Κόσμος περνούσε μπροστά από τα μάτια της.. τους χάζευε πίσω από το παράθυρό της να περπατούν αμέριμνοι, οι περισσότεροι σε παρέες..

Ένιωσε μια ζήλια, ένα παράπονο.. σκεφτόταν τους φίλους που είχε παλιά και με τους οποίους τώρα δεν είχε καθόλου επαφή..

Όλοι αυτοί που είχαν περάσει μέχρι τώρα από τη ζωή της ήταν άραγε πραγματικοί φίλοι? υπήρχε κάτι που να τους ένωνε? Μπορούσαν να επικοινωνήσουν πραγματικά μεταξύ τους?

Όλες αυτές οι σκέψεις την τριγύριζαν καιρό τώρα. Προσπαθούσε να βρει μια απάντηση. Έπρεπε να δεχτεί ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. ’λλοι είναι κοινωνικοί, άλλοι μοναχικοί, άλλοι..

Εκείνη τι ήταν πραγματικά?

Η αλήθεια ήταν ότι είχε πληγωθεί αρκετές φορές από άτομα που είχε εμπιστευτεί. Από τότε είχε γίνει πιο επιφυλακτική απέναντι στους ανθρώπους.. δεν εμπιστευόταν εύκολα.. για αυτό το λόγο με τους περισσότερους διατηρούσε μια τυπική σχέση..

Ίσως να μην είχε τη δύναμη ή το χρόνο να δώσει στους άλλους..

Ίσως να προτιμούσε να έχει λίγους φίλους αλλά πραγματικούς.. άτομα που θα ήταν κοντά της όταν θα τα χρειαζόταν..

Ίσως να της άρεσε κατά βάθος η μοναξιά.. υπήρχαν ακόμα θέματα στα οποία δεν είχε βρει απάντηση.. και ήθελε να αφιερώσει χρόνο σε αυτά.. ήθελε να τα βρει πρώτα με τον εαυτό της.. να ελευθερωθεί..

Συνέχισε να κοιτάει από το παράθυρο τον κόσμο που περνούσε.. ένα παιδί σήκωσε το κεφαλάκι του και κοίταξε προς το μέρος της χαμογελώντας.. ένα μελαγχολικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της..