Ζω στην Αθήνα εδώ και είκοσι χρόνια. Στην Νίκαια συγκεκριμένα, μόλις επτά χιλιόμετρα από το κέντρο και λίγα λεπτά από τον Πειραιά. Μισώ την κίνηση και το καθημερινό μποτιλιάρισμα στους δρόμους. Έχεις δεν έχεις αυτοκίνητο το ίδιο είναι. Απλά δεν το παίρνεις. Και αν το πάρεις, αφού φας την κίνηση στην "μάπα",  δεν θα βρείς κάπου να το αφήσεις. Τρελαίνομαι που δεν μπορώ να παρκάρω πλέον κάτω από το σπίτι μου και πρέπει να γυρίζω τα τετράγωνα καμιά δεκαριά φορές για να βρώ θέση. Στο μπαλκόνι δεν μπορώ να βγώ πλέον να πιώ έναν καφέ με την ησυχία μου, και μένω στον τρίτο. Θεωρώ κακογουστιά που παντού σηκώνουν δεκαόροφες καινούριες πολυκατοικίες. Σου κόβουν τον αέρα, τον ήλιο και την θέα.  Μου τη "δίνει" που μαζεύεται όλο και περισσότερος κόσμος στην πρωτεύουσα. Έχουμε γεμίσει πασών εθνικοτήτων κόσμο. Δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά  πλέον αυτή η μάζωξη με έχει κουράσει. Αποφεύγω να βγώ τα Σαββατόβραδα γιατί παντού επικρατεί πανικός. Δεν θα βρείς να κάτσεις, θα γίνεται χαμός και στο τέλος θα πείς ...τι ήθελα και άφησα τον ωραίο μου καναπεδάκο. Δεν θα πάω για ψώνια στο κέντρο, γιατί είναι ταλαιπωρία. Ειδικά στις γιορτές και τα πανηγύρια, τότε γίνεται κανονικό ολοκαύτωμα. Δεν θα πάω να κολυμπήσω στις κοντινές παραλίες της πόλης, γιατί είναι βρώμικες και γεμάτες κόσμο. Και έχουν τρελαθεί εντελλώς και ζητάνε και λεφτά.Αν είναι δυνατόν, λεφτά για να κάνεις μια βουτιά είκοσι χιλιόμετρα απο την Αθήνα. 

 Ασφυκτιώ με τους ρυθμούς της πόλης μου. Όλοι είναι σε μια καθημερινή εγρήγορση, τρέχουν να προλάβουν τα πάντα. Απο το πρωί, μέχρι τα μεσάνυχτα. Σκέφτομαι όμως...και που δεν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω? Σε ποιά πόλη της Ελλάδας? Και μιλάω για πόλη , όχι επαρχία, ούτε χωριό.  Έχω ζήσει σε πολλά μέρη της Ελλάδας, και έχω επισκεφτεί ακόμα περισσότερα. Δεν είμαι τοπικίστρια. Λυπάμαι που υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν βγεί καθόλου απο τα σύνορα της πόλης τους. Και ακόμα περισσότερο όταν υποστηρίζουν ένθερμα μόνο εκείνη. Μισώ τις συζητήσεις τύπου...η πόλη μας είναι η πιο όμορφη...εμείς έχουμε εκείνο, έμεις δεν έχουμε εκείνο, εμείς είμαστε έτσι, εμείς κάνουμε αλλιώς, εμείς είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Κάθε μέρος έχει τις δικές του ομορφιές. Είναι πραγματικά όμορφη χώρα. Δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει. Θα μπορούσα να ζήσω σε οποιοδήποτε μέρος της. Και με στεναχωρεί, οτι υπάρχουν μέρη που ακόμα δεν έχω επισκεφτεί. Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή.

Μόλις το Σάββατο που μας πέρασε, και καθώς ερχόμουν στην συνάντηση που είχαμε στην Αθήνα συνειδητοποιήσα πόση ομορφιά πραγματικά κρύβει η πόλη μου. Καθώς κατέβαινα τον πεζόδρομο της Αιόλου, έβλεπα μπροστά μου την πανέμορφα φωτισμένη Ακρόπολη και ειλικρινά  ένιωσα ένα δέος. Ήταν μαγικό το θέαμα. Έμεινα απλά να κοιτάω και να θαυμάζω.  Μπορεί το πρωί η πόλη να είναι μια τσιμεντένια ζούγκλα, το βράδυ όμως μεταμορφώνεται κανονικά. "Βάζει" τα καλά της, και τα πάντα είναι διαφορετικά. Σκέφτηκα πόσα τέτοια μέρη είναι κάπου κρυμμένα, και απλά δεν τα έχω ανακαλύψει. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να ανοίξω λίγο τα μάτια μου. Γιατί είναι όμορφη τελικά και η Αθήνα!