Αν δεν κάνω λάθος, ο Καζαντζάκης κάποτε είχε γράψει ότι όταν ήταν παιδί και έπλενε τα κεράσια για να τα φάει, εκείνα μέσα στο μπωλ με το νερό, φαίνονταν τεράστεια...! Μα τι κρίμα...'Οταν βύθιζε το χέρι του στο μπωλ και τραβούσε ένα απ' το νερό, εκείνο ξαφνικά "μίκραινε" και ο μικρός απογοητευόταν πολύ. 

    Μέγαλα τα κεράσια μέσα στο μπωλ [δοκιμάστε το! :-) ], μικρά έξω απ'αυτό...

   Ώσπου ο πιτσιρίκος μια μέρα βρήκε τη λύση. Καθώς έβαζε το χέρι του στο νερό για να πάρει ένα, πριν το τραβήξει έξω, έκλεινε με το άλλο του το χέρι τα μάτια του και το έβαζε στα τυφλά στο στόμα του...τελικά, ξεγελούσε τον εαυτό του και τα κεράσια ήταν πάντα υπέροχα και "χοντρά".

       Θα 'θελα να ξέρω τι προτιμά ο κάθε άνθρωπος που βρίσκετα γύρω μου. Πάλι ρωτήθηκα κάποτε τι κάνω εγώ στη ζωή μου. Και πάλι βιάστηκα να απαντήσω, όπως άλλωστε και με τον λύκο μου. Είχα απαντήσει τότε πως θέλω να βλέπω τα πράγματα ως έχουν κι ας κλείνομαι στον εαυτό μου, κι ας στενοχωριέμαι. Ψέματα.

      Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι αυτό που αγαπώ πιο πολύ, είναι μια αυταπάτη. Ένα τίποτα, μια φαντασία. Στα τραγούδια που τραγουδώ δεν κάνω τίποτα άλλο απ΄το να πλάθω κόσμους παραμυθένιους, ψεύτικους, και εκεί ξεγιελιέμαι. Ξεγέλασμα είναι η τέχνη. Κλείσιμο των ματιών, γιατί τα κεράσια είναι πολύ μικρά...και την αλήθεια δεν την αντέχεις. Οπότε άλλαζεις κόσμο (προς στιγμή!) και ταξιδεύεις.

        Φοβερό κι όμως αληθινό. Τελικά, προτιμώ καθώς φτάνουν τα κεράσια στο στόμα μου, που και που, να κρυφοκοιτάζω απ' τα δάχτυλα και να βλέπω τι θα φάω...έτσι, δεν θα φάω και κανα σκουλήκι... 'Αλλες φορές,δεν θέλω να βλέπω τίποτα. Και κάπου εδώ μου 'ρχονται κάποια στιχάκια που αγαπάω τόσο πολύ...

                                               "Στην αυταπάτη μέχρι τέλους...  

                                                        και στην αλήθεια ως τη σταλιά!"  

       Καλό ξημέρωμα.