Γύρισα αργά τη νύχτα στο σπίτι. Έκανα ένα γρήγορο ντους για να ξαναφύγω.Έψαχνα μπλουζάκι για το τζιν και...

...βρήκα αυτόν. Αυτόν που δεν ήθελα να βρω.

Στο ντουλάπι μου.

Η μυρωδιά του!

Γιατί έχουνε τόση ένταση οι αισθήσεις;

Γιατί ξυπνάνε τις αναμνήσεις από τον χρόνο των νεκρών;

Γιατί;

Ένα μπλουζάκι γκρι, με το σώμα του. Κρυμμένο στο συρτάρι με τα εσώρουχα. Να κάθεται αναπαυτικά στη μέσα γωνία αριστερά, και να τυλίγει μια φωτογραφία. Σαν εθισμένη, γέμισα τους πνεύμονές μου με το σώμα του. Κρατώντας τη φωτογραφία, κάθισα στο κρεβάτι. Δεν πήγα πολύ πίσω, μόνο κάτι μήνες. Με το δεύτερο δάκρυ, ξύπνησα. Το παγωμένο του βλέμμα, ένα ξημέρωμα σε παραλιακό μπαλκόνι, ξανακαρφώθηκε στο γεμάτο φωτιές δικό μου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, κτύπησε το κινητό. Ένας φίλος παιδικός.

-          Χάρις μου, θα βρεθούμε σε δέκα λεπτά, Θα είσαι εκεί;

-          Έρχομαι.

-          Όλα καλά;

-          Ναι! Σκίζω μια φωτογραφία, που ήταν τόσο καιρό λαθρομετανάστις στο ντουλάπι.

-          Κατάλαβα! Θα πιούμε τις βότκες μας πόψε, να τον κάψουμε για τα καλά! ’τε, θα σε δούμε σε λίγο!

Το μπλουζάκι το πέταξα στο καλάθι με τα άπλυτα.

Η βότκα πάντα καθαρή. Με λίγο πάγο, χωρίς λεμόνι.