι;

-Τσίμπα την αλλά ελαφρά, μην την πονέσεις.

Ο Αρτέμης θα ήθελε να της δώσει μια γερή τσιμπιά, να βγάλει το άχτι του, αλλά την τσίμπησε ελαφρά, να μην την πονέσει. Τη γαργάλησε. Την ξανατσίμπησε. Αλλά η αδερφούλα του τίποτε. Ούτε χαμογέλασε, ούτε έκλαιγε.

Και γύρισαν σπίτι...

Κι όλα άλλαξαν. Σα να μπήκε ένα γκρίζο σύννεφο στο σπίτι.

Πρώτα απ΄ όλα η μαμά του δε γελούσε όπως πριν. Τι να γινε εκείνος ο ήλιος που φεγγοβολούσε στο πρόσωπό της;Η γιαγιά του έπλεκε ροζ ζαπουνάκια κι αναστέναζε. Ο μπαμπάς γύριζε συλλογισμένος από τη δουλειά κι έτρεχε να δει το μωρό στην κούνια.

Και πως το πρόσεχαν το μωρό:τρεις φορές τη μέρα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, του έκαναν μπάνιο και του έτριβαν χέρια και πόδια.

-Αμάν πια, θα το μαδήσουν, σκεφτόταν ο Αρτέμης, που δεν το ζήλευε πια.

Αλλιώς τα φανταζόταν τα πράγματα, κι όσο περνούσε ο καιρός τίποτα απ΄όσα είχε φανταστεί δε γινόταν. Αντίθετα, πρόσεχε ότι ο κόσμος κοίταζε παράξενα την αδερφούλα του όταν την έκαναν βόλτα με το καροτσάκι. Αλλιώς χαμογελούσαν σε κείνον κι αλλιώς στο μωρό τους. Πολλοί έλεγαν "αχ, το καημένο", κι η μαμά στεναχωριόταν πολύ. Κι ο πατέρας έφερνε συνέχεια γιατρούς στο σπίτι.

Μια μέρα η μητέρα μιλούσε ψιθυριστά στο τηλέφωνο.

-Μα φυσικά έλεγε, αυτά τα παιδιά καθυστερούν σε όλα.

Δηλαδή που καθυστερούσε το μωρό τους; Ο Αρτέμης δεν μπορούσε να καταλάβει. Έπρεπε να του εξηγήσουν.

-Μαμά, που καθυστερεί το μωρό μας;, τη ρώτησε όταν τελείωσε το τηλεφώνημα.

Ήταν μια δύσκολη στιγμή για τη μητέρα του. Ο Αρτέμης το κατάλαβε γιατί έπιασε το κεφάλι της σα να ήθελε να στρώσει τα μαλλιά της κι αναστέναξε:

-Έλα, του είπε, να σου καθαρίσω ένα μανταρίνι και τα λέμε.

Πήγαν στην κουζίνα.Σοβαρή η μαμά, σοβαρός κι ο Αρτέμης.

-Η αδελφούλα σου, όπως έχεις ήδη καταλάβει, Αρτέμη μου, δεν είναι σαν και σένα. Είναι διαφορετική. Συμβαίνουν αυτά στη ζωή. Πρέπει να το παραδεχτούμε.

-Να το παραδεχτούμε, συμφώνησε ο Αρτέμης.

-Είναι όμως δύσκολο.Πρέπει να το ξέρεις. Γιατί η αδερφούλα σου μπορεί να καθυστερήσει και στο περπάτημα και στην ομιλία. Μπορεί να μην καταλαβαίνει εύκολα όσα καταλαβαίνει εσύ. Μπορεί να μην καταφέρει να διαβάσει ποτέ.

-Θα της διαβάζω εγώ, προθυμοποιήθηκε ο Αρτέμης.

-Αυτό θέλουμε κι εγώ κι ο μπαμπάς σου. Να την αγαπάς και να την βοηθάς. Όταν νιώθει την αγάπη γύρω της θα μεγαλώσει πιο εύκολα. Είναι όμως δύσκολο, επέμενε η μαμά. Πρέπει να έχεις υπομονή.

-Θα έχω, μη σκας.

Κι αποφάσισε να γίνει Ρομπέν των Δασών για την αδελφή του. Ο γενναίος κι ατρόμητος ιππότης που προστάτευε τους αδύνατους.

Καθόταν η αδελφή του στο παρκάκι της ήσυχη και αμίλητη, κι ο Αρτέμης την τρέλαινε στην κουβέντα. Τα τραγούδια που μάθαινε στο νηπιαγωγείο πρώτα σε κείνην τα τραγουδούσε. Με τα τουβλάκια μόνο δεν τα πήγαιναν καλά. Γιατί η αδερφή του δεν καταλάβαινε και τα έριχνε όλα κάτω. Τότε ο Αρτέμης την έδινε μια τσιμπιά, ελαφρά, να μην την πονέσει.

Όσο περνούσε ο καιρός και πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, μια αγωνία είχε φωλιάσει στην καρδιά του. Τεσσάρων χρονών ήταν κι αυτός. Τι να σου κάνει; "Άραγε, σκεφτόταν, ο Αη Βασίλης φέρνει δώρα στα παιδιά που καθυστερούν;";

Το είπε στη γιαγιά του.

-Να προσευχηθείς, τον συμβούλεψε εκείνη.

Κι ο Αρτέμης προσευχήθηκε το ίδιο βράδυ.

-Άγιε μου Βασίλη, μην ξεχάσεις να φέρεις δώρο στην αδελφή μου. Δεν φταίει αυτή αν καθυστέρησε λιγάκι. Αυτά συμβαίνουν στην φύση. Πρέπει να το παραδεχτούμε, είπε η μαμά μου. Μην την ξεχάσεις, γιατί τώρα τελευταία άρχισε να μας χαμογελά. Μην πικραθεί. Άσε που είναι ένα πεντακάθαρο κοριτσάκι. Τρεις φορές τη μέρα της κάνουν μπάνιο΄κι αν έχεις καμιά μαγική ένεση, δεν την φέρνεις, μήπως και γίνει καλά; Θέλω να παίζουμε τουβλάκια, αλλά μου τα ρίχνει όλα κάτω.

Αμήν...

Κάποτε’ θα βρεθούμε αγκαλιασμένοι

στην κορυφή του βουνού της ευτυχίας.

Τα κορμιά μας θα γίνουν απολιθώματα,

με το βλέμμα καρφωμένο

προς το πέρας του ορίζοντα.

Το χάος θα φιλοξενεί τον σταθμό

που γνωριστήκαμε,

που μου χάρισες το βλέμμα σου

και το αποξήρανα,

το έκανα δικό μου κεκτημένο.

Στο σημείο όπου τα χέρια μας

θα είναι ενωμένα,

θα έχει μεταφερθεί η καρδιά,

αντιδρώντας βίαια

σε κάθε απότομη απομάκρυνση.

Τα χείλη σου θα σχηματίζουν

το αιώνιο χαμόγελο.

Χαμόγελο ικανοποίησης

δίνοντας κουράγιο

σε σκιές-περαστικούς.

Κάποτε’ θα βρεθούμε αγκαλιασμένοι

στην κορυφή του βουνού της ευτυχίας.

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ

Καλή εβδομάδα :)

Το μπλοκ My Craft Center και η Πένυ Φωτέλλη διοργανώνει Χριστουγεννιάτικο bazaar στη Νεμέα, για φιλανθρωπικό σκοπό.

Αύριο θα φύγουν από την Φλώρινα και με πολύ αγάπη από μένα οι παραπάνω χειροποίητες καρτούλες (που ετοιμάζουμε και για το bazaar του Κεκυκαμέα).

Όποιος μπορεί να βοηθήσει είτε στέλνοντας κάτι που θα μπορούσε να εκτεθεί στο παζάρι, είτε με την παρουσία του εκεί νομίζω θα ήταν πολύ σημαντικό.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ΄:

http://mycraftcenter.blogspot.gr/

Καλές γιορτές σε όλους : )

Βογκήστε μαζί μας.

Γιατί εμείς είμαστε λίγοι

κι είναι πολλοί κείνοι

που μας κάνουν να βογκούμε.

Φωνάξτε μαζί μας

γιατί η φωνή μας είναι μικρή

και δε φτάνει ωε τις φάρμες της Καλιφόρνιας

όπου το μπαμπάκι είναι μπόλικο

για να βουλώσουν τ΄ αυτιά τους.

Εμείς… -το ‘πε κι ο Μακρυγιάννης-

«ο θεός μας ηθέλησεν ολίγους»

ίσα-ίσα μια καραβιά ναυαγούς

ίσα ίσα μια  ομοβροντία

για τα εκτελεστικά τους αποσπάσματα.

Φωνάξτε λοιπόν μαζί μας

σ΄ άγριο κοντσέρτο θυμού

γιατί εμείς –μόνοι μας-

φωνάξαμε πολύ μες στους αιώνες

και βράχνιασε η φωνή μας.

Φωνάξτε!

Γιατί υπάρχει φόβος –ο Τύραννος-

μην ακούοντας τη φωνή μας

να νόμισε πως αγαπήσαμε το ζυγό μας.

Γιατί είναι ξένος αυτός ο τύραννος και δεν ξέρει

πως του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει.

Φωνάξτε λοιπόν μαζί μας.

Φωνάξτε για σας και για μας.

Γιατί η σημαία του τρόμου υψώθηκε

και στα δικά σας κάστρα

και το βόλι ξέφυγε από την κάννη του.

Φωνάξτε εσείς. Γιατί εμείς

έτσι κι αλλιώς θα φωνάζουμε.

Κι αν δεν πάρουμε απόκριση

θα σύρουμε φωνή προς τα πίσω.

Θα σημάνουμε πρόσκληση

στους νεκρούς της Ιστορίας μας

και θα βογκήξουν τα κόκκαλα του Μαραθώνα

και τ΄ ατίθασα νερά της Σαλαμίνας

θ΄ ανεμίσουν τις χαίτες τους.

Και τότε… ας ντραπούν οι ζωντανοί

ας ντραπούν οι ζωντανοί

που υποχρέωσαν τους νεκρούς

να πεθάνουν δυο φορές

για την ίδια Λευτεριά.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Σε περίπτωση που διαβάζει κάποιος σεισμολόγος…

 ή κάποιος που γνωρίζει…

 …ας δώσει επιτέλους μία γνώμη, μία απάντηση στην αγωνία μας.

Γιατί τόσοι σεισμοί στην Φλώρινα;

Από το καλοκαίρι και μετά, σχεδόν σε καθημερινή βάση, έχουμε 1 ή 2 ή και 3 σεισμούς μικρής έντασης, που άλλοτε καταγράφονται και άλλοτε όχι.

 Οι σεισμοί τις περισσότερες φορές συνοδεύονται από ένα τρομακτικό βουητό.

 Φοβάμαι πάρα πολύ, σε σημείο που ο φόβος μου έχει γίνει φοβία, ειδικά όταν σκέφτομαι την Παναγιώτα και την Αναστασία…

Γενικά, δεν είμαι απαισιόδοξη, ούτε «τραγικολόγος», όμως έχω αρχίσει και αγχώνομαι…

Έρχομαι μέσα από τους έρημους ασφαλτόδρομους.

Έλα, έλα, κοριτσάκι,

μυρίζω φασουλάδα, πορτοκάλι και τραγανιστό τσουρέκι.

Έλα, έλα, αγοράκι,

φόρεσε το σκούφο σου,

βάλε τα μάλλινα γάντια σου,

άνοιξε το στόμα σου,

νε ξεδιψάσεις με το χιόνι’

γέμισε τις τσέπες σου σταφίδες, καρύδια

και ξεραμένα σύκα.

Τάισε με ψίχουλα τα πεινασμένα σπουργίτια.

Έρχομαι μέσα από τις παγωμένες λίμνες και τα

ποτάμια, τα γυμνά κλαδιά και το μολυβένιο ουρανό.

Άς το μόνο του, στη γωνιά του, το πατίνι,

κάνε το φίλο σου να δακρύσει με μια φέτα μανταρίνι.

Τι κάνει η γιαγιά σου; Πλέκει ακόμη πλάι στο περβάζι;

Για κοίτα πως μελάνιασε η μύτη σου… την πάγωσε τ΄ αγιάζι…

Έλα, έλα, αγοράκι,

έλα, έλα, κοριτσάκι.

Δε μ΄ ακούς;

Είμαι ο χειμώνας.

Μάρω Λοΐζου

.................................................

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ :)