...κ η συννεφιά του να με τυλίγει απο παντού, χωρίς να φταις..."

 αυτο το συναισθημα που ειναι σαν φωτια...

το νιωθεις να προχωραει σε ολο σου το στηθος..

φοβος, λυπη..

δε θες να ειστε μακρια

              "...άδεια η πόλη...πού πήγαν όλοι??"

και οι φοβοι γινανε πραγματικοτητα

δεν εισαι πια μ'αυτον τον ανθρωπο..

ενα τελος.

Και ξαφνικα εκει που χτες ησασταν αγκαλια

ξερεις πως τωρα δε θα ξαναειναι ετσι.

Σκηνες στο μυαλο που λες..."δε θα τις ξαναζησω"

..."τοτε που ημασταν στο μηχανακι και κρυβομουνα πισω σου να μην κρυωνω"...

τι νοημα εχει?

αυτα συμβαινουν ε?

πολλοι εχουν χωρισει(και θα συμβει ξανα πολλες φορες)

αλλα οταν κατι αξιζει

οταν το θες ακομα μεσα στη ζωη σου

οταν νιωθεις πως απ'το κλαμα δεν εχεις πια ανασα

δυσκολο να σκεφτεις πως..ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ..