Ο κρύος αέρας τρύπωσε από τη χαραμάδα της πόρτας και χύθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο..

Εκείνη κουλουριασμένη σε μια γωνιά προσπαθούσε να κρυφτεί και να ξεφύγει..

Από τι να ξεφύγει? Αφού βρισκόταν μες στο σκοτάδι και κανείς δεν μπορούσε να την βρει..

Και όμως.. προσπαθούσε να ξεφύγει από τους φόβους της.. φοβόταν το σκοτάδι, το κρύο, τον αέρα..

Τον ένιωθε να τριγυρνάει μες στο δωμάτιο, προσπαθώντας να την βρει και να την παγιδέψει..

Δεν άντεχε να ζει άλλο έτσι.. όλη της η ζωή ήταν περιτριγυρισμένη από φόβους..

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.. « δεν μπορείς να ζεις άλλο έτσι.. πρέπει να πάρεις μια απόφαση.. ή αυτοί ή εσύ.. ή θα σε κυνηγούν μια ζωή και θα σου καθορίζουν τη ζωή και τις αποφάσεις σου ή εσύ θα βρεθείς ένα βήμα μπροστά από αυτούς. Κάνε γρήγορα όμως! Πρέπει να πάρεις μια απόφαση τώρα!»

Αυτή η φωνή δεν ήταν άλλη από τη δική της.. ο ίδιος της ο εαυτός της φώναζε ότι έπρεπε να κάνει κάτι.. να βρει τη δύναμη που έκρυβε μέσα της και να αντιμετωπίσει ένα ένα κάποιους από τους φόβους της, να συμβιβαστεί με τους υπόλοιπους..

έπρεπε να ζήσει ελεύθερη..

ήθελε να ζήσει ελεύθερη..

και αυτό έκανε..

και ελευθερώθηκε.. επιτέλους..

ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι μήπως δεν μπορέσουμε να νικήσουμε τους φόβους μας..