Πάει 4.45, ξημερώματα. Είμαι σ' ένα φυλάκιο δίπλα ακριβώς στον Πηνειό. Μαζί μ' έναν ακόμα. Έχουμε για πάρτη μας ένα μικρό δωματιάκι, με σόμπα πετρελαίου, δεκατεσσάρα TV, ψυγειάκι, 2 κρεβάτια, 2 καρέκλες κι ένα τραπεζάκι. Τρία σκυλιά συμπληρώνουν την παρέα μας, καθισμένα έξω στο κρύο. Μέσα, η σόμπα κάνει απίστευτο θόρυβο, όμως δεν έχουμε άλλη λύση για το τσουχτερό κρύο. Είδαμε τα 3 πρώτα επεισόδια του Heroes στο laptop, ενώ - παραδόξως - η Cosmote πιάνει και 3G. Αύριο λογικά θα βγει και η κιθάρα από τη θήκη της, ενώ με βλέπω να τελειώνω και το Οχτώ.

Τώρα κάνω τη μουγκή σκοπιά μου, μια και ο άλλος κοιμάται. Μέσα στο σπιτάκι. Δεν υπάρχει κάτι να φυλάξουμε, οπότε προέχει ο εαυτός μας. Σουρεάλ σκηνικά, χωρίς νόημα...

Θα καθήσουμε εδώ 7 μέρες. Χίλιες φορές εδώ παρά στη μονάδα.

Στη μονάδα έχει κάθε μέρα 9ωρο σκοπέτο, χωρίς εξόδους. Κι αυτό γιατί έχουμε μείνει πλέον 4 φαντάροι, σε εγκαταστάσεις για 200... Σαν ανεπιθύμητοι μέσα στο ίδιο μας το κράτος... Και απ' αυτούς τους 4, οι 2 (εμείς) πρέπει να είμαστε στο ποτάμι...

Αύριο λέω να κατέβω στην όχθη για μερικές φωτογραφίες.